ប៉ុន្មានឆ្នាំចុងក្រោយនេះ បច្ចេកវិទ្យាព័ត៌មាននៅកម្ពុជា មានការរីកចម្រើនជាខ្លាំង។ ការផ្គត់ផ្គង់ និងប្រើប្រាស់អ៊ីនធឺណិត កាន់តែមានភាពទូលំទូលាយឡើង។ ក្រសួង និងស្ថាប័នរដ្ឋ ចាប់ផ្ដើមបង្កើតគេហទំព័រផ្ទាល់ខ្លួន ដើម្បីបង្កភាពងាយស្រួលដល់សាធារណជន ដែលត្រូវការព័ត៌មានទាក់ទងក្រសួងនីមួយៗ។
យ៉ាងណាមិញ ប្រការគួរឱ្យកត់សម្គាល់នោះ គឺគេហទំព័រប្រចាំក្រសួង មន្ទីរ ទាំងនោះ ហាក់មិនបានផ្តល់ព័ត៌មានគ្រប់គ្រាន់ដល់សាធារណជនឡើយ។ មជ្ឈដ្ឋាននានាបានរិះគន់គេហទំព័ររបស់ស្ថាប័នរដ្ឋ ភាគច្រើនដែលមិនបានធ្វើបច្ចុប្បន្នភាព។ បន្ថែមពីលើនេះ អ្នកប្រើប្រាស់ក៏មិនអាចចូលទៅកាន់គេហទំព័ររបស់ស្ថាប័នរដ្ឋមួយចំនួនផងដែរ។
លោក ម៉ិច តារា អ្នកសារព័ត៌មានប្រចាំព្រឹត្តិបត្រ ឌឹ ខេមបូឌា ដេលី (The Cambodia Daily) បានឱ្យដឹងថា លោកពិបាកក្នុងការស្វែងរកព័ត៌មានតាមគេហទំព័ររបស់ស្ថាប័នរដ្ឋ ដោយសារតែគេហទំព័រទាំងនោះមិនសូវមានព័ត៌មាន និងមិនសូវធ្វើបច្ចុប្បន្នភាព។ លោកបន្ថែមថា ក្រសួងនីមួយៗ គួរខិតខំបន្ថែមទៀត ដើម្បីធានាថា ព័ត៌មានរបស់ខ្លួនត្រូវបានផ្តល់ទៅឱ្យសាធារណជនបានទាន់ពេលវេលា។
លោក ម៉ិច តារា៖ «សំខាន់ជាងគេ គឺព័ត៌មានរបស់ពួកគាត់អត់សូវបានអាប់ដេត (Update = ធ្វើបច្ចុប្បន្នភាព) ព័ត៌មានចាស់ៗយូរមកហើយ គាត់មិនសូវបានអាប់ដេតថ្មី។ ប្រហែលគាត់មិនសូវមានបុគ្គលិក ឬដូចថាយើងមិនអាចដឹងថារឿងខាងក្រោយហ្នឹង វាបែបម៉េចអីចឹងទៅណា។ បើសិនជាអាច ក្រសួងនីមួយៗ គួរតែប្រឹងប្រែងដាក់ព័ត៌មានថ្មីៗ ថាខ្លួនមានធ្វើអ្វីខ្លះអីចឹងទៅណា ដើម្បីឱ្យប្រជាពលរដ្ឋបានយល់បានដឹង។ ហើយមិនថាតែពលរដ្ឋទេ អ្នកសិក្សា អ្នកដែលចង់បានព័ត៌មានហ្នឹងងាយស្រួល»។
មិនមែនតែអ្នកសារព័ត៌មានទេដែលជួបប្រទះនឹងការលំបាកចំពោះការស្វែងរកព័ត៌មាន សូម្បីតែសង្គមស៊ីវិល និងសិស្សនិស្សិត ក៏ត្អូញត្អែរចំពោះបញ្ហានេះដែរ។
កញ្ញា កាំង មួយលី និស្សិតឆ្នាំទី៤ ផ្នែកគណនេយ្យ បានថ្លែងថា កញ្ញាតែងស្វែងរកព័ត៌មានដែលទាក់ទងនឹងការសិក្សាជាញឹកញាប់នៅលើគេហទំព័ររបស់ស្ថាប័នរដ្ឋ ប៉ុន្តែអ្វីដែលទទួលបាន មិនបានឆ្លើយតបនឹងតម្រូវការនោះទេ ដោយសារតែគេហទំព័រទាំងនោះ ភាគច្រើននៅដដែល មិនមានអ្វីថ្មី។ កញ្ញាបានសំណូមពរឱ្យស្ថាប័នដែលអសកម្មទាំងឡាយ ឱ្យយកចិត្តទុកដាក់ និងពិនិត្យឡើងវិញចំពោះព័ត៌មានរបស់ខ្លួន ដើម្បីឆ្លើយតបនឹងតម្រូវការរបស់សិស្សនិស្សិត។
កញ្ញា កាំង មួយលី៖ «ពេលខ្លះ ខ្ញុំចង់រកព័ត៌មានដែលខ្ញុំចង់រកអីចឹងណា តែវាអត់មានពេញលេញ អត់មានច្បាស់លាស់អីចឹងណា។ ភាគច្រើន វាកន្លងមកយូរហើយដែរ បានវាមានផុស (Post = បង្ហោះ) នៅលើគេហទំព័រហ្នឹង។ ចង់ឱ្យគាត់យកចិត្តទុកដាក់ ហើយមើលឡើងវិញនូវគ្រប់ព័ត៌មានទាំងអស់ហ្នឹង ថា ដើម្បីឱ្យវាផ្សារភ្ជាប់ទៅនឹងការងាររបស់និស្សិត ឱ្យគាត់មើលឡើងវិញថា វាអត់ទាន់ឆ្លើយតបនឹងតម្រូវការនិស្សិតបានទាន់ពេលវេលាទេ ពេលខ្លះវានៅខ្វះខាតច្រើនណាស់»។
ចំណែក លោក ប៉ាង គីមហេង អ្នកធ្លាប់ធ្វើការស្ម័គ្រចិត្តឱ្យអង្គការមិនមែនរដ្ឋាភិបាលវិញ បានសម្ដែងការមិនពេញចិត្តចំពោះកង្វះខាតព័ត៌មាននៅលើគេហទំព័ររបស់ស្ថាប័នរដ្ឋនេះ។ លោកបានថ្លែងថា លោកមានការធុញទ្រាន់នៅពេលឃើញមានតែព័ត៌មានដដែលៗ នៅលើគេហទំព័រក្រសួង។ យ៉ាងនេះក្តី លោកបានសំណូមពរឱ្យក្រសួងនីមួយៗផ្តល់ព័ត៌មានឱ្យបានពេញលេញនៅលើគេហទំព័ររបស់ខ្លួន រួចចែករំលែកបន្តទៀតតាមបណ្ដាញសង្គម ដើម្បីឱ្យសាធារណជនបានដឹងកាន់តែច្បាស់ពីអ្វីដែលស្ថាប័ននោះកំពុងធ្វើ។
លោក ប៉ាង គីមហេង៖ «ព័ត៌មានមួយចំនួនអត់មានអាប់ដេតសោះ។ អ៊ីចឹង ពេលដែលខ្ញុំឆែកមើលលើហ្នឹង ខ្ញុំធុញទ្រាន់ ហើយនឿយណាយដែរ ពេលឆែកមើលវេបសាយក្រសួងហ្នឹង។ ក្រសួងគួរតែបង្កើតនូវវេបសាយ ហើយប្រាប់ព័ត៌មានឱ្យបានច្បាស់ ដើម្បីឱ្យអ្នកសិក្សា និងអ្នករុករកមួយចំនួនងាយស្រួលរក។ បន្ថែមពីលើនេះ ក្រសួងគួរតែលើកកម្ពស់ ហើយនិងប្រូមូត (Promote = ផ្សព្វផ្សាយ) វេបសាយហ្នឹងឱ្យបានច្រើនទៅតាមបណ្ដាញផ្សព្វផ្សាយសង្គម ដូចជា ហ្វេសប៊ុក (Facebook) និងធ្វីតធ័រ (Twitter) ដើម្បីឱ្យអ្នកលេងទាំងអស់ហ្នឹង គាត់អាចដឹងព័ត៌មានទាក់ទងជាមួយនឹងវេបសាយរបស់ក្រសួង»។
វិទ្យុអាស៊ីសេរី មិនអាចទាក់ទងសុំការបំភ្លឺជុំវិញបញ្ហានេះពីមន្ត្រីក្រសួងព័ត៌មានបាននោះទេ ដោយទូរស័ព្ទចូលជាច្រើនដង ប៉ុន្តែមិនមានអ្នកទទួល។
ក្រសួងដែលគេហទំព័រដំណើរការ រួមមាន ក្រសួងពាណិជ្ជកម្ម ក្រសួងសេដ្ឋកិច្ច ក្រសួងអប់រំ ក្រសួងការបរទេស ក្រសួងសុខាភិបាល ក្រសួងទេសចរណ៍ ក្រសួងព័ត៌មាន ក្រសួងមហាផ្ទៃ ក្រសួងរៀបចំដែនដី នគរូបនីយកម្ម និងសំណង់ ក្រសួងការពារជាតិ ក្រសួងផែនការ ក្រសួងប្រៃសណីយ៍ ក្រសួងសាធារណការ និងដឹកជញ្ជូន ក្រសួងអភិវឌ្ឍន៍ជនបទ ក្រសួងធនធានទឹក និងឧតុនិយម ក្រសួងទំនាក់ទំនងជាមួយរដ្ឋសភា ព្រឹទ្ធសភា និងអធិការកិច្ច ក្រសួងឧស្សាហកម្ម រ៉ែ និងថាមពល ក្រសួងធម្មការ និងសាសនា និងក្រសួងកិច្ចការនារី។
ស្ថាប័នដទៃទៀត ដែលអ្នកប្រើប្រាស់អ៊ីនធឺណិត អាចចូលមើលបានដែរនោះ គឺរដ្ឋលេខាធិការដ្ឋានអាកាសចរណ៍ស៊ីវិល អគ្គស្នងការដ្ឋាននគរបាលជាតិ ទីភ្នាក់ងារជាតិមុខរបរ និងការងារ ក្រុមប្រឹក្សាអភិវឌ្ឍន៍កម្ពុជា គណៈកម្មាធិការជាតិរៀបចំការបោះឆ្នោត អង្គភាពព័ត៌មាន និងប្រតិកម្មរហ័ស អង្គភាពប្រឆាំងអំពើពុករលួយ សាលាក្រុងភ្នំពេញ និងអគ្គលេខាធិការដ្ឋានអាជ្ញាធរជាតិទទួលបន្ទុកកិច្ចការអភិវឌ្ឍន៍វិស័យបច្ចេកវិទ្យា គមនាគមន៍ ព័ត៌មានវិទ្យា នៃទីស្ដីការគណៈរដ្ឋមន្ត្រី។
ក្នុងចំណោមក្រសួងទាំងនោះ ក្រសួង និងស្ថាប័នដែលធ្វើបច្ចុប្បន្នភាពញឹកញាប់ជាងគេ មានដូចជា ក្រសួងការបរទេស ក្រសួងមហាផ្ទៃ ក្រសួងអប់រំ គណៈកម្មាធិការជាតិរៀបចំការបោះឆ្នោត អគ្គស្នងការដ្ឋាននគរបាលជាតិ ទីភ្នាក់ងារជាតិមុខរបរ និងការងារ ក្រសួងធនធានទឹក និងឧតុនិយមជាដើម។
ដោយឡែក ស្ថាប័នមួយចំនួន ផ្ដោតសំខាន់តែទៅលើសកម្មភាពរបស់ថ្នាក់ដឹកនាំ និងរដ្ឋាភិបាលតែប៉ុណ្ណោះ ដូចជា ក្រសួងពាណិជ្ជកម្ម ក្រសួងការពារជាតិ អង្គភាពព័ត៌មាន និងប្រតិកម្មរហ័សជាដើម។ ក្រៅពីនេះ ក្រសួងខ្លះមិនត្រឹមតែមិនបានរៀបចំគេហទំព័ររបស់ខ្លួនឱ្យមានរបៀបរៀបរយប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែថែមទាំងមិនមានព័ត៌មានអ្វីក្រៅតែពីកិច្ចសំណេះសំណាលរបស់រដ្ឋមន្ត្រី ដូចជាក្រសួងធម្មការ និងសាសនា និងក្រសួងកិច្ចការនារីជាដើម។ រីឯក្រសួងសុខាភិបាល វិញ សឹងតែមិនមានព័ត៌មានតែម្តង ក្រៅអំពីទិន្នន័យដែលមានចុងក្រោយនៅឆ្នាំ២០១២។
បន្ថែមពីលើនេះ ក្រសួង និងស្ថាប័នដែលអ្នកប្រើប្រាស់អ៊ីនធឺណិតមិនអាចចូលទៅកាន់គេហទំព័របាន រួមមាន ក្រសួងយុត្តិធម៌ ក្រសួងកសិកម្ម ក្រសួងសង្គមកិច្ច ក្រសួងបរិស្ថាន ក្រសួងវប្បធម៌ និងវិចិត្រសិល្បៈ និងអគ្គលេខាធិការដ្ឋានមុខងារសាធារណៈ។ ក្រសួងតែមួយគត់ ដែលមិនមានគេហទំព័រ គឺក្រសួងការងារ និងបណ្ដុះបណ្ដាលវិជ្ជាជីវៈ។
ជុំវិញបញ្ហាគេហទំព័រស្ថាប័នរដ្ឋនេះដែរ កាលពីខែកក្កដា កន្លងទៅ មានក្រុមវាយប្រហារតាមអ៊ីនធឺណិត (Hacker) មួយ ដែលហៅខ្លួនឯងថា ជនអនាមិកកម្ពុជា (Anonymous Cambodia) បានវាយប្រហារទៅលើគេហទំព័ររបស់ គ.ជ.ប និងទាញយកបានទិន្នន័យអ្នកបោះឆ្នោតទាំងអស់ រួចក៏បានបញ្ចេញវាជាសាធារណៈ។ ក្រុមនេះបានបញ្ជាក់ពីមូលហេតុដែលខ្លួនវាយប្រហារ និងលួចទិន្នន័យរបស់ គ.ជ.ប ថា បណ្ដាលមករដ្ឋាភិបាលបានបន្លំសន្លឹកឆ្នោត លម្អៀង មិនអព្យាក្រឹត្យ ការអនុវត្តច្បាប់មានភាពមិនប្រក្រតី ការអនុញ្ញាតឱ្យជនជាតិដទៃបោះឆ្នោតទាំងមិនមានសិទ្ធិស្របច្បាប់ រួមទាំងរឿងជាច្រើនទៀតដែលពលរដ្ឋមិនបានដឹង។
ការបង្កើតគេហទំព័រ គឺដើម្បីឆ្លើយតបនឹងតម្រូវការផ្នែកព័ត៌មានដល់សាធារណជន។ ផ្ទុយទៅវិញ បើព័ត៌មានដែលមនុស្សទូទៅចង់ដឹង និងស្វែងយល់ មិនត្រូវបានផ្តល់ ឬចែកចាយផងនោះ តើចាំបាច់ឬទេ ដើម្បីបង្កើតគេហទំព័រតាមស្ថាប័នរដ្ឋទាំងឡាយ?
កំណត់ចំណាំចំពោះអ្នកបញ្ចូលមតិនៅក្នុងអត្ថបទនេះ៖
ដើម្បីរក្សាសេចក្ដីថ្លៃថ្នូរ យើងខ្ញុំនឹងផ្សាយតែមតិណា ដែលមិនជេរប្រមាថដល់អ្នកដទៃប៉ុណ្ណោះ។