របរផលិតទ្រនាប់ជើងពីកង់ឡានរបស់កសិករនៅខេត្តតាកែវ
2015.11.07
មនុស្សមួយចំនួនរមែងគិតថា សំបកកង់ និងពោះវៀនរថយន្តដែលប្រើប្រាស់រួច ហាក់មិនមានតម្លៃអ្វីឡើយ ក្រៅតែពីធ្វើឱ្យចង្អៀតលំនៅឋាន និងបំពុលបរិស្ថាន។ ប៉ុន្តែសម្រាប់គ្រួសារ លោក អ៊ុក ម៉េង នៅភូមិប្រវង់ ឃុំតាភេម ស្រុកត្រាំកក់ ខេត្តតាកែវ មិនគិតដូចនេះឡើយ។ លោក អ៊ុក ម៉េង បានបង្កើតអាជីវកម្មផ្ទាល់ខ្លួនមួយ គឺការផលិតទ្រនាប់ជើងកង់ឡាន ដើម្បីស្វែងរកប្រាក់បន្ថែមសម្រាប់ទ្រទ្រង់ជីវភាពគ្រួសារ។
គ្រួសារលោក អ៊ុក ម៉េង ចាប់ផ្ដើមរបរផលិតទ្រនាប់ជើងកង់ឡានតាំងពីឆ្នាំ២០១០។ លោក អ៊ុក ម៉េង អាយុ ៦០ឆ្នាំ ចេះជំនាញផលិតទ្រនាប់ជើងកង់ឡាន ពេលដែលលោកដើរទិញទ្រនាប់ជើងប្រភេទនេះពីខេត្តបាត់ដំបង ដើម្បីយកមកលក់បន្ត។ លោក អ៊ុក ម៉េង និយាយថា បាតធ្វើពីសំបកកង់ រីឯខ្សែធ្វើពីពោះវៀនរថយន្ត ធ្វើឱ្យទ្រនាប់ជើងកង់ឡាននេះមានគុណភាពល្អ មិនងាយដាច់រហែកដូចទ្រនាប់ជើងធម្មតាឡើយ។
ផលិតកម្មទ្រនាប់ជើងកង់ឡានរបស់លោក អ៊ុក ម៉េង ជាស្នាដៃហត្ថកម្មដែលប្រើប្រាស់កម្លាំងបាយសុទ្ធសាធ។ អាជីវកម្មខ្នាតតូចនេះមានមនុស្ស ៤នាក់ គឺលោក អ៊ុក ម៉េង ភរិយារបស់លោក និងកូនៗ ២នាក់។ ក្នុងមួយថ្ងៃៗ ពួកលោកអាចផលិតទ្រនាប់ជើងបានប្រហែល ២០គូ។
មុននឹងផលិតបានទ្រនាប់ជើងមួយគូត្រូវឆ្លងកាត់ដំណាក់កាលច្រើនយ៉ាង។ ជាដំបូង លោក អ៊ុក ម៉េង ត្រូវដើរទិញសំបកកង់ និងពោះវៀនរថយន្តនៅតាមកន្លែងប៉ះកង់រថយន្តទាំងនៅជិត និងនៅឆ្ងាយពីផ្ទះ។ សម្បកកង់រថយន្តមួយតម្លៃ ៣ម៉ឺនរៀល និងអាចកាត់បានទ្រនាប់ជើង ៣០គូ។
លោក អ៊ុក ម៉េង រៀបរាប់ពីដំណាក់កាលនៃការផលិត៖ «គូពុម្ពវាច្រៀក រួចហើយអ៊ុតវា។ កង់ឡានវាង ដល់ពេលយើងអ៊ុតទៅវាត្រង់វិញ។ អ៊ុតហើយ យើងចោះរន្ធខ្សែ រួចដាប់វា រួចទាញខ្សែបញ្ចូលជាការស្រេច»។
បន្ទាប់ពីផលិតបាន រឿងដែលសំខាន់គឺត្រូវរកទីផ្សារដើម្បីលក់។ លោក អ៊ុក ម៉េង ត្រូវយកទ្រនាប់ជើងទាំងនោះទៅលក់នៅទីឆ្ងាយពីផ្ទះ ហើយពេលខ្លះលោកត្រូវធ្វើដំណើរឆ្លងខេត្តទៀតផង។ ១០ថ្ងៃម្តង លោកយកទ្រនាប់ជើងប្រហែល ២០០គូទៅលក់ ដែលក្នុងមួយជើងៗ លោកត្រូវចំណាយពេល ៣ ទៅ ៤ថ្ងៃ ទម្រាំលក់អស់។ ទ្រនាប់ជើងកង់ឡានរបស់លោកមានតម្លៃចាប់ពី ៥ពាន់រៀល រហូតដល់ ១ម៉ឺនរៀល ទៅតាមទំហំតូច ឬធំ៖ «អស់មួយខេត្តកំពត ទៅវាលរេញ កំពង់សោម ហើយបានមកខាងជើង ទៅខាងត្រែងត្រយឹង កំពង់ស្ពឺ ចំណែកឯខេត្តតាកែវវិញ លក់សព្វអស់ហើយ»។
កំពុងអង្គុយចោះរន្ធឡេវ និងចាក់ខ្សែទ្រនាប់ជើង អ្នកស្រី ណុប ម៉ុន ត្រូវជាភរិយារបស់លោក អ៊ុក ម៉េង បញ្ជាក់ថា របរធ្វើទ្រនាប់ជើងកង់ឡាននេះ ធ្វើឱ្យគ្រួសារអ្នកស្រីរួចចាកផុតពីភាពក្រីក្រដោយសារវាផ្ដល់ចំណូលជាប្រចាំ។ ក្នុងមួយខែៗ អ្នកស្រីអាចរកចំណូលបានជាង ២លានរៀល ពីមុខរបរធ្វើទ្រនាប់ជើងកង់ឡាន៖ «វាមិនសល់អីប៉ុន្មានទេ បានសល់តែផ្ទះ សល់តែគោមួយនឹម។ ខ្ញុំទិញដីស្រែគេដែរ រកបានមក»។
ក្រៅពីលក់បោះដុំ និងរាយនៅតាមទីកន្លែងជិតឆ្ងាយ មានអតិថិជនមួយចំនួនទៅទិញទ្រនាប់ជើងកង់ឡានដល់ផ្ទះលោក អ៊ុក ម៉េង តែម្ដង។
លោក ដារ៉ាវុធ អតិថិជនម្នាក់ដែលទៅជាវទ្រនាប់ជើងដល់ទីតាំងផលិត បង្ហាញចំណាប់ថា លោកពេញចិត្តនឹងគុណភាពរបស់វា ពិសេសលោកចង់ជួយថែរក្សាបរិស្ថានតាមរយៈការជាវរបស់របរដែលកែច្នៃសាជាថ្មី៖ «ខ្ញុំជួយទិញស្បែកជើងគាត់ ទីមួយគឺវាអាចជួយកាត់បន្ថយនូវការបំពុលបរិស្ថាន។ ទីពីរយើងអាចជួយផ្សព្វផ្សាយឱ្យគាត់មានការលក់ចេញ គាត់អាចទិញកង់ឡានចាស់ៗចូល បង្កើនជីវភាពរបស់គាត់ផងដែរ»។
បើទុកជា ទ្រនាប់ជើងកង់ឡានមានគុណភាពល្អ និងមានច្រើនម៉ូត ច្រើនម៉ាកក្តី ក៏ទ្រនាប់ជើងប្រភេទនេះពិបាកប្រកួតប្រជែងជាមួយទ្រនាប់ជើងធម្មតាដែរ ដោយសារតែខ្វះភាពទាក់ទាញ។ ផលិតឡើងដោយដៃ និងមានវត្ថុធាតុដើមជាសំបកកង់ និងពោះវៀនរថយន្ត។ ទ្រនាប់ជើងកង់ឡានមានតែពណ៌ខ្មៅតែប៉ុណ្ណោះ ដែលធ្វើមនុស្សមួយចំនួនមិនសូវពេញចិត្ត ហើយមានអ្នកខ្លះ ក៏មិនចាប់អារម្មណ៍លើវាដែរ ប្រហែលដោយគេគិតថាវាហួសសម័យ។
អ្នកស្រី ណុប ម៉ុន ភរិយាលោក អ៊ុក ម៉េង បញ្ជាក់ថា ការលក់ទ្រនាប់ជើងកង់ឡានហាក់មានការធ្លាក់ចុះជាងមុន ដែលបង្ខំឱ្យប្ដីអ្នកស្រីយកទៅលក់ដល់ទីកន្លែងកាន់តែឆ្ងាយ៖ «កាលពីមុនលក់ដាច់ ឥឡូវលក់អត់សូវដាច់។ ពីមុនវាពេញនិយម ឥឡូវទាល់តែយើងយកទៅលក់នៅដីឆ្ងាយៗ។ ៥-៦ឆ្នាំ វាពេញដីហើយ គេពាក់ជាប់បានយូរ»។
ចំពោះថ្ងៃអនាគតវិញ អ្នកស្រី ណុប ម៉ុន មិនមានភាពប្រាកដប្រជានៅឡើយ ថាតើនឹងត្រូវធ្វើអ្វីបន្តទៀតចំពោះអាជីវកម្មមួយនេះ។
អ្នកស្រី ណុប ម៉ុន អាយុជិត ៥០ឆ្នាំ លើកឡើងថា ក្រុមគ្រួសារអ្នកស្រីអាចនឹងបញ្ចប់មុខរបរធ្វើទ្រនាប់ជើងកង់ឡាននេះនៅឆ្នាំក្រោយ ដោយសារតែអ្នកស្រី និងប្ដីមានវ័យកាន់តែចាស់ មិនមានកម្លាំងគ្រប់គ្រាន់អាចធ្វើបាន ហើយមកទល់នឹងពេលនេះ មិនមានអ្នកណាម្នាក់មករៀនអាជីពនេះពីគ្រួសារអ្នកស្រីឡើយ៕