ស្ថានភាព​រស់នៅ​របស់​មនុស្ស​ចាស់​នៅ​កម្ពុជា

មនុស្ស​ចាស់​មួយ​ចំនួន​នៅ​ក្នុង​ប្រទេស​កម្ពុជា គឺ​ជា​ជន​ក្រីក្រ និង​គ្មាន​អ្នក​ទីពឹង ដែល​ត្រូវ​តែ​ប្រឹងប្រែង​ធ្វើ​ការ​ដោយ​ខ្លួន​ឯង ដើម្បី​ជីវភាព​ប្រចាំ​ថ្ងៃ បើ​ទោះ​បី​ជា​ពួក​គាត់​ទ្រុឌទ្រោម​កម្លាំង​កាយ មិន​សម​នឹង​ធ្វើ​ការងារ​ត​ទៅ​ទៀត​ក៏ដោយ។
ដោយ ហង្ស សាវយុត
2013.03.09
Share on WhatsApp
Share on WhatsApp
ចាស់​ជរា ៣០៥ ១១-មីនា-២០១២៖ ស្ត្រី​ជរា​ម្នាក់​នៅ​ក្នុង​ភូមិ​នេសាទ​មួយ​នៃ​ឃុំ​កំពង់ភ្លុក ស្រុក​ប្រាសាទបាគង ខេត្ត​សៀមរាប ដែល​ទៅ​ណា​មិន​រួច​នៅ​តែ​លើ​ផ្ទះ ហើយ​មិន​មាន​អាហារ​ទទួល​ទាន​គ្រប់គ្រាន់​ទៅ​តាម​គាត់​ចង់​ទេ។
RFA/Hang Savyouth

រដ្ឋាភិបាល​បច្ចុប្បន្ន មិន​ទាន់​មាន​លទ្ធភាព​គ្រប់គ្រាន់ និង​ចេញ​ជា​គោល​នយោបាយ​ផ្ដល់​ប្រាក់​ខែ​ឱ្យ​មនុស្ស​ចាស់​ទាំង​នោះ ដូច​ជា​ប្រទេស​មួយ​ចំនួន​នៅ​ក្នុង​ពិភពលោក​នៅ​ឡើយ​ទេ។

តើ​មនុស្ស​ចាស់​ខ្លះ​នៅ​ក្នុង​ប្រទេស​កម្ពុជា កំពុង​រស់នៅ​ស្ថានភាព​បែប​ណា?

ប្រជាពលរដ្ឋ​កម្ពុជា ជាច្រើន​ដែល​មាន​វ័យ​ចំណាស់​អាយុ​ចាប់​ពី ៦៥​ឆ្នាំ​ឡើង​ទៅ តែង​ព្រួយ​បារម្ភ និង​គិត​ដល់​ភ័ព្វ​វាសនា​របស់​ខ្លួន​ថា តើ​នឹង​ក្លាយ​ទៅ​ជា​យ៉ាង​ណា​នៅ​ពេល​ដែល​ប្រកប​ការងារ​ចិញ្ចឹម​ជីវិត​លែង​កើត ហើយ​នៅ​រង់ចាំ​តែ​កូនៗ​ផ្គត់ផ្គង់ និង​ចិញ្ចឹម​ដើម្បី​តប​ស្នង​វិញ​នោះ?

មាន​មនុស្ស​ចាស់​តិចតួច​ប៉ុណ្ណោះ​ដែល​មាន​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ ហើយ​កូនៗ​ក៏​មាន​ជីវភាព​ធូរ ទើប​មិន​បាន​ខ្វល់​អំពី​ភ័ព្វ​វាសនា​ចុង​ក្រោយ​របស់​គេ។ ក៏ប៉ុន្តែ សម្រាប់​មនុស្ស​ចាស់​ដែល​គ្មាន​អ្នក​ទីពឹង ឬ​ក៏​កូន​ចៅ​ក្រីក្រ​ជាច្រើន​ទៀត គឺ​កំពុង​ប្រឈម​មុខ​នឹង​បញ្ហា​ជីវិត​ជាច្រើន ដោយសារ​តម្រូវ​ការ​នៅ​តែ​មាន ក្រពះ​ក៏​នៅ​តែ​ស្រេក​ឃ្លាន។ ស្ថានភាព​បែប​នេះ បង្ខំ​ឱ្យ​មនុស្ស​ចាស់​ខ្លះ​នៅ​តែ​ស្វែង​រក​ការងារ​ធ្វើ ដើម្បី​បាន​កម្រៃ​ប្រចាំ​ថ្ងៃ​ផ្គត់ផ្គង់​តម្រូវ​ការ​របស់​គាត់ ដូច​ជា​ទៅ​ស៊ី​ឈ្នួល​គេ ឬ​ក៏​អ្នក​ខ្លះ​ក្លាយ​ខ្លួន​ទៅ​ជា​អ្នក​ដើរ​សុំ​ទាន​នៅ​តាម​ទី​សាធារណៈ​ជាដើម។

បុរស​ចំណាស់​ម្នាក់​អាយុ ៧២​ឆ្នាំ គឺ​លោក អឿ ឆោម រស់នៅ​ក្នុង​ទី​រួម​ខេត្ត​សៀមរាប គាត់​គឺ​មនុស្ស​មាន​វ័យ​ជរា ខ្នង​កោង និង​ចិញ្ចើម​ស្កូវ​ប្ដូរ​ពណ៌​ពី​ខ្មៅ​ក្លាយ​ជា​ស​ទៅ​ហើយ ក៏ប៉ុន្តែ​ជា​រៀង​រាល់​ថ្ងៃ គាត់​នៅ​តែ​ចេញ​ពី​ផ្ទះ​ទៅ​ជួយ​លើក​ដាក់ និង​មើល​ថែ​អីវ៉ាន់ ដែល​គេ​ដឹក​តាម​រថយន្ត​តាក់ស៊ី ដើម្បី​បាន​កម្រៃ​ខ្លះ​ទិញ​ម្ហូប​ចំណី​សម្រាប់​ខ្លួន​ឯង និង​ប្រពន្ធ​របស់​គាត់។ គាត់​បាន​មាន​ប្រសាសន៍​ថា លុយ​ដែល​គាត់​រក​បាន​ពី​ការ​លើក​ដាក់​អីវ៉ាន់​នេះ គឺ​សម្រាប់​ទិញ​ម្ហូប​អាហារ​ខ្លះ និង​សន្សំ​ទុក​ដើម្បី​ព្យាបាល​ខ្លួន​ខ្លះ នៅ​ពេល​ណា​ដែល​គាត់​មាន​ជំងឺ។ លោក អឿ ឆោម បាន​បញ្ជាក់​ថា គាត់​មាន​កូន​ចំនួន ៣​នាក់ ក៏ប៉ុន្តែ​លទ្ធភាព​កូនៗ​ដែល​ចិញ្ចឹម​គាត់ គឺ​បាន​ត្រឹម​តែ​ផ្ដល់​បាយ​ទឹក​ព្រឹក​ល្ងាច​ប៉ុណ្ណោះ មិន​អាច​ផ្ដល់​ចំណី​ឆ្ងាញ់​ទៅ​តាម​គាត់​ចង់​នោះ​ទេ ពីព្រោះ​តែ​កូនៗ​របស់​គាត់​មាន​ជីវភាព​ក្រីក្រ​ដែរ។

លោក អឿ ឆោម បាន​បង្ហាញ​អារម្មណ៍​ថា ពលរដ្ឋ​ខ្មែរ​ដូច​រូប​គាត់ នៅ​ពេល​ដែល​មាន​វ័យ​ចាស់​ធ្វើ​អ្វី​លែង​កើត ហើយ​គ្មាន​ការ​ជួយ​ជ្រោមជ្រែង​ពី​អង្គការ ឬ​ក៏​រដ្ឋាភិបាល​ទាល់​តែ​សោះ​នោះ គឺ​ហាក់​មាន​អារម្មណ៍​ឯកោ​កាន់​តែ​ខ្លាំង៖ «ថ្ងៃ​ណា​យើង​រក​បាន​ខ្លួន​ឯង​ទៅ ក៏​គ្រប់គ្រាន់​ទៅ ថ្ងៃ​ណា​រក​មិន​បាន​ខ្វះខាត​ដែរ។ សព្វថ្ងៃ​រស់នៅ​ជាមួយ​កូន គ្នា​វា​ក្រ​ដែរ ថ្ងៃ​ណា​គ្នា​រក​បាន​ក៏​គ្នា​ជួយ​ឧបត្ថម្ភ​ដល់​យើង​ទៅ ណា​ខ្វះខាត​បាន​ត្រឹម​ចិញ្ចឹម​កូន​ប្រពន្ធ​គ្នា។ ព្រួយ​បារម្ភ​អីចឹង​ដែរ បើ​កូន​រក​បាន​ក៏​ពឹងពាក់​អាស្រ័យ​លើ​កូន​បាន តែ​បើ​កូន​រក​មិន​បាន​ទៅ យើង​មាន​អី​ទៀត មាន​តែ​ពឹង​កម្លាំង​របស់​យើង។ វា​ឯកោ​ហើយ ប្រទេស​កម្ពុជា យើង ដល់​ជីវិត​មនុស្ស​ចាស់ គឺ​មាន​តែ​ជីវិត​ឯកោ វា​គ្មាន​ទីពឹង អត់​មាន​បង្អែក​អី​ឱ្យ​ធំ​មាំ​ឱ្យ​យើង​ផ្អែក​បាន»

៣-មីនា-២០១២៖ បុរស​ចំណាស់ អឿ ឆោម អាយុ ៧២​ឆ្នាំ កំពុង​ធ្វើ​ការ​ធ្ងន់​នៅ​តាម​ឡាន​ដឹក​ទំនិញ ក្នុង​ខេត្ត​សៀមរាប ដើម្បី​រក​កម្រៃ​ចិញ្ចឹម​ជីវិត​ប្រចាំ​ថ្ងៃ​របស់​គាត់ និង​ប្រពន្ធ​ដែល​នៅ​ចាំ​ផ្ទះ។
៣-មីនា-២០១២៖ បុរស​ចំណាស់ អឿ ឆោម អាយុ ៧២​ឆ្នាំ កំពុង​ធ្វើ​ការ​ធ្ងន់​នៅ​តាម​ឡាន​ដឹក​ទំនិញ ក្នុង​ខេត្ត​សៀមរាប ដើម្បី​រក​កម្រៃ​ចិញ្ចឹម​ជីវិត​ប្រចាំ​ថ្ងៃ​របស់​គាត់ និង​ប្រពន្ធ​ដែល​នៅ​ចាំ​ផ្ទះ។
RFA/Hang Savyouth

លោក អឿ ឆោម បាន​ឱ្យ​ដឹង​ថា ថ្ងៃ​ខ្លះ​គាត់​រក​ប្រាក់​បាន ១​ម៉ឺន​រៀល ឬ ២​ម៉ឺន​រៀល ហើយ​ថ្ងៃ​ខ្លះ​ទៀត អត់​បាន​មួយ​រៀល​សោះ​ក៏​មាន។

ស្ត្រី​ចំណាស់​ឈ្មោះ ហ៊ុល ឃឹម អាយុ ៧៧​ឆ្នាំ គឺ​ជា​មនុស្ស​ចាស់​ម្នាក់​ទៀត​ដែល​កំពុង​ប្រឹងប្រែង​រក​កម្រៃ​សម្រាប់​ជីវិត​ប្រចាំ​ថ្ងៃ គាត់​បាន​ចាកចេញ​ពី​ភូមិ​កំណើត​នៅ​ឯ​ស្រុក​កំពង់ត្របែក ខេត្ត​ព្រៃវែង មក​ដើរ​សុំ​ទាន​តាម​ទី​សាធារណៈ​ក្នុង​ទី​រួម​ខេត្ត​សៀមរាប ដែល​ជា​តំបន់​ទាក់ទាញ​ភ្ញៀវ​ទេសចរណ៍​បរទេស។ គាត់​បាន​មាន​ប្រសាសន៍​ថា គាត់​មាន​កូន​ចំនួន ៣​នាក់ សុទ្ធ​តែ​ស្រី។ ពួក​គេ​មាន​ប្ដី និង​មាន​កូន​ទៅ​ហើយ។ ពួក​គេ​មិន​ចង់​ឱ្យ​គាត់​ដើរ​សុំ​ទាន​ដូច្នេះ​ទេ ដោយ​ពួក​គេ​តែង​រួម​គ្នា​ផ្គត់ផ្គង់​បាយ​ទឹក នំ​ចំណី ក៏ប៉ុន្តែ​អ្វី​ដែល​កូនៗ​បាន​ផ្ដល់​ឱ្យ​គាត់​នោះ គឺ​មិន​ដូច​តម្រូវ​ការ​របស់​គាត់​ឡើយ ទើប​គាត់​ដើរ​សុំ​ទាន​ពី​អ្នក​ដទៃ​ដូច្នេះ។

ស្ត្រី​ចំណាស់ ហ៊ុល ឃឹម៖ «កូន​ពៅ​អើយ! បាន​ដើរ​ត្រុកៗ​ទៅ បាន​លុយ ១​ម៉ឺន បាន​ចេញ​ថ្លៃ​ផ្ទះ ទិញ​បាយ ទិញ​ម្ហូប​សព្វគ្រប់ និយាយ​ឱ្យ​ត្រង់។ អើ​កូន​អើយ លុយ​ដែល​រក​បាន​ហ្នឹង មិន​យក​ទៅ​ឱ្យ​កូន​ចៅ​ទេ គឺ​ទុក​សម្រាប់​ជីវិត​ខ្លួន​ឯង​ត្រូវ​ការ​ហូបៗ​ទៅ»

ទស្សនាវដ្ដី​ក្នុង​ស្រុក​មួយ​ដែល​បាន​ដកស្រង់​សម្ដី​របស់​រដ្ឋលេខាធិការ​ក្រសួង​សង្គមកិច្ច អតីត​យុទ្ធជន និង​យុវ​នីតិសម្បទា កាល​ពី​ខែ​ឧសភា ឆ្នាំ​២០១២ កន្លង​ទៅ​ឱ្យ​ដឹង​ថា ចំនួន​មនុស្ស​ចាស់​នៅ​ប្រទេស​កម្ពុជា មាន​ប្រមាណ ៨៨​ម៉ឺន​នាក់។ រដ្ឋាភិបាល​មិន​មាន​លទ្ធភាព​អាច​ផ្ដល់​ជា​ប្រាក់​ខែ ដើម្បី​ចិញ្ចឹម​មនុស្ស​ចាស់​ទាំង​នោះ​នៅ​ឡើយ​ទេ គឺ​មាន​តែ​ជួយ​ផ្នែក​ខ្លះៗ​ទៅ​តាម​រយៈ​ការ​បង្កើត​សមាគម​មនុស្ស​ចាស់​ប៉ុណ្ណោះ។

លោក សុន ឆ័យ ជា​មន្ត្រី​ជាន់​ខ្ពស់​នៃ​គណបក្ស​សង្គ្រោះ​ជាតិ បាន​មាន​ប្រសាសន៍​ថា គណបក្ស​របស់​លោក​មាន​គោល​នយោបាយ​ផ្តល់​ប្រាក់​ខែ​ឱ្យ​មនុស្ស​ចាស់​នៅ​ទូទាំង​ប្រទេស​ចំនួន ៤​ម៉ឺន​រៀល ក្នុង​ម្នាក់ៗ​ក្នុង​១​ខែ និង​ដំឡើង​ប្រាក់​ខែ​ប្រមាណ ១​លាន​រៀល ឬ​ក៏ ២៥០​ដុល្លារ​អាមេរិក ឱ្យ​មន្ត្រី​រាជការ។ លោក សុន ឆ័យ អះអាង​ថា ប្រសិន​បើ​គណបក្ស​សង្គ្រោះ​ជាតិ ឈ្នះ​ឆ្នោត និង​ដឹកនាំ​រដ្ឋាភិបាល បន្ទាប់​ពី​ការ​បោះឆ្នោត​តំណាង​រាស្ត្រ​នា​ខែ​កក្កដា ខាង​មុខ​នេះ គឺ​នឹង​ចាប់​អនុវត្តន៍​គោល​នយោបាយ​នេះ​នៅ ៣​ខែ​ក្រោយ​ពី​ការ​ឡើង​កាន់​អំណាច។

លោក សុន ឆ័យ៖ «សម្រាប់​មនុស្ស​ចាស់​ដែល​មាន​អាយុ​ចាប់​ពី​អាយុ ៦៥​ឆ្នាំ​ឡើង​ទៅ​ហ្នឹង ឱ្យ​ទទួល​បាន ៤​ម៉ឺន​រៀល​ក្នុង​១ខែ។ ការ​ផ្ដល់​ប្រាក់​ជួយ​មនុស្ស​ចាស់ គឺ​យើង​បាន​សិក្សា​អំពី​ប្រាក់​ចំណូល​លក់​សំបុត្រ​ចូល​អង្គរវត្ត ដែល​គេ​យក​ពី​ភ្ញៀវ​ទេសចរ។ បញ្ហា​មន្ត្រី​រាជការ យើង​នឹង​ត្រូវ​ការ​ប្រាក់​ប្រហែល ៣០០​លាន​ដុល្លារ​ក្នុង​មួយ​ឆ្នាំ ដើម្បី​ដំឡើង​ប្រាក់​ខែ​ជូន​មន្ត្រី​រាជការ គឺ​យើង​ចាំបាច់​ឱ្យ​មាន​ចែង​នៅ​ក្នុង​ច្បាប់​ថវិកា​ជាតិ»

ទោះ​យ៉ាង​ណា មន្ត្រី​រដ្ឋាភិបាល​បាន​រិះគន់​ទៅ​លើ​គោល​នយោបាយ​របស់​គណបក្ស​សង្គ្រោះ​ជាតិ ដែល​ចង់​ផ្តល់​ប្រាក់​ខែ​ជូន​មនុស្ស​ចាស់​ជរា និង​ដំឡើង​ប្រាក់​ខែ​ជូន​មន្ត្រី​រាជការ​ឱ្យ​ស្មើ ២៥០​ដុល្លារ​អាមេរិក នោះ។

លោក ផៃ ស៊ីផាន អ្នក​នាំ​ពាក្យ​ទីស្ដីការ​គណៈរដ្ឋមន្ត្រី បាន​ហៅ​គោល​នយោបាយ​នោះ​ថា គ្រាន់​តែ​ជា​ទស្សនៈ​នៃ​យុទ្ធនាការ​ឃោសនា​បោះឆ្នោត និង​ទិញ​សន្លឹក​ឆ្នោត​ជឿ​ប៉ុណ្ណោះ៖ «មិន​មែន​ជា​លទ្ធភាព និង​ការ​ពិត​ដែល​អាច​ធ្វើ​ទៅ​បាន​ទេ ពីព្រោះ​គណបក្ស​ហ្នឹង​គ្រាន់​តែ​សន្យា​មួយ​នៅ​លើ​ខ្យល់ មិន​មែន​ជា​ដំណើរ​ទៅ​តាម​លទ្ធភាព​ដែល​អាច​ធ្វើ​ទៅ​បាន​ទេ ហើយ​យុទ្ធនាការ​ឃោសនា​របៀប​អីចឹង យើង​ឃើញ​ច្រើន​ដង​ហើយ បន្ទាប់​ពី​ថា​បើ​ជាប់​ទៅ​ឱ្យ​នេះ បើ​ជាប់​ទៅ​ឱ្យ​នោះ។ ឥឡូវ​យើង​សួរ​ថា កន្លង​ទៅ កឹម សុខា ជាប់​មាន​កៅអី​នៅ​ក្នុង​សភា តើ​គាត់​បាន​ឱ្យ​អ្វី​ខ្លះ?»

កិច្ច​ប្រជុំ​ពេញ​អង្គ​នៃ​គណៈរដ្ឋមន្ត្រី កាល​ពី​ថ្ងៃ​ទី១៨ ខែ​មីនា ឆ្នាំ​២០១១ កន្លង​ទៅ រដ្ឋាភិបាល​បាន​បង្ហាញ​ការ​យក​ចិត្ត​ទុក​ដាក់​ទៅ​លើ​ការ​លុប​បំបាត់​ភាព​ក្រីក្រ ដោយ​បាន​ធ្វើ​សេចក្តី​ព្រាង​មួយ​ស្ដីពី​ការ​គាំពារ​សង្គម​សម្រាប់​ជន​ក្រីក្រ និង​ងាយ​រងគ្រោះ។

រដ្ឋាភិបាល​បាន​ចាត់​ទុក​ភាព​ក្រីក្រ គឺ​ជា​ការ​ខាត​បង់​តម្លៃ​ធនធាន​សេដ្ឋកិច្ច ដែល​មិន​ត្រឹម​តែ​មិន​អាច​ទទួល​យក​បាន​ផ្នែក​ផ្លូវ​ចិត្ត​ប៉ុណ្ណោះ​ទេ ក៏ប៉ុន្តែ វា​ថែម​ទាំង​អាច​ធ្វើ​ឱ្យ​បែក​ខ្ញែក និង​អស្ថិរភាព​នៅ​ក្នុង​សង្គម​ផង​ដែរ៕

កំណត់ចំណាំចំពោះអ្នកបញ្ចូលមតិនៅក្នុងអត្ថបទនេះ៖ ដើម្បី​រក្សា​សេចក្ដី​ថ្លៃថ្នូរ យើង​ខ្ញុំ​នឹង​ផ្សាយ​តែ​មតិ​ណា ដែល​មិន​ជេរ​ប្រមាថ​ដល់​អ្នក​ដទៃ​ប៉ុណ្ណោះ។

បញ្ចេញ​មតិយោបល់៖

បញ្ចូលមតិរបស់អ្នកដោយបំពេញទម្រង់ខាងក្រោមជាអក្សរសុទ្ធ។ មតិនឹងត្រូវសម្រេចដោយអ្នកសម្របសម្រួល និងអាចពិនិត្យកែប្រែឲ្យស្របតាម លក្ខខណ្ឌនៃការប្រើប្រាស់ របស់វិទ្យុអាស៊ីសេរី។ មតិនឹងមិនអាចមើលឃើញភ្លាមៗទេ។ វិទ្យុអាស៊ីសេរី មិនទទួលខុសត្រូវចំពោះខ្លឹមសារនៃមតិដែលបានចុះផ្សាយឡើយ។ សូមគោរពមតិរបស់អ្នកដទៃ ហើយប្រកាន់ខ្ជាប់នូវការពិត។