ស្ត្រីមួយក្រុមបានរួមគ្នាចងជាក្រុមបង្កើតជាសហគមន៍ដាំផ្សិតអំបោះ ដើម្បីបង្កើតរកចំណូលបន្ថែមពីការងារធ្វើស្រែចម្ការ។ ក្រុមសហគមន៍ស្ត្រី បានបែងចែកតួនាទីការងារគ្នាធ្វើ តាមថ្ងៃតាមវេន និងបែងចែកភាគលាភ គ្នាជារៀងរាល់មួយខែម្ដង។ ក្រុមស្ត្រីដាំផ្សិតនេះ មិនត្រឹមតែជួយឲ្យស្ត្រីមានការងារធ្វើប៉ុណ្ណោះទេ ថែមទាំងធ្វើស្ត្រីចេះតស៊ូមតិថែមទៀតផង។
នៅក្នុងរោងឈឺប្រក់ស្បូវជញ្ជាំងបិទបាំងដោយបន្ទះឫស្សី មានទំហំទទឹងប្រវែងជាង៥ម៉ែត្រ បណ្ដោយជាង៧ម៉ែត្រនៅក្នុងរោងពោរពេញដោយកញ្ចប់ផ្សិតអំបោះ តម្រៀបជាជួរដាក់នៅលើដី និងចងខ្សែជាជួរលើកផុតពីដីដើម្បីការពារទឹកលិច។ នោះគឺជារោងបណ្ដុះផ្សិតអំបោះ របស់ក្រុមស្ត្រី សហគមន៍ដាំផ្សិតអំបោះ មានទីតាំងនៅ ភូមិចំរើន ឃុំដា ស្រុកចិត្របុរី ខេត្តក្រចេះ។ ទោះក្រុមស្ត្រីសមាជិកទាំងអស់ ចំនួន០៨នាក់ក្ដី ប៉ុន្តែការគ្រប់គ្រងចំណូលចំណាយគឺបេឡាត្រឹមត្រូវ។ សមាគមនេះត្រូវបានផ្ដួចផ្ដើមឡើងកាលពីឆ្នាំ២០១១ ដោយអ្នកស្រី គោគ ផល្លីន ជាសមាជិកក្រុមប្រឹក្សាឃុំដា ស្រុកចិត្របុរី ខេត្តក្រចេះ។ យ៉ាងហោចណាស់ ពួកគេទទួលប្រាក់ចំណេញក្នុងម្នាក់ៗ៨ម៉ឺនរៀល សល់ពីលុយសន្សំ និងប្រាក់ចំណាយនានា ប៉ុន្តែក្នុងមួយអាទិត្យត្រូវមានសមាជិកម្នាក់ប្រចាំការ។
ដោយសារមានតួនាទីជាអ្នកទទួលបន្ទុកនារីឃុំ អ្នកស្រី គោគ ផល្លីន បានសហការជាមួយអង្គការស៊ីស៊ី មជ្ឈមណ្ឌលវិជ្ជាជីវៈខេត្តក្រចេះ និងអង្គការចំរើនស្ត្រី ដើម្បីបង្កើតសហគមន៍ស្ត្រីដាំផ្សិតអំបោះបាននៅឆ្នាំ២០១១។ នេះជាការបង្កើតលើកទី២ បន្ទាប់ពីសហគមន៍ចាប់កំណើតលើកទី១ បរាជ័យកាលពីឆ្នាំ២០០៩។ ការទទួលបានជោគជ័យលើកទី២នេះ បន្ទាប់ពីសហគមន៍ស្ត្រី បានប្ដូរយុទ្ធសាស្ត្រ ក្នុងការគ្រប់គ្រង និងសិក្សាបន្ថែមពីបច្ចេកទេសដាំដុះ៖ «ចាស៎ ! ពេលធ្វើផ្សិតហ្នឹងគឺយើងមានដាក់វេនគ្នា ចាស៎ ! ក្នុងមួយថ្ងៃយើងស្រោចយើងដក់ទៅ យើងមានសៀវភៅយើងចុះវត្តមាន មួយដាក់បានប៉ុន្មានគីឡូ តម្លៃបានប៉ុន្មាន ស៊ីញេទៅ ពេលថ្ងៃមកស៊ីញេម្ដងទៀត មួយថ្ងៃស្រោចទឹកបីដង។ អត់ដែលមានប្រចាំគ្នាទេគឺដឹង។ ពេលមួយខែយើងប្រជុំគ្នាម្ដងចែកភាគលាភដល់សមាជិក យើងចែកភាគលាភដល់សមាជិក ប៉ុន្តែក្នុងនោះ ក្នុងមួយខែ នោះយើងទុក តម្កល់ទុកក្រុមមួយភាគដែរ»។
បន្ទាប់ពីមានកាលវិភាគត្រឹមត្រូវ សហគមន៍ស្ត្រីដាំផ្សិតអំបោះ អាចរស់បានដោយខ្លួនឯង មិនចាំបាច់សុំជំនួយពីម្ចាស់ជំនួយ។ ក្រុមស្ត្រីមានភាពម្ចាស់ការទាំងការគ្រប់គ្រងចំណូល និងចេះពីបច្ចេកទេសដាំដុះផ្សិតខ្លះដោយខ្លួនឯង លើកលែងតែធ្វើមេផ្សិតទេ ដែលក្រុមស្ត្រីមិនទាន់ចេះ នឹងត្រូវទិញមកពីខេត្តបាត់ដំបង។
ការស្ទុះស្ទាបង្កើតក្រុមសហគមន៍ស្ត្រីដាំផ្សិតនេះ គឺត្រូវបានអ្នកស្រី គោគ ផល្លីន មើលឃើញថា ស្ត្រីភាគច្រើននៅរស់នៅក្នុងភូមិចំរើន នៃឃុំដា គ្មានការងារធ្វើ។ អ្នកស្រីនិយាយថា ការគ្មានការងាររបស់ស្ត្រីនេះហើយដែលរឿយកើតមានអំពើហិង្សាក្នុងគ្រួសារ ប៉ុន្តែចាប់ពីការចងសហគមន៍នេះ គឺថែមទាំងបានបណ្ដុះស្មារតីឲ្យហ៊ាន ស្ត្រីលើកឡើងពីបញ្ហាក្នុងគ្រួសារ និងក្រុមសហគមន៍មកនិយាយ រៀងរាល់មួយខែម្ដងក្នុងការប្រជុំក្រុមសហគមន៍ រួមគ្នាស្វែងរកដំណោះស្រាយ៖ «ការតស៊ូមតិនេះពេលចូលក្រុមនេះ គឺខ្ញុំពេលប្រជុំនេះ គឺមានឲ្យប្រជុំជារៀងរាល់ខែ អ៊ីចឹងពេលប្រជុំឲ្យស្ត្រីម្នាក់បើកអង្គប្រជុំ ទោះបីកើតមិនកើតអីក៏ដោយ លើកនេះគួរសមតិច លើកក្រោយទៅហ៊ានតិចហើយ ដូច្នេះការតស៊ូមតិ ការនិយាយអីចឹងខុសត្រូវម៉េច នៅក្រុមនិយាយមកអត់មានបញ្ហាទេ។ ដូច្នេះដល់ពេលប្រជុំ អង្គប្រជុំធំ គាត់ហ៊ានបញ្ចេញមតិយោបល់ ដូចក្នុងភូមិមានបញ្ហា ខ្វះខាតអីចឹង គាត់លើកឡើងក្នុងអង្គប្រជុំ»។
វត្ថុធាតុដើមសំខាន់ដើម្បីធ្វើផ្សិតអំបោះ គឺកម្ទេចឈឺដែលជាអាចម៍រណា កន្ទក់ មេផ្សិត និងទឹក មុននឹងដាក់ក្នុងកញ្ចប់ គេត្រូវចំហុយគ្រឿងផ្សំទាំងនោះ ហើយពេលចំហុយរួចហើយគឺរង់ចាំតែដាក់មេផ្សិត។
លោកស្រី ចេង សុខ ជាសមាជិកដែលត្រូវមកប្រចាំការថែទាំផ្សិត និយាយថា លោកស្រីគឺគ្រាន់តែមកត្រូវស្រោចទឹកក្នុងមួយថ្ងៃបីដងគឺពេលព្រឹក ពេលថ្ងៃត្រង់ និងពេលល្ងាច។ លោកស្រី ចេង សុខ និយាយពីវិធីបណ្ដុះផ្សិតអំបោះយ៉ាងដូច្នេះថា៖ «ដំបូងរែងអាចម៍រណាលាយជាមួយកំបោរជាមួយកន្ទក់ លាយវាឲ្យសព្វ បានដាក់ទឹក ដាក់ទឹកហើយផ្អាប់វាទុកពីរយប់ បានខ្ញុំប្រែវាជ្រោយវាអ៊ីចឹងទៅពីរថ្ងៃមកទៀតខ្ញុំច្រកវាជាកញ្ចប់ ក៏ដាក់ចំហុយវាបួនម៉ោង បានខ្ញុំយកវាទុក ដល់ពីរបីថ្ងៃក្រោយមកពួកខ្ញុំដាក់មេហើយបានចប់»។
ជារៀងរាល់ថ្ងៃចុងខែ ឬដើមខែក្រុមសមាជិកសហគមន៍ស្ត្រីដាំផ្សិតមកជួបជុំគ្នា នៅផ្ទះអ្នកសម្របសម្រួលប្រជុំ និងមកទទួលភាគលាភ។ អ្នកខ្លះស្រោចទឹកផ្សិត អ្នកបេះផ្សិត និងអ្នកខ្លះដើរពិនិត្យមើលផ្សិតជាដើម។ នៅមុខរោងឈឺដាក់កញ្ចប់ផ្សិត មានតម្រៀបពាងទឹក និងអាងទឹក ដែលមានទឹកជាប្រចាំដើម្បីទុកស្រោចផ្សិត។
កំពុងស្រោចទឹកផ្សិត លោកស្រី សំរិត សារ៉ុន ឲ្យដឹងថា ក្នុងផ្សិតមួយជួរដែលមានផ្សិតជាង១២០កញ្ចប់ ត្រូវស្រោចទឹកមួយធុងដែលមានចំណុះទឹកប្រមាណជា៥០លីត្រក្នុងមួយពេល។ លោកស្រីបន្តថា ផ្សិតនេះគឺមិនអាចឲ្យត្រូវខ្យល់ខ្លាំងឬក្ដៅខ្លាំងបានទេ ដូច្នេះគឺត្រូវដាក់នៅកន្លែងម្លប់ត្រជាក់ មានខ្យល់ចេញចូលសមល្មម និងត្រូវស្រោចទឹកឲ្យបានច្រើននៅពេលថ្ងៃត្រង់។ ស្ត្រីរូបនេះបញ្ជាក់ថា ការងារនេះនឿយតែមួយអាទិត្យ ដំបូងទេ ហើយពេលក្រោយៗមក គឺគ្រាន់តែចាំស្រោចទឹកនិងមើលថែតិចតួចប៉ុណ្ណោះ៖ «ល្អជាងគេថ្ងៃត្រង់ឲ្យបានច្រើន ព្រោះថ្ងៃក្ដៅស្រោចឲ្យត្រជាក់ សំខាន់បំផុតទឹកហ្នឹងស្រោចឲ្យបានទៀតទាត់ៗ ខូចខ្លះដែរ។ ពេលថ្ងៃខ្លាំងពេកពួកខ្ញុំមកស្រោចក្នុងមួយថ្ងៃបីដង ប៉ុន្តែនៅស្វិតខូចក្រហម ត្រូវខ្យល់ខូច»។
ទោះមិនទទួលបានប្រាក់ពីចំណេញពីមុខរបរនេះ ជាដុំកំភួន ប៉ុន្តែលោកស្រី សំរិត សារ៉ុន ថាបានសល់លុយកាក់ខ្លះទិញសំលៀកបំពាក់ ទិញស្រូវពូជ និងមិនធ្វើឲ្យគ្រួសារអ្នកស្រី ឈ្លោះទាស់ទែងគ្នារឿងលុយកាក់។ លោកស្រីបន្តទៀតថា ប្រាក់ចំណេញនេះ ក៏បានធ្វើឲ្យកូនអ្នកស្រី បានរៀនសូត្រយ៉ាងស្រួល៖ «បញ្ហាពីដំបូងមកជួបអត់មានលុយចាយ ដូចថាខ្វះខាត ដល់ពេលយើង រកមួយថ្ងៃ អត់មួយអ៊ីចឹងទៅ បញ្ហាជួបច្រើនជួបដូចថាមានតែគោ គោយើងនៅតូចៗយើងអត់ មានអីភ្ជួរ អ៊ីចឹងទៅយើងជួលគេ យើងអត់មានលុយចេះតែឈ្លោះប្ដីប្រពន្ធ តែឥឡូវដូចលុយក៏រកបាន គោក្របីក៏រាងធំធាត់អ៊ីចឹងទៅ ពេលមានលុយមានដូចថាមានមុខរបរគ្រប់គ្រាន់ ក៏លែងគ្នាឈ្លោះគ្នាដែរ»។
ផ្សិតអំបោះលក់ឲ្យឈ្មួញកណ្ដាល មួយគីឡូក្រាមតម្លៃបួនពាន់រៀល។ រយៈពេលពីរសប្ដាហ៍បេះម្ដង។ ក្រុមសហគមន៍ស្ត្រីដាំផ្សិតអំបោះ បានអំពាវនាវឲ្យស្ត្រីផ្សេងទៀតដែលទំនេរពីការងារស្រែចម្ការ ចូលរួមជាសមាជិក ដើម្បីជួយលើកស្ទួយជីវភាពគ្រួសារ។ ប៉ុន្តែសហគមន៍ ក៏ទាមទាមដៃគូរ ឬមូលនិធិនានាផ្ដល់បច្ចេកទេស ក្នុងការធ្វើមេផ្សិត និងជួយរកទីផ្សារព្រោះរាល់ថ្ងៃនេះ តម្លៃផ្សិតឡើងចុះតាមតែឈ្មួញកណ្ដាលជាអ្នកកំណត់ឲ្យ៕
កំណត់ចំណាំចំពោះអ្នកបញ្ចូលមតិនៅក្នុងអត្ថបទនេះ៖
ដើម្បីរក្សាសេចក្ដីថ្លៃថ្នូរ យើងខ្ញុំនឹងផ្សាយតែមតិណា ដែលមិនជេរប្រមាថដល់អ្នកដទៃប៉ុណ្ណោះ។