ស្ត្រីនៅឃុំរកាខេត្តបាត់ដំបងបាក់ទឹកចិត្តក្រោយពេលដឹងថាផ្ទុកមេរោគអេដស៍
2015.01.24
ជាច្រើនខែមកហើយ ដែលកើតមានករណីផ្ទុះការរីករាលដាលមេរោគអេដស៍នៅក្នុងចំណោមប្រជាពលរដ្ឋនៅក្នុងឃុំរកា ស្រុកសង្កែ ខេត្ត បាត់ដំបង។ ស្ទើរគ្រប់គ្រួសារទាំងអស់មានសមាជិកផ្ទុកមេរោគនេះ គ្រួសារខ្លះសមាជិកស្ទើរតែទាំងអស់មានផ្ទុកមេរោគ។
តើស្ត្រី ដែលជាអ្នកទទួលបន្ទុកថែទាំសមាជិកគ្រួសារមានទឹកចិត្តយ៉ាងណា ហើយពួកគេជួបបញ្ហាអ្វីខ្លះ?
ក្នុងនាទីស្ត្រីខ្មែរ សប្ដាហ៍នេះអ្នកស្រី សុជីវី រាយការណ៍ពីទឹកចិត្តរបស់ក្រុមស្ត្រីផ្ទុកមេរោគអេដស៍ក្នុងឃុំរកាដូចតទៅ៖
ស្ត្រីមេផ្ទះភាគច្រើនអស់សង្ឃឹមនឹងជីវិតនៅក្រោយពេលដឹងថា ផ្ទុកមេរោគអេដស៍ លើសពីនេះ ពួកគេកាន់តែមានសំពាធ នៅពេលក្រុមគ្រួសារមានផ្ទុកមេរោគដែរ។
ក្នុងវ័យជាង៤០ឆ្នាំស្ត្រីមេម៉ាយម្នាក់ថ្លែងថា លោកស្រី មិនដឹងថាតើជីវិតលោកស្រី និងក្រុមគ្រួសារនឹងទៅជាយ៉ាងណាទេនៅពេលដែលទាំងអ្នកស្រី កូនៗ និងចៅក៏មានមេរោគ។ លោកស្រីថា គ្រួសារលោកស្រី មានទុក្ខផ្ទួនលើទុក្ខ គឺឪពុកលោកស្រី ស្លាប់កាលពីខែ កក្កដា ឆ្នាំ២០១៤ មកដល់ខែវិច្ឆិកាម្តាយបានស្លាប់ ឥឡូវសមាជិកគ្រួសារ ទាំងក្មេងទាំងចាស់ ក៏ផ្ទុកមេរោគអេដស៍ទៀត។ លោកស្រី បារម្ភពីការលំបាកនានាក្នុងជីវិតបន្តទៅមុខទៀត នៅពេលដែលជីវភាពទ័លក្រពឹងផ្អែកតែទៅលើលោកស្រីជាមេគ្រួសារ ម្យ៉ាងពុំមានដីស្រែសម្រាប់បង្កបង្កើនផលផង។
ពលរដ្ឋនៅក្នុងភូមិចំនួន៣ ក្នុងឃុំរកា បានសម្រុកទៅពិនិត្យឈាមរកមេរោគអេដស៍ កាលពីខែ ធ្នូ ឆ្នាំ២០១៤។ ក្នុងចំណោមអ្នកភូមិចំនួនជាង២ពាន់នាក់ ដែលបានធ្វើតេស្តឈាមមានជាង២០០នាក់ត្រូវគ្រូពេទ្យជំនាញរកឃើញថា មានផ្ទុកមេរោគអេដស៍។ សំណុំរឿងនេះគ្រូពេទ្យ ក្នុងភូមិម្នាក់ ឈ្មោះ យ៉ែម ជ្រិន ត្រូវអាជ្ញាធរចាប់ខ្លួនដោយចោទប្រកាន់ ពីបទបង្កអោយមានការរីករាលដាលនៃ មេរោគអេដស៍ និងជំងឺអេដស៍តាមរយៈការប្រើប្រាស់ម្ជុល និងសឺរ៉ាំងខ្វះអនាម័យ។ របាយការណ៍ស្រាវជ្រាវរបស់ស្ថាប័នសុខភាពជាតិ និងអន្តរជាតិ មានអង្គការសុខភាពពិភពលោក(WHO) ក្រសួងសុខាភិបាល និងវិទ្យាស្ថានប៉ាស្ទ័រ(Paster) ផ្សព្វផ្សាយនៅដើមឆ្នាំ២០១៥ រកឃើញថា មធ្យោបាយចម្បងក្នុងការចម្លងមេរោគអេដស៍នៅភូមិរកា គឺតាមរយៈការចាក់ឆ្នាំ និងព្យួរសេរ៉ូម។
ក្រៅពីជួបទុក្ខនៅពេលសមាជិកគ្រួសារ ស្ទើរតែទាំងអស់មានផ្ទុកមេរោគអេដស៍ស្ត្រីមេផ្ទះមួយរូបទៀតដែលមានវ័យជាង៥០ឆ្នាំលើកឡើងថា ទាំងរូបលោកស្រី និងសមាជិកគ្រួសារចាប់ផ្ដើមប្រើថ្នាំពន្យារជីវិត ឬថ្នាំឱកាសនិយមក៏ចាប់ផ្ដើមធ្វើទុក្ខក្នុងខ្លួន ដែលជាការបន្ថែមបន្ទុកមួយទៀតក្នុងគ្រួសារ។ កូនស្រីម្នាក់របស់លោកស្រី ចាប់ផ្តើមប្រើថ្នាំ ដែលទប់ស្កាត់មិនអោយរោគអេដស៍ឆ្លងទៅកូននៅក្នុងផ្ទៃ ហើយត្រូវថ្នាំធ្វើទុក្ខ មានទាំងឈឺក្បាល ក្អួត ទន់ដៃជើង គាំងនិយាយមិនចេញ និងមិនអាចធ្វើការងារអ្វីបានទាំងអស់។ លោកស្រី បារម្ភថា ប់លោកស្រីជាម្តាយបាត់បង់ជីវិតទៅតើកូនៗពឹងនរណា បើពួកគេយោងតែអាត្មាមិនរួចដែរនោះ?
សព្វថ្ងៃគ្រួសារលោកស្រី រស់នៅពឹងផ្អែកលើជំនួយរបស់អង្គការមិនមែនរដ្ឋាភិបាល។
ចំពោះស្ត្រី ដែលផ្ទុកមេរោគនេះមួយចំនួនហាក់លែងខ្វាយខ្វល់ពីជីវិតទៅថ្ងៃអនាគត។
ក្នុងវ័យជាង៤០ដែរ ស្ត្រីមេផ្ទះមួយរូបទៀតលើកឡើងថា លោកស្រីចាប់ផ្ដើមធុញថប់នឹងជីវិត លែងនឹកឃើញគម្រោងសម្រាប់អនាគតសម្រាប់គ្រួសារអ្វីទៀតហើយ គឺគិតសុំត្រឹមតែមួយរស់។ លោកស្រីសង្ឃឹមថា នឹងអាចចិញ្ចឹមជ្រូកមួយក្បាល ដើម្បីចិញ្ចឹមកូន។
បន្ថែមលើនេះ ពួកគេក៏កំពុងជួបបញ្ហារើសអើង ដែលជំរុញអោយពួកគេបោះបង់ចោលរបរចិញ្ចឹមជីវិត ដែលពួកគេធ្លាប់ប្រកបពីមុនមក។ ចំណែកយុវតីក៏កំពុងជួបប្រទះបញ្ហាការរើសអើង ដែរគឺពួកគេអាចនឹងពិបាករកគូស្រករ ឬទំនងថា ពុំមានអ្នកណាហ៊ានដណ្តឹងពួកគេឡើយ។
មុខរបរតូចតាចក្នុងភូមិ ភាគច្រើនជាមុខរបររបស់ស្ត្រីមេផ្ទះ ពួកគេជ្រើសរើសរបរទាំងនោះដើម្បីរកប្រាក់ចំណូលបន្ថែម និងងាយស្រួលបាននៅជិតផ្ទះថែទាំកូនចៅ និងក្រុមគ្រួសារ។
សមាជិកក្រុមប្រឹក្សាឃុំរកា និងជាជនបង្គោលទទួលបន្ទុកស្ត្រី និងកុមារ អ្នកស្រី លៀប សុភ័ក្រ្ត មានប្រសាសន៍ថា ស្ត្រីអ្នកភូមិភាគច្រើនបាក់ទឹកចិត្ត និងបាត់បង់មុខរបរ។ អ្នកស្រី បន្តថា អាជ្ញាធរឃុំសហការជាមួយក្រុមអង្គការមិនមែនរដ្ឋាភិបាល និងសប្បុរសជន ដែលផ្ដល់ជំនួយដល់ពលរដ្ឋ។ ក្រុមការងាររបស់អ្នកស្រី ចូលរួមលើកទឹកចិត្តអ្នកភូមិអោយចេះថែទាំសុខភាព ដែលអាចអោយពួកគេមានអាយុវែង។
មកដល់ពេលនេះមន្ត្រីសុខាភិបាលជាច្រើននាក់បានទៅដល់ឃុំរកា និងបានផ្ដល់សេវា ផ្ដល់ថ្នាំដល់អ្នកភូមិដល់មណ្ឌលសុខភាពតែម្ដង ដោយពួកគេមិនបាច់ធ្វើដំណើរទៅមន្ទីរពេទ្យខេត្ត ដូចនៅតំបន់ផ្សេងឡើយ។ ក្រុមគ្រូពេទ្យបានទៅធ្វើការជារៀងរាល់ថ្ងៃនៅមណ្ឌលសុខភាពរកា ស្របពេលដែលក្រុមអង្គការមិនមែនរដ្ឋាភិបាលកំពុងផ្ទល់សេវា ពង្រឹងផ្លូវចិត្ត និងផ្ដល់គ្រឿងឧបភោគបិរភោគ។
ប្រធានសាខាខេត្តបាត់ដំបងនៃអង្គការព្រះពុទ្ធសាសនា ដើម្បីអភិវឌ្ឍន៍ លោក ប៉ុក សុជាតិ មានប្រសាសន៍ថា អង្គការរបស់លោក បានបង្កើតមណ្ឌលប្រឹក្សាយោបល់ដល់ពលរដ្ឋទាំងមុន និងក្រោយពេលធ្វើពិនិត្យរកមេរោគអេដស៍។ ស្របគ្នានេះក៏មានក្រុមចល័តធ្វើការងារក្នុងភូមិដែរ។
តាមការសង្កេតរបស់លោក ប៉ុក សុជាតិ ក្រុមស្ត្រីមានទទួលផលប៉ះពាល់ខ្លាំងជាងបើប្រៀបធៀបនឹងបុរស។
លោក ប៉ុក សុជាតិ បន្តថា ក្រៅពីផ្ដល់ការប្រឹក្សា លើកទឹកចិត្ត ក្រុមការងាររបស់លោក ក៏កៀរគរជំនួយសប្បុរសនានាផ្ដល់អោយអ្នកភូមិ ដ្បិតរយៈពេលប៉ុន្មានខែដំបូងនេះពួកគេកំពុងត្រូវការចាំបាច់នូវស្បៀងអាហារ៖ «ពេលនេះគឺពួកគាត់(អ្នកភូមិ)បាក់ទឹកចិត្ត សូម្បីតែទៅស្រែទៅណាក៏លែងទៅ ស្រូវក្នុងស្រែដែលត្រូវច្រូតក៏រកពេលទៅច្រូតមិនបាន ឬក៏រកស៊ីក៏លែងគិត។ ពួកគាត់អស់ដៃអស់ជើង ចឹង(ជំនួយ)ក្នុងពេលថ្មីៗនេះប្រហែលអាចជួយសម្រាលបន្ទុកពួកគាត់ទម្រាំអាចធ្វើការងារបានធម្មតាឡើងវិញ»។
បើទោះជាយ៉ាងណា ក្រុមស្ត្រីអ្នកភូមិចង់បានការយកចិត្តទុកដាក់បន្ថែមទៀត ពីរដ្ឋាភិបាល ជាពិសេសការប្រឹក្សាពីការបង្កើតមុខរបរ និងការបណ្ដុះបណ្ដាលជំនាញ មានការចិញ្ចឹមសត្វ ដាំបន្លែ ឬសិប្បកម្មដទៃទៀត ដែលពួកគាត់អាចចិញ្ចឹមជីវិតបាន៕