ពលរដ្ឋ​មួយ​ចំនួន​នៅ​ស្រុក​ឯកភ្នំ បន្ត​ប្រកបរបរ​ត្បាញ​កន្ទេល​តាម​បែប​ប្រពៃណី​លក់​ដោះស្រាយ​ជីវភាព

ដោយ ហ៊ុំ ចំរើន
2024.11.14

ប្រជាពលរដ្ឋ​មួយ​ចំនួន​រស់នៅ​ស្រុក​ឯកភ្នំ ខេត្ត​បាត់ដំបង បន្ត​ប្រកបរបរ​ត្បាញ​កន្ទេល​កក់​នៅ​តាម​ផ្ទះ​របស់​ខ្លួន ដើម្បី​លក់​រក​ប្រាក់ចំណូល​ផ្គត់ផ្គង់​ជីវភាព​គ្រួសារ បន្ថែម​ពីលើ​ការ​ធ្វើ​ស្រែចម្ការ និង​ដើម្បី​ថែរក្សា​របរ​ប្រពៃណី​មួយ​នេះ ទុក​ជា​អត្តសញ្ញាណ​នៅ​ក្នុង​តំបន់​របស់​ខ្លួន។ យ៉ាងណា របរ​ត្បាញ​កន្ទេល​កំពុង​ប្រឈម​នឹង​ការ​បាត់បង់ ក្រោយ​វត្ថុធាតុ​ដើម​កាន់​តែ​ខ្សត់​ទៅ ខណៈ​កន្ទេល​ប្លាស្ទិក​កាន់តែ​វាយ​លុក​ទីផ្សារ។

នៅ​វេលា​ម៉ោង ៤​ទៀបភ្លឺ តាម​បណ្ដោយ​ផ្លូវលំ​បុរាណ ឆ្ពោះ​ទៅ​ប្រាសាទ​ឯកភ្នំ ពន្លឺ​ភ្លើង​អំពូល​ចាប់ផ្ដើម​ជះ​មក​ព្រាលៗ​ចេញពី​ផ្ទះ​អ្នកភូមិ អម​ជាមួយ​សំឡេង​ផាំង​ៗ លាន់ឮ​ចេញពី​ឧបករណ៍​ម្យ៉ាង​ដែល​គេ​ស្គាល់​ថា​ជា​កី​ត្បាញ​កន្ទេល។ អ្នកភូមិ​ករហាល ក្រោក​ពី​ព្រលឹម​ត្បាញ​កន្ទេល​បែបនេះ​ជា​រៀងរាល់ថ្ងៃ ព្រោះ​វា​ជា​មុខរបរ​ផ្គត់ផ្គង់​ជីវភាព​ពលរដ្ឋ​នៅ​តំបន់​នេះ​រាប់​ជំនាន់​មក​ហើយ។

ពលរដ្ឋ​នៅ​ភូមិ​ករហាល ឃុំ​ពាមឯក លោក ហូ គឹមយ៉ាន ប្រាប់​វិទ្យុ​អាស៊ីសេរី ថា គ្រួសារ​លោក​ប្រកបរបរ​ត្បាញ​កន្ទេល​កក់​នេះ​តាំងពី​សម័យ​សង្គមរាស្ត្រនិយម រហូត​ដល់​ពេល​នេះ​លោក​នៅតែ​បន្ត ដោយ​ឆ្លៀត​ពេលទំនេរ​ពី​ការងារ​ស្រែចម្ការ។ លោក​បន្ត​ថា ទោះបី​ការ​ត្បាញ​កន្ទេល ជា​របរ​បន្ទាប់បន្សំ តែ​វា​បាន​ជួយ​យឹតយោង​ជីវភាព​ប្រចាំថ្ងៃ និង​អាច​នៅ​ផ្ទះ​បាន​មើលថែ​កូនៗ ដោយ​មិន​ចាំបាច់​ទៅ​​ធ្វើការ​នៅ​ឆ្ងាយ។

លោក ហូ គឹមយ៉ាន៖ «ការ​លក់ដូរ​គឺ​ស្រួល​បំផុត គឺ​មាន​ម៉ូយ​មក​លើក​ដល់​ផ្ទះ វា​អត់​ពិបាក​ទេ ក៏ប៉ុន្តែ​តម្លៃ​វា​មាន​ទៅ​តាម​ពេលវេលា​របស់​វា ត្រូវ​ឡើង​គឺ​ឡើង ត្រូវ​ចុះ​គឺ​ចុះ អត់​មាន​ថេរ​ទេ។ ដល់​ពេល​ឡើង​គឺ​ឡើង​ខែប្រាំង ដល់​ពេល​ខែវស្សា​ដូច​ពេល​នេះ ពិបាក​រក​គឺ​តម្លៃ​ធ្លាក់ តែ​ខែប្រាំង​យើង​អាច​រក​បាន តែ​តម្លៃ​ក៏​កើន​ឡើង​ដែរ»

បច្ចុប្បន្ន​កន្ទេល​កក់​ជ្រុង ឬ​កន្ទេល​រយ ក្នុង​មួយ​ផ្ទាំង​ទំហំ​ទទឹង ១ម៉ែត្រ និង​បណ្ដោយ ១ម៉ែត្រ ៨តឹក មាន​តម្លៃ​ពី ៨ពាន់ ទៅ ១ម៉ឺនរៀល ហើយ​រៀងរាល់​ពីរ​ទៅ​បី​ថ្ងៃ​ម្ដង នឹង​មាន​ឈ្មួញ​ចុះ​ទិញ​ដល់​ផ្ទះ ដោយ​អ្នក​ត្បាញ​អាច​លក់​បាន​ពី​ជាង ១០ម៉ឺន ទៅ ២០ម៉ឺនរៀល​ក្នុង​មួយ​លើក ទៅ​តាម​ចំនួន​កន្ទេល​ដែល​ត្បាញ​បាន​តិច ឬ​ច្រើន។

តែ​យ៉ាងណា តម្លៃ​នេះ ពលរដ្ឋ​ថា​មិន​សមាមាត្រ​នឹង​កម្លាំង​ពលកម្ម ដែល​ពួកគាត់​ត្រូវ​ចំណាយ​ឡើយ ចាប់តាំង​ពី​ការ​ដើរ​រក​ដើម​កក់ ការ​ដឹកជញ្ជូន​យក​មក​ផ្ទះ​ដើម្បី​ច្រៀក​ហាល និង​ត្បាញ​ម្ដង​មួយ​សរសៃ​ៗ ប្រើ​ពេល​ជាង​មួយ​ម៉ោង ទើប​បាន​កន្ទេល​មួយ​ផ្ទាំង។ តម្បាញ​កន្ទេល​កក់​នេះ​ទៀត​សោត គឺ​តម្រូវ​ឱ្យ​អ្នក​ត្បាញ​ប្រញាប់ប្រញាល់​ក្រោក​ពី​យប់​ធ្វើការ ដើម្បី​ប្រណាំង​ជាមួយ​ព្រះអាទិត្យ​រះ​ពេល​ថ្ងៃត្រង់ ព្រោះ​កម្ដៅ​ថ្ងៃ​នឹង​ធ្វើ​ឱ្យ​កក់​ស្រួយ ពិបាក​ត្បាញ និង​ធ្វើ​ឱ្យ​កន្ទេល​គ្មាន​គុណភាព ប្រើប្រាស់​មិន​បាន​យូរ។

ពលរដ្ឋ​ម្នាក់​ទៀត​គឺ លោកស្រី ហ៊ឹម នឿម ឱ្យ​ដឹង​ថា របរ​ត្បាញ​កន្ទេល អាច​ចាត់​ជា​អត្តសញ្ញាណ​អ្នកភូមិ​ករហាល កាលពី​ជំនាន់​មុន តែ​បច្ចុប្បន្ន​នេះ អ្នក​ត្បាញ​កាន់តែ​តិច​ទៅ ដោយ​ពលរដ្ឋ​មួយ​ចំនួន​ងាក​ទៅ​ប្រកបរបរ​ផ្សេង ខណៈ​ដើម​កក់​កាន់តែ​ខ្សត់​ទៅៗ ដោយសារ​ការ​បាញ់​ថ្នាំ​គីមី​សម្លាប់​ស្មៅ​នៅ​តាម​វាលស្រែ។ លោកស្រី​បន្ត​ថា ក្រៅពី​កក់ តម្បាញ​កន្ទេល​ត្រូវការ​ក្រចៅ​វេញ យក​មក​អន្ទង​ធ្វើជា​ឆ្អឹង ដែល​វត្ថុធាតុដើម​ទាំង​នេះ​មាន​តម្លៃ​ថ្លៃ ខណៈ​អ្នកទិញ​គឺជា​ឈ្មួញកណ្ដាល​ដែល​ឱ្យ​តម្លៃ​ទាប ដែល​ជាហេតុ​ធ្វើ​ឱ្យ​អ្នកភូមិ​បោះបង់​របរ​នេះ​កាន់តែ​ច្រើន។

លោកស្រី ហ៊ឹម នឿម៖ «ពេល​យើង​លក់​កន្ទេល​តម្លៃ ៧ឬ ៨ពាន់រៀល​ទូទាត់​យ៉ាងម៉េច​រួច ពេល​ឡើង​ទៅ​ខ្សែ​ហ្នឹង វា​ចង់​៤ម៉ឺន​ទៅ​ហើយ។ ហើយ​ទម្រាំ​កក់ ទម្រាំ​អ្នក​ត្បាញ គិត​ទៅ​ដូច​អត់​ចំណេញ​ទេ។ អ៊ីចឹង​ទៅ​វា​ពិបាក​រក ដល់​ពេល​យើង​ទាល់ច្រក​ទៅ​ធ្វើ​ម៉េច​យើង​ចេះ​តែ​អង្គុយ​ធ្វើ​ទៅ ព្រោះ​របស់​វា​មាន​ហើយ»

និយាយ​បណ្ដើរ ធ្វើ​ការ​បណ្ដើរ​ស្ត្រី​វ័យ​ជាង ៥០ឆ្នាំ​រូប​នេះ ត្បាញ​កន្ទេល​យ៉ាង​ញាប់​ដៃ ជាមួយ​កូន​ប្រុស ដោយ​ដាក់​សរសៃ​កក់​ក្រៀម​ម្ដង​មួយៗ ភ្ជាប់​ជាមួយ​ឈើ​ចាក់ ឬ​ត្រល់ ប៉ុន​ម្រាមដៃ ប្រវែង​ប្រហែល​មួយ​ម៉ែត្រ ស៊ក​ទៅ​ក្នុង​រន្ធ​ខ្សែ​ក្រចៅ ឬ​ធ្មេញឈើ។ របរ​នេះ​ត្រូវការ​មនុស្ស​ពីរ​នាក់​ទើប​អាច​ធ្វើ​បាន ដោយ​ម្នាក់​ជា​អ្នក​ដាក់​កក់​ភ្ជាប់​នឹង​ត្រល់ ហើយ​រុញ​ចូល​ធ្មេញឈើ ឯ​ម្នាក់ទៀត​ជា​អ្នក​ទាញ​ក្ដារ​អន្ទង បង្ហាប់​កក់​ឱ្យ​ផ្អឹប​ហាប់​ណែន​ចូល​បន្តបន្ទាប់​គ្នា។

ទម្រាំ​បាន​សរសៃ​កក់​ក្រៀម​យក​មក​ត្បាញ លោកស្រី ហ៊ឹម នឿម ត្រូវ​ដើរ​រក​កក់​ទុក​តាំងពី​ខែ​ប្រាំង ដោយ​ជួល​គោយន្ត​អ្នកភូមិ​ធ្វើដំណើរ​ទៅ​តំបន់​ទំនាប​ឆ្ងាយៗ ហើយ​ចុះ​ច្រូត និង​ដឹក​យក​មក​ហាល​សម្ងួត​ប្រមាណ​២ ទៅ ៣ថ្ងៃ ដើម្បី​ទុក​ត្បាញ​កន្ទេល​នៅ​រដូវវស្សា។ ការ​ចុះ​ច្រូត​កក់​នេះ គឺ​ត្រូវ​មាន​ភាព​ប្រុងប្រយ័ត្ន​ខ្ពស់ ដោយសារ​ទីណា​មាន​ដើម​កក់ ទី​នោះ​គឺ​តែងតែ​មាន​សត្វ​ឈ្លើង​នៅ​កកកុញ។

ក្រៅពី​ការ​ស្វែងរក​ដើម​កក់ អ្នក​តម្បាញ​មួយ​ចំនួន​ត្រូវ​រវៃ​ក្រចៅ ទុក​អន្ទង​ធ្វើ​ឆ្អឹង​កន្ទេល ខណៈ​អ្នក​ខ្លះ​ជ្រើសរើស​ការ​ទិញ​ស្រាប់​ដើម្បី​ចំណេញ​ពេលវេលា ដោយ​ក្រចៅ​វេញ​មួយ​គីឡូក្រាម​មាន​តម្លៃ ៤ម៉ឺនរៀល អាច​ត្បាញ​បាន​ពី ៥ ទៅ ៨ផ្ទាំង តាម​ទំហំ​កន្ទេល។

បើ​ទោះបី​កន្ទេល​កក់​ខ្មែរ ពិបាក​ផលិត និង​មាន​តម្លៃ​សមរម្យ​ក្ដី តែ​ប្រជាពលរដ្ឋ​ខ្មែរ​មួយ​ចំនួន ច្រើន​និយម​ប្រើប្រាស់​កន្ទេល​ប្លាស្ទិក ដែល​នាំចូល​ពី​បរទេស ព្រោះ​មាន​តម្លៃ​ថោក ស្រួល​បត់បែន និង​ងាយ​ទុកដាក់ ខុសពី​កន្ទេល​កក់ ផលិត​ចេញ​ពី​រុក្ខជាតិ ដែល​ត្រូវ​មាន​ការ​ថែទាំ​មិន​ឱ្យ​ត្រូវ​ទឹក ឬ​ថ្ងៃ​ក្ដៅ និង​មាន​អាយុកាល​ប្រើប្រាស់​បាន​ប្រហែល ៤ ទៅ ៥ឆ្នាំ។

វិទ្យុ​អាស៊ីសេរី មិន​អាច​ទាក់ទង​មេឃុំ​ពាមឯក លោក ជីវ ជិនហ៊ ដើម្បី​សុំ​ការ​អត្ថាធិប្បាយ​បាន​ទេ នៅ​ថ្ងៃទី១៣ ខែ​វិច្ឆិកា។

បច្ចុប្បន្ន នៅ​ភូមិ​ករហាល មាន​អ្នក​ត្បាញ​កន្ទេល ប្រហែល​ជាង ១០ផ្ទះ និង​មាន​អ្នក​ត្បាញ​តែ​កន្ទេល​លាត ឬ​កន្ទេល​រយ ដែល​ប្រើ​កក់​ជ្រុង​តែប៉ុណ្ណោះ ដោយ​គេ​មិន​ឃើញ​មាន​អ្នក​ត្បាញ​កន្ទេល​ចែងម៉ែង ឬ​កន្ទេល​ក្រហម ដែល​មាន​តម្លៃ​ថ្លៃ​នោះ​ឡើយ។ កន្ទេល​ចែងម៉ែង គឺ​ត្រូវ​ប្រើ​កក់​មួយ​ប្រភេទ​ទៀត ហៅថា​កក់​មូល ឬ​កក់​ចែងម៉ែង តែ​កក់​ប្រភេទ​នេះ​ស្ទើរតែ​ផុតពូជ​ទៅ​ហើយ នៅ​ក្នុង​ស្រុក​ឯកភ្នំ​នេះ។

ប្រធាន​សមាគម​ប្រជាធិបតេយ្យ​ឯករាជ្យ​នៃ​សេដ្ឋកិច្ច​ក្រៅ​ប្រព័ន្ធ (IDEA) លោក វន់ ពៅ ចាត់​ទុក​តម្បាញ​កន្ទេល គឺជា​របរ​ប្រពៃណី និង​ជា​អត្តសញ្ញាណ​ជាតិ ដែល​អាច​ផ្ដល់​ប្រាក់​ចំណូល​ប្រចាំថ្ងៃ​ដល់​ពលរដ្ឋ​ក្នុង​សហគមន៍។ លោក​បន្ត​ថា រដ្ឋាភិបាល និង​អាជ្ញាធរ​ពាក់ព័ន្ធ ត្រូវ​យកចិត្តទុកដាក់​ចូលរួម​ថែរក្សា​របរ​នេះ តាមរយៈ​ការ​ពង្រីក​ទីផ្សារ​បន្ថែម​ឱ្យ​ពលរដ្ឋ​ក្នុង​តម្លៃ​សមស្រប និង​ជំរុញ​ឱ្យ​មាន​ការ​ដាំដុះ​ដើម​កក់ សម្រាប់​ធ្វើ​ជា​វត្ថុធាតុដើម​ផង​ដែរ។

លោក វន់ ពៅ៖ «សំខាន់​ចំណុច​មួយទៀត​ប្រសិន​ជា​រដ្ឋ​ជួយ​ធនធាន​ដល់​ពួកគាត់​សម្រាប់​ពង្រីក​អាជីវកម្ម​ឱ្យ​ស្រប​ទៅ​នឹង​សម័យ​ទំនើប ឬ​ក៏​ឌីសាញ​បែប​ថ្មី គឺ​គាត់​អាច​មាន​ទីផ្សារ​ល្អ​បន្ត​ថែមទៀត ហើយ​គាត់​អាច​ពិសេស​តំបន់​ទេសចរ​មួយ​ចំនួន​គួរតែ​រៀបចំ​ឱ្យ​ពួកគាត់​មាន​ទីតាំង​សម្រាប់​លក់​កន្ទេល​ទាំងអស់​ហ្នឹង​ ដើម្បី​ធានា​នូវ​មុខរបរ​របស់​គាត់​បន្ត​ទៅ​មុខ​ហើយ​មាន​ប្រាក់ចំណូល​សមរម្យ​ហើយ អាច​បន្ត​ទៅ​មុខ​ទៀត ដើម្បី​កុំ​ឱ្យ​វា​ដួល​រលំ​នៃ​មុខរបរ»

កន្ទេល​កក់ គឺជា​អត្តសញ្ញាណ​ស្នាដៃ​ហត្ថកម្ម​របស់​ពលរដ្ឋ​ខ្មែរ ដែល​បង្ហាញ​ពី​ការ​តស៊ូ ព្យាយាម និង​អត់ធ្មត់ ត្បាញ​ម្ដង​មួយ​សរសៃៗ។ ពលរដ្ឋ​វ័យ​ចំណាស់​ដែល​ប្រកបរបរ​នេះ ក៏​សម្ដែង​ក្ដី​ព្រួយ​បារម្ភ​ថា ក្មេងៗ​ជំនាន់​ក្រោយ​នឹង​មិន​អាច​ស៊ូទ្រាំ អត់ធ្មត់ ហើយ​បោះបង់​របរ​មួយ​នេះ។ ពលរដ្ឋ និង​មន្ត្រី​សង្គម​ស៊ីវិល អំពាវនាវ​ឱ្យ​ប្រជាពលរដ្ឋ​ខ្មែរ ចូលរួម​ប្រើប្រាស់​ផលិតផល​ក្នុង​ស្រុក និង​ផ្ដល់​តម្លៃ​សមរម្យ ដើម្បី​ចូលរួម​ថែរក្សា​អត្តសញ្ញាណ​ជាតិ៕

កំណត់​ចំណាំ​ចំពោះ​អ្នក​បញ្ចូល​មតិ​នៅ​ក្នុង​អត្ថបទ​នេះ៖ ដើម្បី​រក្សា​សេចក្ដី​ថ្លៃថ្នូរ យើង​ខ្ញុំ​នឹង​ផ្សាយ​តែ​មតិ​ណា ដែល​មិន​ជេរ​ប្រមាថ​ដល់​អ្នក​ដទៃ​ប៉ុណ្ណោះ។

អត្ថបទពេញនិយម
RFA
សភា​អឺរ៉ុប ជំរុញ​ឱ្យ​​សើរើ​ប្រព័ន្ធ​អនុគ្រោះ​ពន្ធ EBA នៅសល់៨០% និង​ដាក់​ទណ្ឌកម្ម​ជាក់លាក់​លើ​រដ្ឋាភិបាល​កម្ពុជា
បញ្ចេញ​មតិយោបល់៖

បញ្ចូលមតិរបស់អ្នកដោយបំពេញទម្រង់ខាងក្រោមជាអក្សរសុទ្ធ។ មតិនឹងត្រូវសម្រេចដោយអ្នកសម្របសម្រួល និងអាចពិនិត្យកែប្រែឲ្យស្របតាម លក្ខខណ្ឌនៃការប្រើប្រាស់ របស់វិទ្យុអាស៊ីសេរី។ មតិនឹងមិនអាចមើលឃើញភ្លាមៗទេ។ វិទ្យុអាស៊ីសេរី មិនទទួលខុសត្រូវចំពោះខ្លឹមសារនៃមតិដែលបានចុះផ្សាយឡើយ។ សូមគោរពមតិរបស់អ្នកដទៃ ហើយប្រកាន់ខ្ជាប់នូវការពិត។