សាលាបឋមសិក្សាស្រែព្រីងនៅខេត្តកំពតមិនមានថ្នាក់រៀនគ្រប់គ្រាន់និងខ្វះសម្ភារៈសិក្សា
2016.01.07
សិស្សានុសិស្ស និងគ្រូបង្រៀននៃសាលាបឋមសិក្សាស្រែព្រីង ក្នុងស្រុកឈូក ខេត្តកំពត កំពុងជួបប្រទះការលំបាកខ្លាំងក្នុងការរៀន និងបង្រៀន ដោយសារតែមិនមានថ្នាក់រៀន និងសម្ភារៈសិក្សាគ្រប់គ្រាន់។
ស្ថានភាពខ្វះមុខខ្វះក្រោយបែបនេះ ជំរុញឲ្យលោកគ្រូអ្នកគ្រូសម្រេចចិត្តយកសំយាបផ្ទះពលរដ្ឋក្នុងសហគមន៍ ធ្វើជាថ្នាក់រៀន ដើម្បីបម្រើដល់ការសិក្សារបស់សិស្ស។ ទាំងនាយកសាលា គ្រូបង្រៀន និងសិស្សានុសិស្ស សុទ្ធតែសំណូមពរដល់រាជរដ្ឋាភិបាល និងសប្បុរសជននានា ឲ្យជួយឧបត្ថម្ភជាអគារសិក្សា និងសម្ភារៈបរិក្ខារផ្សេងៗ ដើម្បីបន្តដំណើរការសិក្សាតទៅមុខទៀត។
ម៉ោងជាង ៦ព្រឹក ព្រះអាទិត្យបញ្ចេញរស្មីយ៉ាងភ្លឺចិញ្ចាចចិញ្ចែងលើដំបូលពណ៌ក្រហម នៃសាលាបឋមសិក្សាមួយកន្លែង ដែលមានសិស្សានុសិស្សប្រុសស្រីកំពុងម្នីម្នា ខ្លះដើរ ខ្លះជិះកង់តម្រង់ទៅសាលារៀនរបស់ខ្លួន ដោយទឹកមុខញញឹមញញែម។
សាលាបឋមសិក្សានេះមានឈ្មោះថា សាលាបឋមសិក្សាស្រែព្រីង ស្ថិតក្នុងភូមិត្រពាំងស្ដៅ ឃុំត្រពាំងភ្លាំង ស្រុកឈូក ខេត្តកំពត ដែលមានចម្ងាយប្រមាណ ៣០គីឡូម៉ែត្រពីទីរួមស្រុកឈូក។ សាលានេះមិនមានថ្នាក់រៀនគ្រប់គ្រាន់ និងសម្ភារៈសិក្សាច្រើនទេសម្រាប់សិស្សានុសិស្ស។
ដោយសារភាពខ្វះខាតនេះ ធ្វើឲ្យសិស្សរាប់សិបនាក់ ត្រូវទៅរៀននៅក្រោមសំយាបមជ្ឈមណ្ឌលសហគមន៍របស់អង្គការយូណេស្កូ (UNESCO) និងក្រោមផ្ទះប្រជាពលរដ្ឋនៅក្បែរនោះ។
ម៉ោងប្រមាណ ១០ព្រឹក ព្រះអាទិត្យបញ្ចេញកម្តៅកាន់តែខ្លាំងចាំងឆ្លុះដំបូលថ្នាក់រៀន ដែលមានប្រក់ស្លឹក និងស័ង្កសី ធ្វើឲ្យសិស្សប្រុសស្រីជាច្រើននាក់បែកញើស និងមើលទៅដូចជាហេវហត់អស់កម្លាំង ប៉ុន្តែពួកគេនៅតែប្រឹងត្រងត្រាប់ចាប់យកសេចក្តីបង្រៀនរបស់លោកគ្រូអ្នកគ្រូដដែល។
បើប្រៀបធៀបនឹងសាលាបឋមសិក្សាដែលនៅទីក្រុង ឬទីប្រជុំជនវិញ យើងឃើញថា សាលាបឋមសិក្សាស្រែព្រីង មានលក្ខណៈខ្វះខាតខ្លាំង។ សិស្សានុសិស្សនៃសាលាបឋមសិក្សាស្រែព្រីង រាប់សិបនាក់ មិនមានឱកាសអង្គុយរៀនក្នុងថ្នាក់ដែលមានដំបូល និងជញ្ជាំង សម្រាប់ការពារខ្យល់ និងកម្តៅថ្ងៃសមរម្យដូចសិស្សនៅសាលាផ្សេងនោះទេ។ ពួកគេត្រូវអង្គុយប្រជ្រៀតគ្នាក្នុងថ្នាក់ ដើម្បីបានរៀន។ ថ្នាក់ខ្លះមានសិស្ស ៤០នាក់ ខ្លះ ៥០នាក់ និងខ្លះទៀតមានរហូតដល់ ៦០នាក់។
សិស្សានុសិស្សសរុបមានចំនួន ៣៧៥នាក់ ចែកជា ៩ថ្នាក់ ពីថ្នាក់ទី១ ដល់ថ្នាក់ទី៦។ ចំណែកអគារសិក្សាវិញមាន ២ខ្នង ដោយបែងចែកជា ៤បន្ទប់ ដែល ៣បន្ទប់ជាថ្នាក់រៀន និង ១បន្ទប់ផ្សេងទៀតជាទីចាត់ការផង ជាបណ្ណាល័យផង និងជារោងជាងផង។
នាយកសាលាបឋមសិក្សាស្រែព្រីង បញ្ជាក់ថា សាលារបស់លោកខ្វះខាតអគារសិក្សាចំនួន ៦បន្ទប់ អណ្ដូងទឹក របងសាលា គ្រឿងសង្ហារិម ដូចជា តុ ទូ កៅអីសម្រាប់សិស្ស និងគ្រូ និងសម្ភារៈសិក្សាមួយចំនួនទៀត៖ «ក្នុងនាមខ្ញុំជានាយកសាលា សូមអំពាវនាវដល់សប្បុរសជនទាំងក្នុង និងក្រៅប្រទេស មេត្តាជួយដល់សាលាខ្ញុំផង ព្រោះសាលាខ្ញុំខ្វះខាតខ្លាំងណាស់ គឺខ្វះខាតដល់ទៅ ៦បន្ទប់។ យើងអត់ទាន់មានទីចាត់ការ ហើយអត់ទាន់មានរោងជាង។ ក្រៅពីសំណូមពរដល់សប្បុរសជន ខ្ញុំក៏សំណូមពរដល់ក្រសួងអប់រំ ឬក៏រដ្ឋាភិបាល ជួយផ្តល់ជាអគារសិក្សាដល់សាលាខ្ញុំផង ព្រោះបើអាចបាន ខ្ញុំត្រេកអរមែនទែន ដើម្បីឲ្យសិស្សហ្នឹងបានរៀនប្រកបដោយហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធ និងផាសុកភាព»។
សាលាបឋមសិក្សាស្រែព្រីង ត្រូវបានបង្កើតឡើងនៅឆ្នាំ២០០៥ ក្រោមជំនួយឧបត្ថម្ភជាអគារសិក្សា ១ខ្នងមាន ៣បន្ទប់ ពីអង្គការសន្តិស្ម័គ្រចិត្តរបស់ជប៉ុន លើផ្ទៃដីទំហំជិត ២ហិកតារ។ នៅឆ្នាំ២០១០ អង្គការពុទ្ធិកបណ្ណាល័យកម្ពុជា បានជួយសង់អគារមួយខ្នងបន្ថែមទៀត។ សិស្សានុសិស្សដែលរៀននៅសាលានេះ ជាកូនចៅ ឬសាច់ញាតិរបស់ពលរដ្ឋរស់នៅក្នុងភូមិត្រពាំងស្ដៅ នៃឃុំត្រពាំងភ្លាំង និងភូមិត្រពាំងថ្ម នៃឃុំល្បើក ស្រុកឈូក ខេត្តកំពត។
ជំនួយការរដ្ឋបាលឃុំត្រពាំងភ្លាំង លោក ម៉ិញ វ៉ាន់ថន បញ្ជាក់ថា ឪពុកម្ដាយ ឬអាណាព្យាបាលរបស់សិស្សនៅសាលាបឋមសិក្សាស្រែព្រីង ភាគច្រើនជាអតីតយោធិនខ្មែរក្រហម អតីតយោធិននៃរបបសាធារណរដ្ឋប្រជាមានិតកម្ពុជា និងខ្លះទៀតជាពលរដ្ឋសាមញ្ញ។ សព្វថ្ងៃនេះ ពួកគាត់ភាគច្រើនជាកសិករក្រីក្រ ហើយដោយសារតែភាពក្រីក្រនេះហើយ ដែលជួនកាលកូនចៅរបស់ពួកគាត់មិនបានទៅរៀនញឹកញាប់ទេ នៅពេលរដូវធ្វើស្រែ ឬប្រមូលផលម្តងៗ។ លោកបន្តថា សាលាឃុំត្រពាំងភ្លាំង តែងធ្វើសំណើទៅសប្បុរសជន និងភាគីពាក់ព័ន្ធនានាជាហូរហែ ប៉ុន្តែមិនទាន់ឃើញមានចម្លើយតបណាមួយនៅឡើយ ចំពោះការសាងសង់បន្ទប់រៀនបន្ថែម៖ «យើងនៅតែមានជាហូរហែ ដោយចង់ជួបម្ចាស់ជំនួយ ឲ្យតែឮសូរថាខាងណាមានជំនួយ ដូចជានៅប្រទេសក្រៅក្តី យើងស្នើដែរ តែអត់ទាន់ឃើញបានលទ្ធផលយ៉ាងម៉េចទេ»។
ទាក់ទងនឹងរឿងអនាម័យវិញ សាលាបឋមសិក្សាស្រែព្រីង មិនមានបង្គន់អនាម័យគ្រប់គ្រាន់នោះទេ។ បង្គន់ដែលអាចប្រើប្រាស់បានមានចំនួនតែ ៣ប៉ុណ្ណោះសម្រាប់សិស្សប្រុស និងស្រីជិត ៤០០នាក់។
កញ្ញា ឆែម ធីតា គ្រូបង្រៀននៅសាលាបឋមសិក្សាស្រែព្រីង ឲ្យដឹងថា កង្វះខាតបង្គន់អនាម័យ គឺជាកត្តារួមចំណែកមួយធ្វើឲ្យសិស្សស្រីជាច្រើននាក់បោះបង់ចោលការសិក្សា៖ «គាត់មករៀនអ៊ីចឹង ទី១ សាលានៅឆ្ងាយ។ គាត់ខ្វះមធ្យោបាយធ្វើដំណើរ ខ្វះសម្លៀកបំពាក់ ខ្វះសម្ភារៈសិក្សា។ ដល់ពេលមកដល់សាលា ក៏នៅតែមានការខ្វះខាតទៀតដែរ។ នៅសាលាប្រឈមមុខនឹងការខ្វះខាតអគារសិក្សា បន្ទប់ទឹកអនាម័យសម្រាប់សិស្សប្រុសសិស្សស្រី។ យើងអត់បានរៀបចំដាច់ដោយឡែកទេ ដោយសារបន្ទប់ទឹកតិច។ ស្រីក៏ចូល ប្រុសក៏ចូល ហើយបន្ទប់ទឹកមានតែខ្វះទឹក។ អត់មានទឹកស្អាតសម្រាប់ដងចូល»។
បើទោះជាស្ថានភាពនៅសាលាបឋមសិក្សាស្រែព្រីង មានលក្ខណៈលំបាកបន្តិចក្តី អ្នកគ្រូ ឆែម ធីតា ប្ដេជ្ញាថា នឹងបន្តវិជ្ជាជីវៈរបស់ខ្លួនដដែល ដោយសង្ឃឹមថា នឹងអាចជួយក្មេងៗក្នុងសហគមន៍មូលដ្ឋានមួយនេះឲ្យមានចំណេះដឹងកាន់តែប្រសើរ៖ «អាចនិយាយបានថា ជាមនសិការដែលខ្លួនយើងកាលពីមុន គឺជាកូនអ្នកស្រែ កូនអ្នកក្រ រៀននៅសាលាមានការខ្វះខាត។ អ៊ីចឹងពេលដែលយើងធំឡើង គឺយើងចង់បង្រៀនកូនសិស្សទាំងអស់ហ្នឹង មើលទៅយើងចាត់ទុកកូនសិស្សហ្នឹងដូចជាក្មួយ ឬប្អូន។ អ៊ីចឹងចង់ឲ្យពួកគាត់រៀនចប់ថ្នាក់បឋម ចង់នៅជំរុញលើកទឹកចិត្តគាត់រៀនចប់បឋម ហើយឲ្យគាត់បន្តដល់អនុវិទ្យាល័យ»។
ក្រៅពីខ្វះខាតបន្ទប់រៀន បង្គន់អនាម័យ និងហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធក្នុងសាលារៀន បញ្ហាចោទសំខាន់មួយទៀត គឺគ្មានបណ្ណាល័យត្រឹមត្រូវ។ បណ្ណាល័យត្រូវរត់ទៅជ្រកជាមួយទីចាត់ការ និងរោងជាង ហើយសៀវភៅសម្រាប់សិស្សានុសិស្សអានទៀតសោត ក៏មានចំនួនតិច។
កំពុងអង្គុយអានសៀវភៅរឿងនិទានដោយយកចិត្តទុកដាក់ កុមារី ឡួ ស្រីលីន សិស្សថ្នាក់ទី៦ នៃសាលាបឋមសិក្សាស្រែព្រីង ថ្លែងថា នាងតែងមកអានសៀវភៅក្នុងបណ្ណាល័យជាប្រចាំ ហើយមកទល់នឹងពេលនេះ នាងបានអានស្ទើរគ្រប់សៀវភៅក្នុងបណ្ណាល័យអស់ទៅហើយ៖ «ខ្ញុំចូលចិត្តអានរឿងព្រេង ប្រជុំរឿងព្រេងខ្មែរ ហើយខ្ញុំចង់បានសៀវភៅថែម»។
វិទ្យុអាស៊ីសេរី មិនទាន់អាចទាក់ទងប្រធានមន្ទីរអប់រំខេត្តកំពត ដើម្បីសួរនាំចំពោះសំណើរបស់សិស្សានុសិស្ស និងគ្រូបង្រៀនបាននៅឡើយទេនៅពេលនេះ។
ការអប់រំនៅបឋមសិក្សា ត្រូវបានចាត់ទុកជាអាទិភាពមួយ និងទទួលបានចំណែកថវិកាច្រើនជាងគេក្នុងថវិកាសរុបរបស់ក្រសួងអប់រំ យុវជន និងកីឡា។ ការធានាថា កុមារទាំងអស់បានបញ្ចប់កម្រិតបឋមសិក្សានៅឆ្នាំ២០១៥ ក៏ត្រូវបានរាជរដ្ឋាភិបាលដាក់បញ្ចូលទៅក្នុងគោលដៅទី២ នៃគោលដៅអភិវឌ្ឍន៍សហស្សវត្សកម្ពុជា របស់ខ្លួនដែរ។ ប៉ុន្តែអ្នកស្រាវជ្រាវអះអាងថា ការអនុវត្តគោលដៅទី២ នេះ រដ្ឋាភិបាលមិនទទួលបានជោគជ័យឡើយ ដោយសារតែខ្វះផែនការជាក់លាក់មួយ ដើម្បីធ្វើឲ្យមានសមភាពនៃការអភិវឌ្ឍវិស័យអប់រំនៅទូទាំងប្រទេស។
មកទល់នឹងពេលនេះ មានសាលាបឋមសិក្សាជាច្រើនទៀតនៅតាមតំបន់ដទៃ ជួបប្រទះការលំបាក និងតំបន់ដាច់ស្រយាលដែលមានស្ថានភាពស្រដៀងគ្នានឹងសាលាបឋមសិក្សាស្រែព្រីង នៅខេត្តកំពត នេះដែរ៕