ស្ថានភាព​អ្នក​កាសែត​ខ្មែរ​នៅ​ឆ្នាំ​២០១៤

ដោយ កែវ និមល
2014.12.31
តាំង ទ្រី ៦២០ សាកសព​​អ្នក​កាសែត លោក តាំង ទ្រី ដែល​ឃាតក​សម្លាប់ និង​រថយន្ត​របស់​ខ្លួន។ រូបថត​​​ថ្ងៃ​ទី​១២ តុលា ២០១៤។
រូបថត​៖ កាសែត​និស្សិត​ខ្មែរ

ឆ្នាំ​២០១៤ គឺ​ជា​ឆ្នាំ​ដែល​មាន​ការ​កត់​សម្គាល់​ឃើញ​ថា អ្នក​កាសែត​ជួប​គ្រោះថ្នាក់​ផ្ទួនៗ ក្នុង​នោះ​មាន​អ្នក​កាសែត​មួយ​ចំនួន​រង​គ្រោះថ្នាក់​ដោយ​ការ​បាញ់​សម្លាប់ ខ្លះ​ទៀត​រង​ការ​ប្តឹង​ចាប់​ដាក់​គុក និង​អ្នក​កាសែត​ខ្លះ​ទៀត រង​ការ​សម្លុត គំរាមកំហែង​ពី​អ្នក​មាន​អំណាច។ ​ក្រៅ​ពី​គ្មាន​សុវត្ថិភាព អ្នក​កាសែត​ខ្មែរ​ក៏​មាន​ការ​លំបាក​ដែរ​ក្នុង​ការ​ប្រមូល​ព័ត៌មាន​ដើម្បី​យក​មក​ចុះ​ផ្សាយ។

ឆ្នាំ​២០១៤ ជា​ឆ្នាំ​មួយ​មាន​អ្នក​កាសែត​ខ្មែរ​យ៉ាង​តិច ២​នាក់​បាន​ស្លាប់ ១២​នាក់​ត្រូវ​ចាប់​ខ្លួន និង​មាន​គេ​ប្តឹង​នៅ​តុលាការ ៧​ករណី។ អ្នក​កាសែត​ដែល​ត្រូវ​គេ​សម្លាប់​នោះ គឺ​លោក តាំង ទ្រី។ លោក​ត្រូវ​ខ្មាន់​កាំភ្លើង​បាញ់​សម្លាប់​នៅ​តាម​ដង​ផ្លូវ​នៅ​ក្នុង​ខេត្ត​ក្រចេះ កាល​ពី​ថ្ងៃ​ទី​១២ តុលា ២០១៤។ ចំណែក​លោក សួន ចាន់ អ្នក​កាសែត​ខ្មែរ​នៅ​អង្គភាព​កាសែត "មាគ៌ា​កម្ពុជា" ប្រចាំ​ខេត្ត​កំពង់ឆ្នាំង បាន​ត្រូវ​មនុស្ស​មួយ​ក្រុម​សម្លាប់​កាល​ពី​ថ្ងៃ​ទី​៣១ មករា ឆ្នាំ​២០១៤។

ក្រៅពី​ការ​សម្លាប់ ២​ករណី​ខាង​លើ​នេះ ក៏​មាន​អ្នក​កាសែត​ខ្មែរ​ជា​ច្រើន​នាក់ ទាំង​នៅ​រាជធានី​ភ្នំពេញ និង​ខេត្ត ត្រូវ​ជន​មាន​អំណាច និង​គ្រួសារ​សាច់ញាតិ​អ្នក​មាន​អំណាច​គំរាម​វាយ​ឆក់​ទូរស័ព្ទ ម៉ាស៊ីន ថតរូប ថត​វីដេអូ បោក​កម្ទេច​ចោល ដោយសារ​ពួក​អ្នក​កាសែត​ថតរូប​គ្រោះថ្នាក់​ចរាចរណ៍​ពេល​យប់​មក​ចុះ​ផ្សាយ។ អ្នក​កាសែត​ខ្មែរ​នៅ​តាម​បណ្តា​ខេត្ត​ខ្លះ ត្រូវ​ឈ្មួញ​ឈើ​គំរាម និង​ដាក់​ពាក្យ​ប្តឹង​នៅ​តុលាការ។

​កាលពី​ថ្ងៃ​ទី​២ ឧសភា នៅ​ក្នុង​ការ​ប៉ះ​ទង្គិច​រវាង​កម្លាំង​សន្តិសុខ​រាជធានី​ភ្នំពេញ ជាមួយ​សកម្មជន​គណបក្ស​សង្គ្រោះ​ជាតិ មាន​អ្នក​កាសែត​ខ្មែរ​ជា​ច្រើន​នាក់ ត្រូវ​រង​ការ​វាយ​ដំ ក្នុង​នោះ​មាន​លោក ឡាយ សាមៀន អ្នក​យក​ព័ត៌មាន​វិទ្យុ​សំឡេង​ប្រជាធិបតេយ្យ ហៅ​កាត់ វី.អូ.ឌី (VOD) ត្រូវ​រង​របួស​ជា​ទម្ងន់។ ករណី​សន្តិសុខ​វាយ​អ្នក​កាសែត​នេះ តុលាការ​រាជធានី​ភ្នំពេញ បាន​បដិសេធ​មិន​ចាត់ការ​លើ​សំណុំ​រឿង​ពាក្យ​បណ្ដឹង​នេះ​ឡើយ។

ការ​ប្រមូល​ព័ត៌មាន​ដើម្បី​ចុះផ្សាយ​មាន​ការ​លំបាក​ចំពោះ​អ្នក​កាសែត​ខ្មែរ ។ លោក គី សុខលីម អគ្គនាយក​សារព័ត៌មាន​អេឡិចត្រូនិក​ថ្មីៗ (thmeythmey) មាន​ប្រសាសន៍​នៅ​ថ្ងៃ​ទី​៣០ ធ្នូ ថា ឆ្នាំ​២០១៤ គឺ​ជា​ឆ្នាំ​មួយ​ដែល​អ្នក​កាសែត​កម្ពុជា ភាគ​ច្រើន​ជួប​ប្រទះ​ការ​លំបាក​លើ​ការ​ប្រមូល​ព័ត៌មាន និង​គ្មាន​សុវត្ថិភាព​ក្នុង​ការ​ប្រមូល​ព័ត៌មាន។ លោក​បាន​ថ្លែង​ថា អ្នក​កាសែត​នៅ​មាន​ការ​លំបាក​ក្នុង​ការ​ទទួល​ព័ត៌មាន​ឲ្យ​គ្រប់​ជ្រុងជ្រោយ និង​ស៊ីជម្រៅ។ គឺ​ស្ថាប័ន​មួយ​ចំនួន​នៅ​តែ​លាក់បាំង​ព័ត៌មាន។ ក្នុង​ពេល​បាតុកម្ម មាន​នគរបាល​មួយ​ចំនួន​នៅ​តែ​ចាត់​ទុក​ថា អ្នក​កាសែត​ជា​អ្នក​រំខាន​ការងារ​ទៅ​វិញ។

ទាក់ទង​ជាមួយ​បញ្ហា​ជីវភាព​រស់នៅ​វិញ លោក គី សុខលីម បាន​ឲ្យ​ដឹង​ថា ប្រាក់​ចំណូល​អ្នក​កាសែត​នៅ​ទាប ហើយ​ទាមទារ​ឲ្យ​អ្នក​កាសែត​ប្រឹងប្រែង​ធ្វើការ​រហូត​ដល់​អ្នក​ខ្លះ​ត្រូវ​ធ្វើការ​ជា​ច្រើន​កន្លែង។ លោក​បាន​ថ្លែង​ថា អ្នក​កាសែត​គ្រាន់តែ​អាច​រស់​បាន តែ​មិន​ទាន់​មាន​គុណភាព​ជីវិត​​ខ្ពស់​នៅ​ឡើយ  ហើយ​ដើម្បី​មាន​ប្រាក់​ចំណូល​ច្រើន អ្នក​កាសែត​ខ្លះ​ត្រូវ​ធ្វើ​ការ ២ ទៅ ៣​កន្លែង។ ប៉ុន្តែ​ពេល​គាត់​ធ្វើ​ការ​ច្រើន​កន្លែង​បែប​នេះ គុណភាព​ព័ត៌មាន​គាត់​ក៏​មិន​ល្អ​ដែរ។

ចំពោះ​បញ្ហា​ប្រាក់​ចំណូល​របស់​អ្នក​កាសែត​នេះ លោក មឿន ឈានណារិទ្ធិ នាយក​វិទ្យាស្ថាន​កម្ពុជា​សម្រាប់​ការ​សិក្សា​ផ្នែក​សារព័ត៌មាន បាន​ឲ្យ​ដឹង​ថា អ្នក​កាសែត​ក្នុង​ស្រុក​ខ្លះ​គ្មាន​ប្រាក់ខែ​ត្រឹមត្រូវ​ទេ ហើយ​មាន​អ្នក​ខ្លះ​បាន​បោះបង់​ចោល​ការងារ​ជា​អ្នក​កាសែត​នេះ​ចោល​តែម្ដង។ លោក​បាន​ថ្លែង​ថា អ្នក​កាសែត​នៅ​មាន​ការ​លំបាក​ដោយសារ​មាន​ប្រាក់​ចំណូល​តិចតួច ជាពិសេស​អ្នក​កាសែត​តាម​ខេត្ត គាត់​បាន​ទទួល​ប្រាក់​ថ្លៃ​អត្ថបទ​ទាប​ណាស់ ហើយ​មាន​អ្នកកាសែត​មួយ​រូប​ដែល​លោក​បាន​ស្គាល់ បាន​សម្រេច​ចិត្ត​ទៅ​ធ្វើ​ស្រែ​វិញ ដោយសារ​ធ្វើ​កាសែត​ចិញ្ចឹម​ខ្លួន​មិន​រស់។

នៅ​ក្នុង​ឆ្នាំ​២០១៤ នេះ រដ្ឋាភិបាល​បាន​ប្រគល់​ភារកិច្ច​រៀបចំ​សេចក្ដី​ព្រាង​ច្បាប់​ស្ដីពី​សិទ្ធិ​ទទួល​ព័ត៌មាន​ឲ្យ​ទៅ​ក្រសួង​ព័ត៌មាន​ជា​អ្នក​ទទួល​ខុស​ត្រូវ។ សេចក្ដី​ព្រាង​ច្បាប់​ដែល​មនុស្ស​ទូទៅ ជាពិសេស​អ្នក​កាសែត​ទន្ទឹង​រង់ចាំ​ជាង ១០​ ឆ្នាំ​មក​ហើយ​នេះ មិន​ទាន់​ចេញ​រូបរាង​ភ្លាមៗ​បាន​ទេ។ បើ​ទោះ​បី​ជា​រដ្ឋាភិបាល​ប្រទេស​ស៊ុយអែត សន្យា​ផ្ដល់​ប្រាក់​ប្រមាណ​មួយ​លាន​ដុល្លារ ដើម្បី​ជួយ​ជំរុញ​ឲ្យ​សេចក្ដី​ព្រាង​ច្បាប់​នេះ​ឆាប់​បាន​ចេញ​រូបរាង​ក៏ដោយ ក៏​វា​មិន​អាច​ទៅ​រួច​ដែរ។

រដ្ឋមន្ត្រី​ក្រសួង​ព័ត៌មាន លោក ខៀវ កាញារីទ្ធ បាន​ប្រកាស​ឲ្យ​ដឹង​ថា ក្រសួង​ព័ត៌មាន​ត្រូវ​ការ​ពេល​វេលា ៣​ឆ្នាំ បាន​រៀបចំ​សេចក្ដី​ព្រាង​ច្បាប់​សិទ្ធិ​ទទួល​ព័ត៌មាន​នេះ​ហើយ។ ក្រុម​អ្នក​កាសែត និង​មន្ត្រី​សង្គម​ស៊ីវិល​មួយ​ចំនួន​និយាយ​ថា ពេលវេលា ៣​ឆ្នាំ​ហាក់​ដូចជា​យូរ​ពេក​ចំពោះ​សេចក្ដី​ព្រាង​ច្បាប់​មួយ ពីព្រោះ​ប្រជាពលរដ្ឋ​កម្ពុជា បាន​ដឹង​ថា កន្លង​មក​រដ្ឋាភិបាល និង​រដ្ឋសភា​កម្ពុជា បាន​រៀបចំ​តាក់តែង និង​អនុម័ត​ច្បាប់​មួយ​ដែល​ប្រមុខ​រដ្ឋាភិបាល​ចង់​បាន គឺ​ចំណាយ​ពេល​ត្រឹម​តែ​មួយ​សប្ដាហ៍​ប៉ុណ្ណោះ ដូចជា​ច្បាប់​ស្ដីពី​ការ​មិន​ទទួល​ស្គាល់​ឧក្រិដ្ឋកម្ម​កើត​មាន​ក្នុង​របប​ខ្មែរ​ក្រហម​កាន់កាប់​អំណាច​ជាដើម។

​ពិត​មែន​តែ​នៅ​ក្នុង​រដ្ឋសភា​អាណត្តិ​ទី​៥ នេះ គណបក្ស​នយោបាយ​ជំទាស់​មាន​អាសនៈ​រហូត​ដល់​ទៅ ៥៥​អាសនៈ ក្នុង​ចំណោម​អាសនៈ​សរុប ១២៣​នៃ​សភា​ក៏​ដោយ ប៉ុន្តែ​អ្នក​កាសែត​ខ្មែរ​មួយ​ចំនួន​បាន​ត្អូញត្អែរ​អំពី​ការ​រើសអើង​ពី​សំណាក់​អ្នក​នយោបាយ និង​មន្ត្រី​ទទួល​ខុស​ត្រូវ​តាម​ស្ថាប័ន​មួយ​ចំនួន​ទៅ​វិញ។ អ្នក​កាសែត​ខ្លះ​បាន​លើក​ឡើង​ថា អ្នក​នយោបាយ​បាន​ចាត់​ទុក​កាសែត​ខ្លះ មាន​និន្នាការ​គាំទ្រ​គណបក្ស​កាន់​អំណាច ដូច្នេះ​មន្ត្រី​មក​ពី​គណបក្ស​ប្រឆាំង​មិន​ចង់​និយាយ ឬ​ផ្ដល់​ព័ត៌មាន​ឲ្យ​ទេ។ ចំណែក​អ្នក​កាសែត​ខ្លះ​ទៀត ដែល​តែង​សរសេរ​រិះគន់​រដ្ឋាភិបាល បែរ​ជា​មិន​ត្រូវ​មន្ត្រី​រដ្ឋាភិបាល ឬ​មន្ត្រី​មក​ពី​គណបក្ស​កាន់​អំណាច មិន​ចង់​និយាយ និង​ផ្ដល់​ព័ត៌មាន​ឲ្យ​ដែរ។

ទាក់ទង​ស្ថានភាព​ទូទៅ​របស់​អ្នក​កាសែត​ខ្មែរ​នេះ លោក អ៊ុក គឹមសេង ទីប្រឹក្សា​ក្រសួង​ព័ត៌មាន មាន​ប្រសាសន៍​ថា លោក​ទទួល​ស្គាល់​ថា អ្នក​កាសែត​ខ្មែរ​មួយ​ចំនួន​ពិត​ជា​មាន​ការ​លំបាក​ក្នុង​ការ​ប្រមូល​ព័ត៌មាន ប៉ុន្តែ​លោក​មាន​ជំនឿ​ថា នៅ​ពេល​ច្បាប់​ស្តីពី​សិទ្ធិ​ទទួល​ព័ត៌មាន​ចេញ​ជា​រូបរាង និង​ចូល​អនុវត្ត​ជា​ធរមាន​បញ្ញត្តិ​ហើយ​នោះ វា​មុខជា​ជួយ​សម្រួល​ដល់​ការ​ប្រមូល​ព័ត៌មាន​របស់​អ្នក​កាសែត​ខ្លះ​ជា​មិន​ខាន។ ជាមួយ​នោះ​ដែរ លោក​បាន​ថ្កោល​ទោស​ចំពោះ​ជនល្មើស​ទាំង​ឡាយ​ដែល​វាយ​ធ្វើ​បាប​ទៅ​លើ​អ្នក​កាសែត ដូចជា​សម្លាប់ វាយដំ និង​បោក​កម្ទេច​ម៉ាស៊ីន​ថត​របស់​អ្នក​កាសែត​ជាដើម។ ប៉ុន្តែ​លោក​បាន​អំពាវនាវ​ឲ្យ​អ្នក​កាសែត​ខ្មែរ​មាន​ការ​ប្រុង​ប្រយ័ត្ន​ក្នុង​ពេល​ចុះ​ប្រមូល​ព័ត៌មាន​ត្រូវ​គោរព​ក្រមសីលធម៌​ក្នុង​ការ​បំពេញ​ការងារ​ផង និង​កុំ​ប្រើ​វិជ្ជាជីវៈ​របស់​ខ្លួន​រំលោភ​លើ​សិទ្ធិ និង​សេចក្ដី​ថ្លៃថ្នូរ​របស់​អ្នក​ដទៃ ដូចជា​ផ្សាយ​ព័ត៌មាន​អំពី​មនុស្ស​ស្លាប់​ដោយ​មាន​ឈាម​ក្រហម​ច្រាល និង​ធ្វើ​អត្ថាធិប្បាយ​ចំអក​បន្ថែមបន្ថយ​ទៅ​លើ​ហេតុការណ៍​ពិត ដោយ​មិន​គោរព​សិទ្ធិ​របស់​ជន​រង​គ្រោះ។

​ក្រៅ​ពី​ការ​លំបាក​ក្នុង​ឆ្នាំ​២០១៤ តើ​ឆ្នាំ​២០១៥ អ្នក​កាសែត​ខ្មែរ​ត្រូវ​ប្រឈម​ជាមួយ​បញ្ហា​អ្វី​ខ្លះ? នៅ​ក្នុង​ឆ្នាំ​២០១៥ នេះ មាន​ស្ថាប័ន​វិទ្យុ ទូរទស្សន៍​ថ្មីៗ មួយ​ចំនួន​ចាប់​ផ្តើម​ធ្វើ​សកម្មភាព ក្នុង​នោះ​ស្ថានីយ​វិទ្យុ​គណបក្ស​ប្រឆាំង​ក៏​បាន​ទទួល​អាជ្ញាប័ណ្ណ​ដើម្បី​ធ្វើ​ការ​ផ្សាយ​ព័ត៌មាន​ដែរ។ ឆ្នាំ​ថ្មី ការ​ប្រកួត​ប្រជែង​ថ្មី​ក៏​កើត​មាន​ដែរ ហើយ​ការ​ប្រកួត​នោះ​មាន​លក្ខណៈ​តឹងតែង​ថែម​ទៀត​ផង ជាពិសេស​រវាង​កាសែត​បោះ​ពុម្ព ជាមួយ​កាសែត អនឡាញ (Online)។

កាសែត​បោះ​ពុម្ព​ចាប់​ផ្ដើម​ព្រួយ​បារម្ភ​ចំពោះ​អនាគត​របស់​ខ្លួន ដោយ​ត្រូវ​ចំណាយ​មនុស្ស​ច្រើន និង​ប្រាក់​ច្រើន​ដើម្បី​ផលិត​ព័ត៌មាន ក្នុង​ពេល​ដែល​កាសែត​អនឡាញ បាន​ចំណាយ​មនុស្ស​តិចតួច និង​ដើម​ទុន​តិចតួច​ដើម្បី​ផលិត​ព័ត៌មាន ហើយ​ធ្វើការ​ផ្សព្វផ្សាយ​បាន​លឿន​រហ័ស​ទាំង​ព័ត៌មាន និង​រូបភាព​លឿន​ជាង​កាសែត​បោះពុម្ព​ទៅ​ទៀត។ ដោយសារ​បច្ចេកទេស​កុំព្យូទ័រ​មាន​ការ​ជឿនលឿន ហើយ​អ៊ីនធឺណិត​មាន​ល្បឿន​លឿន កាសែត អនឡាញ បាន​វាយ​លុក​លើ​ទីផ្សារ​ព័ត៌មាន និង​ទាក់ទាញ​ការ​ចាប់​អារម្មណ៍​ពី​សំណាក់​អ្នក​អាន​គ្រប់​វ័យ ជាពិសេស​អ្នក​អាន​ដែល​មាន​ប្រើ​ទូរស័ព្ទ​ទំនើប (Smart phone) យ៉ាង​ខ្លាំង​ក្លា។

ព័ត៌មាន​តាម​កាសែត អនឡាញ និង​ហ្វេសប៊ុក (Facebook) បាន​វ៉ា​ដាច់​ព័ត៌មាន​តាម​កាសែត​បោះពុម្ព តាម​វិទ្យុ និង​ទូរទស្សន៍។ ប្រភព​អ្នក​ទទួល​ខុស​ត្រូវ​កាសែត​អនឡាញ បាន​ឲ្យ​ដឹង​ថា ក្នុង​មួយ​ថ្ងៃ​មាន​អ្នក​ចុច​អាន​កាសែត​អនឡាញ ប្រមាណ ១០​ម៉ឺន​នាក់ គឺ​ច្រើន​ជាង​ចំនួន​អ្នក​អាន​កាសែត​បោះពុម្ព​លើ​ក្រដាស​ដែល​មាន​អ្នក​អាន​ប្រមាណ ៣​ម៉ឺន​នាក់​ប៉ុណ្ណោះ​ក្នុង​មួយ​ថ្ងៃ។ ដូច្នេះ និន្នាការ​កើន​ឡើង​របស់​កាសែត​អនឡាញ និង​វ៉ឹបសាថ៍​ព័ត៌មាន​នានា មាន​ការ​រីក​ចម្រើន​គួរ​ឲ្យ​កត់​សម្គាល់។

​ក្នុង​ពេល​ឧបករណ៍​ផលិត​ព័ត៌មាន និង​បច្ចេកទេស​បញ្ជូន​ព័ត៌មាន​កាន់តែ​ទំនើប​និង​លឿន​រហ័ស​នោះ វា​ទាមទារ​អ្នក​ធ្វើ​ការងារ​លើ​វិស័យ​ព័ត៌មាន​ត្រូវ​អភិវឌ្ឍ​ខ្លួនឯង​ឲ្យ​បាន​លឿន​ទាន់​ការ​រីក​ចម្រើន​នៃ​បច្ចេកវិទ្យា​ព័ត៌មាន​ដែរ។ អ្នក​កាសែត​ខ្មែរ​ត្រូវ​ចេះ​ភាសា​បរទេស ជាពិសេស​ភាសា​អង់គ្លេស ត្រូវ​ចេះ​ប្រើ​កុំព្យូទ័រ​ស្ទាត់ជំនាញ និង​ចេះ​វិធី​បញ្ជូន​ព័ត៌មាន​ឆាប់​រហ័ស​ទាន់​សម័យ។ អ្នក​កាសែត​ខ្មែរ មិន​គ្រាន់តែ​ចេះ​សរសេរ​ព័ត៌មាន​មួយ​មុខ​ទេ គឺ​ត្រូវ​ចេះ​ថតរូប ថត​វីដេអូ ដើម្បី​បម្រើ​អ្នក​អាន អ្នក​មើល​ឲ្យ​ទាន់​ពេល​វេលា​ដែរ។

​លោក គី សុខលីម មាន​ប្រសាសន៍​ថា ឆ្នាំ​២០១៥ ជា​ឆ្នាំ​ថ្មី និង​មានការ​ប្រឈម​មួយ​ចំពោះ​អ្នក​កាសែត​ខ្មែរ គឺ​ប្រទេស​កម្ពុជា ធ្វើ​សមាហរណកម្ម​ចូល​សហគមន៍​អាស៊ាន (ASEAN)។

ការ​ចូល​អាស៊ាន​នោះ ទាមទារ​ឲ្យ​អ្នក​កាសែត​មាន​ចំណេះ​ដឹង​ទូលាយ​ជាង​មុន​ថែម​ទៀត​ទាក់ទង​ប្រទេស​នៅ​ក្នុង​តំបន់ ហើយ​ការ​ដណ្ដើម​ទីផ្សារ​ដើម្បី​លក់​ព័ត៌មាន​ក៏​មាន​ការ​ប្រណាំង​ប្រជែង​តឹងតែង​ជាង​មុន​ដែរ។ លោក​ថ្លែង​ថា អ្នក​កាសែត​ខ្មែរ​មួយ​ចំនួន​ធំ​មិន​ទាន់​យល់​ដឹង​អំពី​អាស៊ាន​ច្បាស់​និង​ច្រើន​ទេ។ ដូច្នេះ​នៅ​ពេល​គាត់​យល់​ដឹង​មិន​ច្បាស់ គាត់​មុខ​ជា​មិន​សរសេរ​ច្រើន​អំពី​អាស៊ាន​នោះ​ទេ។

​ការ​លំបាក​របស់​អ្នកកាសែត​ខ្មែរ​នៅ​តែ​កើត​មាន ជាពិសេស​ទាក់ទង​ការ​ផ្សាយ​ព័ត៌មាន​ទាក់ទង​អំពើ​ពុករលួយ និង​ការ​ប្រើ​អំណាច​របស់​មន្ត្រី​មាន​អំណាច។

លោក មឿន ឈានណារិទ្ធិ បាន​អំពាវនាវ​ឲ្យ​អ្នក​ដឹកនាំ​រដ្ឋាភិបាល និង​ស្ថាប័ន​នីតិប្បញ្ញត្តិ និង​តុលាការ កុំ​ចាត់​ទុក​អ្នក​កាសែត​ជា​សត្រូវ​របស់​ខ្លួន ហើយ​ត្រូវ​ចូលរួម​ផ្ដល់​ព័ត៌មាន​ឲ្យ​ច្រើន​ដើម្បី​ផ្សាយ​ហេតុការណ៍​ពិត​ដែល​កើត​មាន​ក្នុង​សង្គម។ លោក​បាន​អំពាវនាវ​សុំ​ឲ្យ​លុប​ចោល​ការ​ដាក់ទោស​ព្រហ្មទណ្ឌ​ទៅ​លើ​អ្នក​កាសែត ដោយ​គ្រាន់តែ​ធ្វើការ​ផ្សាយ​ព័ត៌មាន និង​សុំ​ឲ្យ​អាជ្ញាធរ​មាន​សមត្ថកិច្ច​ពន្លឿន​ធ្វើ​សេចក្ដី​ព្រាងច្បាប់​ទទួល​ព័ត៌មាន​ឲ្យ​បាន​ចប់​ឆាប់រហ័ស ហើយ​អាជ្ញាធរ​ត្រូវ​ប្រឹងប្រែង​ដើម្បី​ស្វែង​រក​ជនល្មើស​ដែល​បាន​សម្លាប់​អ្នក​កាសែត​យក​មក​ផ្ដន្ទាទោស​តាម​ច្បាប់ បញ្ចប់​និទ្ទណ្ឌភាព​នៅ​ក្នុង​សង្គម និង​ផ្ដល់​យុត្តិធម៌​ដល់​អ្នកកាសែត​ដែល​បាន​បាត់​បង់ជីវិត​ផង៕

កំណត់ចំណាំចំពោះអ្នកបញ្ចូលមតិនៅក្នុងអត្ថបទនេះ៖ ដើម្បី​រក្សា​សេចក្ដី​ថ្លៃថ្នូរ យើង​ខ្ញុំ​នឹង​ផ្សាយ​តែ​មតិ​ណា ដែល​មិន​ជេរ​ប្រមាថ​ដល់​អ្នក​ដទៃ​ប៉ុណ្ណោះ។

បញ្ចេញ​មតិយោបល់៖

បញ្ចូលមតិរបស់អ្នកដោយបំពេញទម្រង់ខាងក្រោមជាអក្សរសុទ្ធ។ មតិនឹងត្រូវសម្រេចដោយអ្នកសម្របសម្រួល និងអាចពិនិត្យកែប្រែឲ្យស្របតាម លក្ខខណ្ឌនៃការប្រើប្រាស់ របស់វិទ្យុអាស៊ីសេរី។ មតិនឹងមិនអាចមើលឃើញភ្លាមៗទេ។ វិទ្យុអាស៊ីសេរី មិនទទួលខុសត្រូវចំពោះខ្លឹមសារនៃមតិដែលបានចុះផ្សាយឡើយ។ សូមគោរពមតិរបស់អ្នកដទៃ ហើយប្រកាន់ខ្ជាប់នូវការពិត។