ស្ត្រី និង​កុមារ នៅ​ខេត្ត​កណ្ដាល ចាប់​យក​អាជីព​ជា​ជាង​​​​​ចម្លាក់​ស្ពាន់ ដើម្បី​រក្សា​កេរមរតក​ដូនតា និង ​រក​ប្រាក់​ចំណូល

0:00 / 0:00

ក្រុម​ស្ត្រី និង​កុមារ នៅ​ស្រុក​ពញាឮ ខេត្ត​កណ្ដាល បាន​ចាប់​អាជីព​ជា​ជាង​ចម្លាក់​ស្ពាន់​បុរាណ​ លក្ខណៈ​គ្រួសារ ដើម្បី​អភិរក្ស​កេរមរតក​ដូនតា​ដែល​បាន​បន្សល់​ទុក​តាំង​ពី​យូរ​មក​ហើយ និង​​ដើម្បី​រក​ប្រាក់​ផ្គត់ផ្គង់​គ្រួសារ។ ពួក​គាត់​ថា អាជីព​នេះ​អាច​រក​ចំណូល​បាន​ខ្លះ សម្រាប់​ចាយ​វាយ​ប្រចាំ​ថ្ងៃ​ ហើយ​ថែម​ទាំង​បាន​បង្រៀន​ឱ្យ​ក្មេងៗ ជា​ច្រើន​បាន​យល់​ដឹង​ពី​គុណ​តម្លៃ និង​ចេះ​ចម្លាក់​ស្ពាន់​បុរាណ​នេះ ដើម្បី​បាន​ថវិកា​ខ្លះ យក​ទៅ​រៀន។

សិល្បៈ​ចម្លាក់​ស្ពាន់ និង​ប្រាក់ ឆ្លាក់​អំពី​ក្បាច់​រចនា​ប្រាសាទ​បុរាណ រឿង​និទាន​ពី​វប្បធម៌ ប្រពៃណី​ខ្មែរ​ និង​រឿងរ៉ាវ​សាសនា​នៅ​កម្ពុជា គឺ​ជា​អត្តសញ្ញាណ​មួយ​ដ៏​ប្រណិត ដែល​បង្ហាញ​តាម​រយៈ​រូប​ចម្លាក់​ឆ្លាក់​រស់រវើក​ដោយ​ដៃ​ផ្ទាល់។ ជំនាញ​នេះ​បាន​បន្សល់​ទុក​តាំង​ពី​យូរ​មក​ហើយ ប៉ុន្តែ​បច្ចុប្បន្ន វិស័យ​នេះ ហាក់​ពុំ​សូវ​ទទួល​បាន​ការ​ចាប់​អារម្មណ៍​ច្រើន​ពី​មហាជន​នោះ​ទេ។ ទោះ​ជា​យ៉ាង​ណា​ក្ដី គេ​សង្កេត​ឃើញ​ជា​ច្រើន​ឆ្នាំ​មក​នេះ ពលរដ្ឋ​ទាំង​ក្មេង​ចាស់​មួយ​ចំនួន​នៅ​តែ​បន្ត​ប្រឹងប្រែង​អភិរក្ស​ កេរមរតក​មួយ​នេះ មិន​ឱ្យ​បាន​បាត់បង់​ទេ រហូត​មក​ទល់​បច្ចុប្បន្ន។

ម្ចាស់​សិប្បកម្ម​ផលិត​ចម្លាក់​ស្ពាន់​ភ្ញីទេស​ ស្ថិត​នៅ​ភូមិ​ព្រែក​ក្ដាម១ ឃុំកោះចិន ស្រុកពញាឮ លោកស្រី សឹម ស៊ាងហោន ប្រាប់​វិទ្យុ​អាស៊ី​សេរី​ថា លោកស្រី​បាន​ចាប់​អាជីព​ជា​ជាង​ចម្លាក់​ស្ពាន់​នេះ ជាង ៣០ឆ្នាំ​មក​ហើយ ត​កេរ​តំណែង​ពី​ឪពុក​ម្ដាយ ដែល​ចេះ​ជំនាញ​ចម្លាក់​ស្ពាន់​នេះ តាំង​ពី​សម័យ​សង្គម​រាស្ត្រ​និយម​មក​ម្ល៉េះ។ សិប្បកម្ម​ភ្ញីទេស របស់​លោកស្រី ផ្ដោត​លើ​ការ​ផលិត​រូប​ចម្លាក់ ផ្ដិល ថូ ក្អម ពាង និង​ប្រអប់​យ៉ាង​ប្រណិត សម្រាប់​ដាក់​សម្ភារៈ​លម្អ នៅ​ក្នុង​ផ្ទះ ដែល​មាន​ក្បាច់​រចនាបថ​រស់​រើក​បែប​បុរាណ។

ប៉ុន្តែ លោកស្រី​ថា ជា​ច្រើន​ឆ្នាំ​មក​នេះ អាជីព​ចម្លាក់​ស្ពាន់ និង​ប្រាក់​ហាក់​ពុំ​សូវ​រក​ចំណូល​បាន​ទៀងទាត់​ទេ ខណៈ​ដែល​ពលរដ្ឋ និង​យុវជន​ភាគ​ច្រើន ពុំ​សូវ​ចាប់​អារម្មណ៍​អំពី​គុណ​តម្លៃ​រចនាបថ​បុរាណ​នេះ​ឡើយ ដោយសារ​តែ​ការ​ហូរ​ចូល​នៃ​សម្ភារៈ​ប្រើ​ប្រាស់​ពី​ក្រៅ​ប្រទេស​ច្រើន​ពេក។ ទោះ​ជា​យ៉ាង​នេះ​ក្ដី លោកស្រី​មិន​ដែល​គិត​ចង់​បោះបង់​អាជីព​នេះ​ទេ ព្រោះ​ចង់​អភិរក្ស​កេរមរតក​ដូនតា​នេះ​ឱ្យ​បាន​គង់វង្ស។ ទន្ទឹម​គ្នា​នេះ លោកស្រី ក៏​តែងតែ​ប្រឹងប្រែង​បណ្ដុះបណ្ដាល​ក្មេងៗ ជំនាន់​ក្រោយ ឱ្យ​ចេះ​ជំនាញ​ឆ្លាក់​ស្ពាន់​នេះ ជា​បន្ត​បន្ទាប់​ដែរ។

លោកស្រី សឹម ស៊ាងហោន៖«និយាយ​ពី​តម្លៃ​ វា​អត់​ស្នើ​នឹង​ទឹក​ដៃ​យើង​ធ្វើ​ទេ ប៉ុន្តែ យើង​តែ​​ខំ​ទៅ​ ដើម្បី​លើកស្ទួយ​ប្រទេស​ជាតិ និង​វប្បធម៌​យើង​ហ្នឹង មិន​ឱ្យ​បាត់បង់»។

បច្ចុប្បន្ន​ សិប្បកម្ម​ភ្ញីទេស លក្ខណៈ​គ្រួសារ ដែល​មាន​ទីតាំង​ស្ថិត​នៅ​ភូមិ​ព្រែក​ក្ដាម១ ឃុំកោះចិន មាន​ស្ត្រី​ជា​ជាង​ចម្លាក់​ចំនួន ៨នាក់ ហើយ​ប្រុស ៣នាក់។ ពួក​គាត់​មាន​ជំនាញ​ឆ្លាក់​បាន​យ៉ាង​រហ័សរហួន។ រីឯ​ក្មេងៗ មាន​ជិត ១០នាក់ ដែល​មាន​វ័យ​ចន្លោះ​ពី ១០ឆ្នាំ ដល់ ១៨ឆ្នាំ។ ពួក​គេ​កំពុង​តែ​រៀន​ឆ្លាក់​ដោយ​យក​ចិត្ត​ទុក​ដាក់ ក្រោយ​ពេល​ទំនេរ​ពី​ការ​សិក្សា។ ជា​មួយ​គ្នា​នេះ ពួក​គេ​ក៏​អាច​ទទួល​បាន​កម្រៃ​ពី​ការ​ឆ្លាក់​រូប​ទាំង​នោះ ដោយ​ក្នុង​ម្នាក់​ចន្លោះ​ពី ៥ពាន់ ទៅ ១ម៉ឺន​រៀល ក្នុង ១ម៉ោង ដើម្បី​បាន​លុយ​សម្រាប់​ចំណាយ​លើ​ការ​សិក្សា​ផង​ដែរ។ ជា​ពិសេស ឃើញ​មាន​ទាំង​ក្មេង​កំព្រា​ឪពុក​ម្ដាយ​ផង។

លោកស្រី សឹម ស៊ាងហោន លើក​ឡើង​ថា ការ​ដែល​លោកស្រី​ប្រឹងប្រែង​បង្រៀន​ក្មេង​ឱ្យ​ចេះ​ឆ្លាក់​ស្ពាន់ ​ដោយ​ឥត​គិត​ថ្លៃ ហើយ​ថែម​ទាំង​ផ្ដល់​ថវិកា​ទៀត​នោះ ព្រោះ​លោក​ស្រី​បារម្ភ​ខ្លាច​បាត់បង់​វិស័យ​ចម្លាក់​ស្ពាន់​នេះ​នៅ​ពេល​អនាគត ព្រោះ​ថា​បច្ចុប្បន្ន​មនុស្ស​តិច​តូច​ណាស់ ដែល​ស្គាល់​តម្លៃ​ចម្លាក់​ស្ពាន់ ខណៈ​ដែល​ក្មេង ក៏​ពុំ​សូវ​ចង់​រៀន​ថែមទៀត។

លោកស្រី សឹម ស៊ាងហោន៖«ខ្ញុំ​ទុក​ថា របស់​នេះ​ជា​រឿង​សំខាន់ ហើយ​សព្វថ្ងៃ​បើ​ក្មួយៗ ចៅៗ ដែល​គាត់​ចង់​រៀន​អី។ អ៊ីចឹង​ទៅ ខ្ញុំ​អាច​បណ្ដុះបណ្ដាល​គាត់ ដើម្បី​កុំ​ឱ្យ​បាត់បង់​នូវ​គ្រឿង​បុរាណ​យើង​ពី​ដើម​ឡើយ។ អត់​មាន​គិត​តម្លៃ​ថ្លៃឈ្នួល​អី​ទេ ប្រសិនបើ​គាត់​ចេះ​ហើយ សិប្បកម្ម​នាង​ខ្ញុំ​ឱ្យ​លុយ​គាត់​ទៀត»។

រីឯ​ជា​ចម្លាក់​ម្នាក់​ទៀត លោកស្រី មួង លក្ខិណា ដែល​ធ្វើ​ជា​ចម្លាក់​នៅ​សិប្បកម្ម​ភ្ញី​ទេស​ដែរ​នោះ ចាប់​យក​អាជីព​នេះ​ជាង ២០ឆ្នាំ​ហើយ។ រាល់​ថ្ងៃ លោក​ស្រី​អាច​រក​ចំណូល​សមរម្យ​ពី​អាជីព​ជាង​ចម្លាក់ សម្រាប់​ផ្គត់ផ្គង់​គ្រួសារ។ លោកស្រី​ថា អាជីព​ជា​ ជាង​ចម្លាក់​នេះ គឺ​ត្រូវ​ការ​ស្មិងស្មាធិ៍ និង​យក​ចិត្ត​ទុក​ដាក់​ខ្ពស់​ទើប​អាច​ឆ្លាក់​ទៅ​បាន​ស្អាត។ លោកស្រី​ថា ការងារ​​នេះ រាង​ប្រើ​កម្លាំង​ធ្ងន់​បន្តិច ប៉ុន្តែ នេះ​ជា​ក្ដី​ស្រឡាញ់ ហើយ​ចង់​រក្សា​ស្នាដៃ​ឱ្យ​ក្មេង​ជំនាន់​ក្រោយ​បាន​រៀន​សូត្រ​បន្ត។

លោកស្រី មួង លក្ខិណា៖«របរ​នឹង​យើង​បាន​នៅ​ផ្ទះ​ នៅ​មើល​ក្មួយ មើល​ម្ដាយ​ចាស់ បើ​យើង​ដើរ​រក​ស៊ី​ យើង​ដើរ​ចោល​ផ្ទះ គាត់​ចាស់ៗ ហើយ ទៅ​អត់​កើត​ទេ។ អ៊ីចឹង​ យើង​បាន​របរ​នឹង​ធ្វើ​ការ​នៅ​ជិត​ផ្ទះ»។

ការ​​លក់​​​​ផលិតផល​ចម្លាក់​ស្ពាន់ ដែល​ធ្វើ​ដោយ​ដៃ​នេះ គេ​គិត​ជា​គីឡូ ដែល​មាន​តម្លៃ​ចាប់​ពី ១គីឡូ ៥០ ឡើង សម្រាប់​ផលិតផល​កម្រិត​លេខ៣ ទៅ​លេខ២។ ចំណែក​ភ្ញៀវ ដែល​ចង់​បាន​ផលិតផល​ទឹក​ដៃ​ល្អ​កម្រិត​លេខ១ ១គីឡូក្រាម តម្លៃ ១០០ ទៅ ២០០ដុល្លារ ទៅ​តាម​ក្បាច់​ចម្លាក់​នីមួយៗ។ ជា​ធម្មតា ផ្ដិល១ ដែល​មាន​ទំហំ ២៥សង់ទីម៉ែត្រ ត្រូវ​ចំណាយ​ស្ពាន់​រង្វង់ ៤គីឡូក្រាម។ រីឯ​ថូ កម្ពស់ ៣២សង់ទីម៉ែត្រ ចំនួន ១គូមាន​ទម្ងន់ ២,៧គីឡូក្រាម។

ការ​ធ្វើ​ចម្លាក់​ស្ពាន់​នេះ មាន​ដំណាក់​ច្រើន​ទម្រាំ​នឹង​បាន​មួយៗ គឺ​ត្រូវ​ការ​ចំណាយ​ពេល ១ខែ ទៅ ១ឆ្នាំ​តាម​ទំហំ​ធំ ឬ តូច និង​ឆ្លង​កាត់​ដំណាក់​កាល​ច្រើន។ ចំពោះ​ដំណាល​ឆ្លាក់​ក្បាច់ គឺ​ត្រូវ​ផ្ចិតផ្ចង់​ជា​ខ្លាំង ទម្រាំ​នឹង​ទទួល​បាន​រចនាបថ​មួយ ដែល​ល្អ និង​មាន​រូប​ភាព​រស់រវើក​នោះ។

លោកស្រី សឹម ស៊ាងហោន លើក​ឡើង​ថា ក្រៅ​ពី​បញ្ហា​លំបាក​ក្នុង​ផ្ចិតផ្ចង់​លើ​ការ​ឆ្លាក់​ច្បាច់​មួយៗ នោះ អ្វី​ដែល​ជា​បញ្ហា​ចម្បង​របស់​អ្នក​ឆ្លាក់​ស្ពាន់​​មួយ​ទៀត គឺ​ទីផ្សារ​លក់​សម្ភារៈ​ទាំង​នោះ នៅ​មិន​ទាន់​ថិតថេរ​នៅ​ឡើយ​ទេ ខណៈ​ដែល​ខែ​ខ្លះ តម្លៃ​ឡើង​ចុះ​តាម​មាត់​ឈ្មួញ​ជា​អ្នក​កំណត់។ លោក​ស្រី​ស្នើ​សុំ​ឱ្យ​អាជ្ញាធរ​ពាក់ព័ន្ធ​ជួយ​រក​ទី​ផ្សារ ដើម្បី​ជួយ​លើក​កម្ពស់​មុខ​របរ​បុរាណ​នេះ​ឱ្យ​បាន​គង់វង្ស។

លោកស្រី សឹម ស៊ាងហោន៖«សូម​ឱ្យ​គាត់[អាជ្ញាធរ​ពាក់ព័ន្ធ]ដាក់​តម្លៃ និង​រក្សា​ទី​ផ្សារ​ហ្នឹង ឱ្យ​បាន​ ហើយ​នឹង​ជួយ​មើល​ក្រុម​ជាង​ទង និង​ក្រុម​ភ្ញីទេស​ខ្ញុំ​នេះ​ផង កុំ​ឱ្យ​បាត់បង់ ឱ្យ​បាន​គង់វង្ស យើង​ថែ​រក្សា​រចនាបថ​ខ្មែរ ព្រោះ​នេះ យើង​ធ្វើ​ដោយ​ដៃ​យើង​ផ្ទាល់»។

វិទ្យុ​អាស៊ី​សេរី​ពុំ​អាច​ទាក់ទង​អភិបាល​ខេត្តកណ្ដាល លោក គួច ចំរើន ដើម្បី​ឆ្លើយ​តប​សំណូមពរ​នេះ​បាន​ទេ នៅ​ថ្ងៃ​ទី១០ ខែកុម្ភៈ។ ទោះ​ជា​យ៉ាង​ណា​ក្ដី ទាក់ទិន​រឿង​នេះ មេឃុំ​កោះចិន លោក ញ៉ែម សឿន ប្រាប់​វិទ្យុ​អាស៊ី​សេរី នៅ​ថ្ងៃ​ដដែល​នេះ​ថា បច្ចុប្បន្ន​ពលរដ្ឋ​ដែល​ប្រកប​របរ​ចម្លាក់​ស្ពាន់ នៅ​ក្នុង​ឃុំកោះចិន មាន​ជាង ១០០គ្រួសារ។ លោក​បន្ត​ថា ចំពោះ​បញ្ហា​ខ្វះ​ទីផ្សារ មិន​ដឹង​ថា ជួយ​បែប​ណា​នោះ​ទេ ប៉ុន្តែ កាល​ពី​ពេល​កន្លង​មក អាជ្ញាធរ​រៀបចំ​ពួក​គាត់​ចូលរួម​តាំង​ពិព័រណ៍​ផលិតផល នៅ​តាម​កម្មវិធី​ថ្នាក់​ខេត្ត​ជា​រឿយៗ។ ទន្ទឹម​គ្នា​នោះ លោក​ថា អាជ្ញាធរ ក៏​រៀបចំ​បង្កើត​សមាគម​ជាង​ចម្លាក់​ស្ពាន់​រួច​មក​ហើយ​ដែរ ដើម្បី​ជួយ​រក​ទីផ្សារ។

លោក ញ៉ែម សឿន៖«ទី​ផ្សារ​នឹង​វា​អត់​មាន​ទេ​រាល់​ថ្ងៃ​ហ្នឹង គ្រាន់​តែ​ថា មាន​គេ​កុម្ម៉ង់ ដែល​ជា​អ្នក​នៅ​ក្រុង​ភ្នំពេញ​ប៉ុណ្ណោះ។ ពាក់ព័ន្ធ​កិច្ច​ការងារ​អស់​ហ្នឹង អាជ្ញាធរ​ខេត្ត​បាន​ប្រជុំ ដើម្បី​រៀបចំ​កិច្ច​ការងារ ​ចម្លាក់​ប្រាក់ ស្ពាន់ ឱ្យ​មាន​ការ​ទទួល​ខុស​ត្រូវ​លើ​ការងារ​តាំង​ពិព័រណ៍ រួច​មក​ហើយ ដើម្បី​ជួយ​រក​ទី​ផ្សារ»។

ប្រធាន​សមាគម​ប្រជាធិបតេយ្យ​ឯករាជ្យ​នៃ​សេដ្ឋកិច្ច​ក្រៅ​ប្រព័ន្ធ លោក វន់ ពៅ លើក​ឡើង​ថា ការ​ចាប់​អាជីព​ជា​ជាង​ចម្លាក់​ស្ពាន់​របស់​ពលរដ្ឋ​ នៅ​ខេត្ត​កណ្ដាល​នេះ គឺ​ជា​រឿង​ល្អ ព្រោះ​ជា​អត្តសញ្ញាណ​របស់​ដូន​តា​ខ្មែរ។ លោក​បន្ត​ថា បញ្ហា​កង្វះ​ទីផ្សារ អាជ្ញាធរ​ត្រូវ​ជួយ​រក​ទី​ផ្សារ ជូន​ពលរដ្ឋ​ឱ្យ​មានប្រសិទ្ធភាព។ ជា​ពិសេស លោក​ថា អាជ្ញាធរ​គួរតែ​រៀបចំ​កម្មវិធី​ប្រកួតប្រជែង​ស្នាដៃ​ឯក​ប្រចាំ​ឆ្នាំ ឬ​ខែ ដើម្បី​រក​អ្នក​មាន​ស្នាដៃ​ឆ្នើម ដើម្បី​អាច​ទទួល​បាន​វង្វាន់​ប្រាក់​លើក​ទឹក ហើយ​ជា​ឱកាស​ដែល​ផ្សព្វផ្សាយ​ពី​ស្នាដៃ​ សិប្បកម្ម​ទាំង​នេះ ដល់​ សាធារណជន​ឱ្យ​បាន​ទូលំទូលាយ​ថែម​ទៀត។

លោក វន់ ពៅ៖«ក្រសួង​ពាក់ព័ន្ធ​ត្រូវ​មាន​ការ​លើក​ទឹក​ចិត្ត​គាត់ ឱ្យ​មាន​ដំណើរ​ការ​ល្អ នូវ​មុខរបរ​របស់​គាត់ ហើយ​ត្រូវ​ជួយ​ឧបត្ថម្ភ​ធន គាត់​បន្ថែម​ទៀត​ឱ្យ​គាត់​អាច​ផ្គត់ផ្គង់ អាជីវកម្ម​គាត់ ឱ្យ​បាន​ដំណើរ​ការ​ប្រសើរ។ មិន​ត្រឹម​តែ​ប៉ុណ្ណោះ​ត្រូវ​តែ​រក​ទី​ផ្សារ​សម្រាប់​គាត់ ដើម្បី​ធានា​នូវ​ប្រាក់​ចំណូល​ ធានា​នូវ​និរន្តរភាព​នៃ​មុខ​របរ​របស់​គាត់។ ម្យ៉ាង​វិញ​ទៀត មុខ​របរ​ទាំង​អស់​នេះ វា​ជា​ការ​លើក​ស្ទួយ​ មុខ​មាត់​ជាតិ ទាក់ទង​នឹង​វប្បធម៌ នៅ​ក្នុង​តំបន់​ទេសចរ»។

លោកស្រី សឹម ស៊ាងហោន សង្ឃឹម​ថា វិស័យ​ចម្លាក់​ស្ពាន់ និង​ប្រាក់ ដែល​ជា​អត្តសញ្ញាណ​សិល្បៈ​បុរាណ​ខ្មែរ​នេះ នឹង​មាន​ការ​គាំទ្រ​កាន់តែ​ច្រើន​ពី​ពលរដ្ឋ ប្រសិន​បើ​អាជ្ញាធរ​ពាក់ព័ន្ធ បន្ត​ផ្សព្វផ្សាយ​ពី​គុណ​តម្លៃ​ចម្លាក់​បុរាណ​ឱ្យ​សាធារណជន​បាន​ដឹង​កាន់​តែ​ច្រើន។ លើស​ពី​នោះ លោក​ស្រី​ថា ដើម្បី​ឱ្យ​វិស័យ​នេះ កាន់​តែ​រីក​ដុះដាល​រដ្ឋាភិបាល​គួរតែ​បើក​សាលា​បង្រៀន​ជំនាញ​ចម្លាក់​ស្ពាន់​ដល់​ក្មេង​ជំនាន់​ក្រោយ ឱ្យ​ជំនាញ​ពិត​ប្រាកដ​ និង​មាន​​​​​​​​​វិជ្ជាជីវៈ​​ ត្រឹម​ត្រូវ ព្រោះ​ថា បច្ចុប្បន្ន​នេះ ការ​បណ្ដុះបណ្ដាល​ជំនាញ ជា​ផ្លូវ​ការ​ដល់​ក្មេងៗ​នៅ​មិន​ទាន់​មាន​នៅ​ឡើយ ខណៈ​តំបន់​​ខ្លះ​ប្រឹងប្រែង​ បណ្ដុះ​ក្មេងៗ ប៉ុន្តែ​គ្មាន​ការ​គាំទ្រ​ជា​ថវិកា ឬ​ការ​លើក​ទឹក​ផ្សេងៗ ពី​សំណាក់​អាជ្ញាធរ​ពាក់ព័ន្ធ​នោះ​ឡើយ៕

កំណត់​ចំណាំ​ចំពោះ​អ្នក​បញ្ចូល​មតិ​នៅ​ក្នុង​អត្ថបទ​នេះ៖ ដើម្បី​រក្សា​សេចក្ដី​ថ្លៃថ្នូរ យើង​ខ្ញុំ​នឹង​ផ្សាយ​តែ​មតិ​ណា ដែល​មិន​ជេរ​ប្រមាថ​ដល់​អ្នក​ដទៃ​ប៉ុណ្ណោះ។