ស្ត្រីមួយចំនួននៅខេត្តសៀមរាបបន្តការងារតម្បាញក្រមាតាមផ្ទះ ដើម្បីថែរក្សាមុខរបរប្រពៃណី និងរកចំណូលសម្រាប់ផ្គត់ផ្គង់ជីវភាព។
ពួកគាត់បានបង្ហាញសមត្ថភាពតម្បាញក្នុងសហគមន៍ ដើម្បីរួមចំណែករក្សាតម្លៃប្រពៃណីកេរដូនតា ខណៈដែលបច្ចុប្បន្នសិល្បៈតម្បាញនេះកំពុងប្រឈមការបាត់បង់ស្ទើរទាំងស្រុង។
ក្រោយរីករាលដាលជំងឺកូវីដ១៩ កាលពីដើមឆ្នាំ២០២០ មុខរបរតម្បាញក្រមានៅតំបន់ជនបទក្នុងខេត្តសៀមរាប បានស្ងប់ស្ងាត់ស្ទើរតែទាំងស្រុង ដោយស្ត្រីខ្លះបោះបង់មុខរបរនេះ និងខ្លះទៀត ធ្វើចំណាកស្រុក ដើម្បីរកប្រាក់ចំណូលផ្គត់ផ្គង់ជីវភាព និងដោះបំណុលធនាគារ។
មកទល់ពេលនេះតម្បាញក្នុងសហគមន៍ ក្នុងស្រុកប្រាសាទបាគង ខេត្តសៀមរាប នៅសល់តិចតួចប៉ុណ្ណោះ ដោយសារការងារនេះ អាចផ្ដល់ប្រាក់ចំណូលតិចតួច ដល់អ្នកប្រកបរបរនេះបន្ទាប់បន្សំពីការធ្វើស្រែចម្ការ និងចិញ្ចឹមសត្វ។
ស្ត្រីម្នាក់ដែលបានបញ្ចប់ការសិក្សានៅមជ្ឈមណ្ឌលតម្បាញ ក្នុងស្រុកបន្ទាយស្រី ហើយរៀនជំនាញត្បាញ ពីឪពុកម្តាយនៅភូមិស្រិត ឃុំកន្ទ្រាំង ស្រុកប្រាសាទបាគង គឺលោកស្រី ឡុច ប៉ូលី ប្រាប់វិទ្យុអាស៊ីសេរី នៅថ្ងៃទី២ ខែកុម្ភៈ ថា ក្នុងស្រុកប្រាសាទបាគងមានតែសហគមន៍លោកស្រីប៉ុណ្ណោះ ដែលបន្តត្បាញក្រមា ខណៈដែលសហគមន៍ក្នុងភូមិផ្សេងៗទៀត បានផ្អាកអស់ហើយ ចាប់តាំងពីការរីករាលដាលជំងឺកូវីដ១៩។
លោកស្រីថា មូលហេតុដែលលោកស្រីបន្តមុខរបរនេះ ដើម្បីរក្សាកេរដំណែលដូនតា ឱ្យក្មេងជំនាន់ក្រោយបានស្គាល់ព្រោះបច្ចុប្បន្នរបរនេះ បានបាត់បង់ជាបន្តបន្ទាប់ក្នុងសហគមន៍។
លោកស្រី ឡុច ប៉ូលី៖ «របរមួយនេះកេរដំណែលពីដូនតា បន្សល់ទុកឱ្យយើង ព្រោះវាជិតបាត់បង់អស់ហើយ។ ខំរៀនដើម្បីឱ្យក្មេងសារក្រោយ បានស្គាល់ថែរក្សាកុំឱ្យវាបាត់បង់»។
មកទល់ពេលនេះ មានតែស្ត្រីពីរនាក់ប៉ុណ្ណោះ ក្នុងឃុំកន្ទ្រាំង ស្រុកប្រាសាទបាគង នៅបន្តត្បាញក្រមា នៅរោងតម្បាញខាងមុខផ្ទះ ជាប់ផ្លូវលំ។ ក្រមាដែលពួកគាត់តម្បាញនោះ ត្រូវបានគេយកវត្ថុធាតុដើម ពីមជ្ឈមណ្ឌលបណ្ដុះបណ្ដាលតម្បាញសូត្រ របស់ធនាគារ មេយប៊ែង (MayBank)ក្នុងស្រុកបន្ទាយស្រី ហើយមជ្ឈមណ្ឌលនេះបានទទួលទិញក្រមាបន្ត នៅពេលដែលពួកគាត់ត្បាញរួចរាល់។
លោកស្រី ឡុច ប៉ូលី បន្ថែមថា ក្នុងមួយខែ លោកស្រីរកប្រាក់ចំណូលបានពីតម្បាញ ចន្លោះពី២០ម៉ឺនរៀល (២០០.០០០)ដល់ជាង ៣០ម៉ឺនរៀល(៣០០.០០០)។ លោកស្រីថា តម្បាញរបស់អាចធ្វើនៅផ្ទះបានដែលអាចរកប្រាក់ចំណូលបន្ទាប់បន្សំ និងបានរួមចំណែកអភិរក្សវប្បធម៌នៅក្នុងសហគមន៍។
លោកស្រី ឡុច ប៉ូលី៖ «នៅប្រាសាទបាគងពីដើមមាន តាមប្រាសាទពេលមានកូវីដ អត់មានភ្ញៀវចូល អត់មានចំណូលគេ ឈប់អស់។ សោកស្តាយដែរ មុខរបរមួយនេះ វាមិនបានចំណូលច្រើន តែវាជួយលើកស្ទួយសហគមន៍របស់បុរាណយើង កុំឱ្យវាបាត់បង់»។
លោកស្រី ឡុច ប៉ូលី បន្តថា ថ្វីត្បិតតែមុខរបរនេះ មិនអាចធ្វើឱ្យជីវភាពពួកគាត់ធូរធារក្តី ក៏ប៉ុន្តែលោកស្រីសប្បាយចិត្តនឹងធ្វើវា ហើយមានបំណងចង់ពង្រីកធំជាងមុន ដើម្បីជំរុញឱ្យស្ត្រីក្នុងសហគមន៍មានការងារធ្វើ កាត់បន្ថយការធ្វើចំណាកស្រុក។
លោកស្រីថា មជ្ឈមណ្ឌលបណ្ដុះបណ្ដាលតម្បាញសូត្រ របស់ធនាគារ មេយប៊ែងក្នុងស្រុកបន្ទាយស្រី បានឱ្យថ្លៃឈ្នួលនៅតាមទំហំក្រមាដោយក្នុងក្រមាមួយ មានតម្លៃចន្លោះពី ៤ពាន់ ៥រយរៀល (៤៥០០)ដល់ជាង ១ម៉ឺន ២ពាន់រៀល(១២.០០០) ទៅតាមប្រភេទក្រមា។
លោកស្រីបន្ថែមថា មុខរបរនេះ អាចរកប្រាក់ផ្សែផ្សំឱ្យគ្រួសារលោកស្រីមានលទ្ធភាព បង់រំលស់ម៉ូតូមួយគ្រឿង ក្នុងមួយខែជាង ៧០ដុល្លារ និងថ្លៃចំណាយលើការសិក្សារបស់កូនៗ។
ប្រជាសហគមន៍ឱ្យដឹងថា គុណភាពផលិតផល ក្រមាតម្បាញក្នុងសហគមន៍ មានតម្លៃខ្ពស់ជាងផលិតផលក្រមាដែលអាជីវករតាំងនៅលើទីផ្សារក្នុងក្រុងសៀមរាប ដោយសារផលិតផលក្នុងស្រុក ប្រើប្រាស់កប្បាសសុទ្ធមានគុណភាពល្អ ហើយក្រមាមួយចំនួនទៀត ត្រូវបានគេនាំយកទៅលក់នៅក្រៅប្រទេស។
អាជីវករលក់ក្រមា នៅផ្សារចាស់ ក្រុងសៀមរាប កញ្ញា រ៉េត ស្រីហាក់ ប្រាប់ថា ក្រមាដែលកញ្ញាលក់លើទីផ្សារ ភាគច្រើននាំចូលពីខេត្តបាត់ដំបង មានតម្លៃថោកសមរម្យ ផ្ទុយពីក្រមាក្នុងសហគមន៍ខេត្តសៀមរាបមានតម្លៃថ្លៃ ក៏ប៉ុន្តែមានគុណភាពខ្ពស់ដោយសារផលិតពីកប្បាសសុទ្ធ។ លោកស្រីថា ភ្ញៀវភាគច្រើនចង់បានតែក្រមា មានតម្លៃថោកសមរម្យ ទើបកញ្ញាមិនហ៊ានជាវផលិតផល ក្នុងសហគមន៍មកលក់បន្ត ដោយសារមានតម្លៃខ្ពស់។
កញ្ញា រ៉េត ស្រីហាក់៖ «នៅតាមហាងធំៗគេមានអំបោះលេខ១ គេយកក្រមា ត្បាញនៅសៀមរាប។ ពួកខ្ញុំលក់ អត់មានក្រមាពិសេសទេ។ បើយើងយកអំបោះលេខ០១ តម្លៃវាថ្លៃ»។
មជ្ឈមណ្ឌលបណ្ដុះបណ្ដាលតម្បាញសូត្រ របស់ធនាគារ មេយប៊ែង មានទស្សនៈវិស័យក្នុងការធ្វើឲ្យរស់ឡើងវិញនូវវិស័យតម្បាញកាលពីបុរាណ។ មជ្ឈមណ្ឌលនេះ ឋិតក្នុងស្រុកបន្ទាយស្រីខេត្តសៀមរាប ដែលបណ្ដុះបណ្ដាលស្ត្រីជាច្រើននាក់ រៀនជំនាញតម្បាញហើយទទួលសិក្ខាកាមចំនួន ២៥នាក់ ក្នុង១វគ្គ ដែលមានរយៈពេល ៥ខែ។
គ្រូបង្រៀនតម្បាញក្នុងមជ្ឈមណ្ឌលនេះ គឺលោកស្រី ជិន ចន្ទ្រា ដែលបង្រៀនស្ត្រីជាច្រើននាក់ ចាប់តាំងពីឆ្នាំ២០១៩ ក្នុងពេលដែលបង្កើតមជ្ឈមណ្ឌលនេះ។ ស្ត្រីរូបនេះកំពុងបង្រៀនសិស្សវគ្គថ្មី ២៥នាក់ទៀត និងសិស្សជាច្រើននាក់ទៀត រៀនត្បាញតាមផ្ទះដោយមានសមាជិកក្រុមគ្រួសាររៀនបន្តនៅពេលទំនេរ។
លោកស្រី ជិន ចន្ទ្រា បន្ថែមថា គោលបំណងមជ្ឈមណ្ឌល គឺដើម្បីពង្រឹងសមត្ថភាពស្ត្រីក្នុងសហគមន៍ដែលអត់មានការងារធ្វើនៅផ្ទះ គ្មានមានជំនាញសម្រាប់ខ្លួនឯងដើម្បីរកប្រាក់ចំណូល។ លោកស្រីថា សិស្សដែលរៀនចប់មួយចំនួនកំពុងត្បាញឱ្យមជ្ឈមណ្ឌល ហើយពួកគាត់ភាគច្រើនត្បាញនៅតាមផ្ទះ និងខ្លះទៀតត្បាញនៅកន្លែងផ្សេងៗទៀត ដោយទទួលបានប្រាក់ឈ្នួលខ្ពស់ ហើយអាចឆ្លៀតធ្វើការនៅពេលយប់បាន។
លោកស្រីបន្ថែមថា កំឡុងពេលសិក្សារយៈពេល ៥ខែ សិស្សម្នាក់ៗនឹងទទួលប្រាក់ឧបត្ថម្ភក្នុងមួយខែ ១៨ម៉ឺនរៀល(១៨០.០០០) ហើយនៅពេលសិក្សាចប់នឹងទទួលបានឧបករណ៍តម្បាញមួយផ្សេងទៀត។
លោកស្រី ជិន ចន្ទ្រា៖ «យើងចង់ជួយពង្រឹងស្ត្រីដែលគាត់អត់មានការងារធ្វើនៅផ្ទះ សហគមន៍ម្តុំ ហ្នឹងភាគច្រើន អត់មានការងារធ្វើនៅផ្ទះ។ អត់មានការងារធ្វើ អត់មានជំនាញសម្រាប់ខ្លួន គាត់អត់មានការងារធ្វើ តែគាត់អាចមានការងារធ្វើតិចតួច ទាំងរកប្រាក់ចំណូល និងមើលកូន»។
ជុំវិញរឿងនេះមេឃុំកន្ទ្រាំង ស្រុកប្រាសាទបាគង លោក ឃាម ឆាង មានប្រសាសន៍ថា ក្នុងឃុំរបស់លោកគ្រប់គ្រងមានតែពលរដ្ឋមួយគ្រួសារប៉ុណ្ណោះ ដែលនៅតែបន្តត្បាញក្រមានេះ នៅផ្ទះរបស់ខ្លួនឯង ហើយតាំងលក់ផលិតផលក្រមា ក្នុងសហគមន៍។
លោកគាំទ្រឱ្យស្ត្រីក្នុងសហគមន៍រៀនជំនាញវិជ្ជាជីវៈមួយនេះ ដើម្បីរួមចំណែករក្សាទំនៀមទម្លាប់ពីដូនតា និងលើកកម្ពស់ជីវភាពសហគមន៍ ខណៈបច្ចុប្បន្នពុំសូវមានអ្នកចាប់អារម្មណ៍ពីជំនាញមួយនេះទេ។
លោក ឃាម ឆាង៖ «បើគំនិតខ្ញុំតែខ្ញុំឯកភាព តែជំរុញគាត់អត់ទៅ តែពលរដ្ឋភាគច្រើនចាស់ៗនៅផ្ទះ និងដាំបន្លែរបស់គាត់»។
ក្រុមស្ត្រីតម្បាញសំណូមពរឱ្យពលរដ្ឋខ្មែរ និងសាធារណជនគាំទ្រផលិតផលក្នុងស្រុក ដើម្បីផ្តល់កម្លាំងចិត្តដល់អ្នកតម្បាញ ក្នុងសហគមន៍មូលដ្ឋានដែលជាផ្នែកមួយ កាត់បន្ថយចំណាកស្រុកនិងផ្តល់តម្លៃផលិតផលក្នុងស្រុក ផ្តល់ជំនាញវិជ្ជាជីវៈដល់ស្ត្រីក្នុងសហគមន៍ដែលគ្មានការងារធ្វើ៕
កំណត់ចំណាំចំពោះអ្នកបញ្ចូលមតិនៅក្នុងអត្ថបទនេះ៖ ដើម្បីរក្សាសេចក្ដីថ្លៃថ្នូរ យើងខ្ញុំនឹងផ្សាយតែមតិណា ដែលមិនជេរប្រមាថដល់អ្នកដទៃប៉ុណ្ណោះ។