ឃុំបល្ល័ង្ក ស្រុកប្រាសាទបាគង ស្ថិតនៅចម្ងាយជាង ៣០គីឡូម៉ែត្រភាគឦសានពីទីរួមខេត្តសៀមរាប។ បច្ចុប្បន្ន ឃុំនោះមានពលរដ្ឋរស់នៅចំនួន ៩ភូមិ ហើយ ៨ភូមិក្នុងចំណោមនោះ គឺពលរដ្ឋសុទ្ធតែមានជំនាញត្បាញកន្ទេលធ្វើពីស្លឹករំចេកព្រៃ។ ទោះជាយ៉ាងណា ពលរដ្ឋភាគច្រើនមិនសូវមានជីវភាពធូរធារទេ ដោយសារតែកន្ទេលត្បាញពីស្លឹករំចេកនោះ មិនមានទីផ្សារសម្រាប់លក់ចេញនៅឡើយ។
ពលរដ្ឋជាច្រើនគ្រួសាររស់នៅឃុំបល្ល័ង្ក នៃស្រុកប្រាសាទបាគង ចង់ឲ្យមេឃុំដែលទើបតែជាប់ឆ្នោតថ្មី ជួយខ្នះខ្នែងរកទីផ្សារលក់កន្ទេលធ្វើពីស្លឹករំចេកជូនពួកគេឲ្យបាន ដើម្បីឲ្យអ្នកភូមិអាចចាប់យកមុខរបរនេះជាប់លាប់ក្នុងការរកកម្រៃបន្ថែម បន្ទាប់ពីការងារធ្វើស្រែចម្ការ។
ក្រុមអ្នកភូមិអំពាវនាវបែបនេះ ដោយសារតែពួកគេមានជំនាញត្បាញកន្ទេលធ្វើពីស្លឹករំចេកតពីបុព្វបុរសជាច្រើនជំនាន់មកហើយ ក៏ប៉ុន្តែស្នាដៃនេះនៅមិនទាន់បានផ្សព្វផ្សាយទៅកាន់ទីផ្សារខាងក្រៅឲ្យអ្នកតំបន់ផ្សេងបានដឹងឮ ព្រមទាំងមិនទាន់មានឈ្មួញទៅចរចាទិញយកទៅលក់ដូរនៅកន្លែងផ្សេងនៅឡើយ។
អ្នកភូមិត្រាច ដែលកំពុងកាន់កាំបិតកាប់ដើមរំចេកនៅក្បែរផ្ទះរបស់គាត់ គឺលោកស្រី ប៉ុល រឹម។ លោកស្រីមានប្រសាសន៍ថា ក្នុងរយៈពេលពី ៤ ទៅ ៥ថ្ងៃ គឺលោកស្រីអាចធ្វើកន្ទេលពីស្លឹករំចេកបានមួយ។ នៅលើផ្ទះរបស់គាត់ គឺមានកន្ទេលធ្វើពីស្លឹករំចេកជាច្រើនដែលធ្វើរួចរាល់ ហើយមូរចងទុកសម្រាប់ប្រើប្រាស់ដោយខ្លួនឯង។
លោកស្រី ប៉ុល រឹម បញ្ជាក់ថា ជារៀងរាល់ថ្ងៃគាត់ខិតខំធ្វើកន្ទេលជាច្រើន ប៉ុន្តែបានត្រឹមតែរក្សាទុកប្រើប្រាស់ដោយខ្លួនឯង ពីព្រោះតែមិនមានទីផ្សារលក់ចេញឡើយ៖ « ប្រើមិនអស់ ចង់លក់ចេញខ្លះដែរគ្រាន់បានលុយចាយ។ ខ្ញុំចង់ឲ្យមានទីផ្សារលក់កន្ទេល បើគេទិញថ្លៃ គឺសុខចិត្តនាំគ្នាធ្វើ »។
នៅក្នុងឃុំបល្ល័ង្ក នៃស្រុកប្រាសាទបាគង បច្ចុប្បន្នគឺពលរដ្ឋភាគច្រើនជាអ្នកធ្វើស្រែចម្ការដើម្បីចិញ្ចឹមជីវិត។ នៅពេលទំនេរពីការងារធ្វើស្រែចម្ការ គឺពលរដ្ឋភាគច្រើនក្រៅតែពីនាំគ្នាដើរកាប់ស្លឹករំចេកយកមកច្រៀកចងហាលឲ្យស្ងួត គឺខ្លះទៀតក៏ប្រកបមុខរបរធ្វើជានំបញ្ចុកសម្រាប់លក់នៅតាមភូមិ ជាដើម។
ទោះជាយ៉ាងណា របរធ្វើនំបញ្ចុកលក់នេះមិនសូវសម្បូរអ្នកធ្វើ ដូចជាមុខរបរអ្នកត្បាញកន្ទេលពីស្លឹករំចេកឡើយ។
បុរសអ្នកភូមិត្រាច ម្នាក់ទៀតដែលកំពុងអង្គុយយោលអង្រឹងឲ្យកូនដេក លោក វឿន ធិ ប្រាប់ថា ប្រពន្ធរបស់គាត់ និងអ្នកភូមិជាច្រើនសុទ្ធតែចេះត្បាញកន្ទេលរំចេក ប៉ុន្តែកន្ទេលដែលផលិតបានទាំងនោះមិនមានអ្នកមកពីតំបន់ផ្សេងទិញទេ៖ « កន្ទេលមួយលក់បាន ៣ម៉ឺនរៀល។ អ្នកទិញគឺនៅក្នុងភូមិហ្នឹង ខ្លះគេទិញយកទៅដេក មិនលក់បានច្រើនទេ »។
លោកស្រី ឃួន រ៉ា ជាអ្នកភូមិត្រាច ម្នាក់ទៀតដែលកំពុងអង្គុយក្រងស្លឹកត្នោតនៅក្រោមផ្ទះ ដើម្បីយកទៅប្រក់ដំបូលទ្រុងមាន់។ លោកស្រីមានប្រសាសន៍បណ្ដើរដេរស្លឹកត្នោតបណ្ដើរថា រូបគាត់ចេះត្បាញកន្ទេលតពីម្ដាយ ហើយអ្នកភូមិរបស់គាត់ស្ទើរតែគ្រប់ផ្ទះ សុទ្ធតែចេះត្បាញកន្ទេលស្លឹករំចេកនេះ។ ស្ត្រីដដែលបញ្ជាក់ថា នៅភូមិរបស់គាត់ គឺក្នុងមួយខែៗ អ្នកភូមិអាចធ្វើកន្ទេលបានរាប់រយ ប៉ុន្តែបញ្ហាគឺនៅត្រង់មិនមានទីផ្សារលក់កន្ទេលទាំងនោះ៖ « ចេះត្បាញទាំងអស់ឯង ប៉ុន្តែអត់មានឈ្មួញមកទិញ មិនដឹងយកទៅលក់នៅឯណា ចេះត្បាញលេងទៅ បើសិនជាមានឈ្មួញទិញម្ល៉េះម្នាក់ៗខំត្បាញហើយ »។
មេឃុំបល្ល័ង្ក ដែលទើបឡើងកាន់តំណែងថ្មី លោក ហម ព្រេម ឲ្យដឹងថា នៅទូទាំងឃុំរបស់លោក មានពលរដ្ឋរស់នៅ ៩ភូមិ បើគិតជាមនុស្សមានចំនួនជាង ៧.០០០នាក់។ លោកថា ក្នុងចំណោមពលរដ្ឋទាំងនោះ គឺ ៨ភូមិសុទ្ធតែជាអ្នកចេះត្បាញកន្ទេលពីស្លឹករំចេក ហើយលោកក៏ចង់បានទីផ្សារឲ្យពលរដ្ឋលក់កន្ទេលរំចេកទាំងនោះដែរ៖ « នៅក្នុងក្តីស្រមៃ គឺខ្ញុំចង់បានណាស់អ្វីដែលជាប្រយោជន៍សម្រាប់ជួយលើកកម្ពស់ជីវភាពប្រជាពលរដ្ឋ។ បើសិនជាមានអង្គការ ឬក៏ដៃគូណាចង់មកធ្វើជំនួញឬក៏បណ្ដុះបណ្ដាលជំនាញត្បាញកន្ទេលឲ្យកាន់តែប្រសើរ គឺឃុំនឹងគាំទ្រ »។
មន្ត្រីក្រុមប្រឹក្សាឃុំបល្ល័ង្ក ឲ្យដឹងថា នៅក្នុងអាណត្តិទី៤ នេះ គឺមានអង្គការក្រៅរដ្ឋាភិបាលជាច្រើនបានចូលទៅជួយរៀបចំគម្រោងអភិវឌ្ឍន៍នានានៅក្នុងឃុំនេះ ដូច្នេះអាជ្ញាធរឃុំមានគំនិតថានឹងព្យាយាមបញ្ចុះបញ្ចូលអង្គការជាដៃគូមួយចំនួន ឲ្យជួយផ្សព្វផ្សាយពីមុខរបរធ្វើកន្ទេលរបស់អ្នកស្រុក ឬក៏អង្គការណាមានលទ្ធភាពជួយរកទីផ្សារឲ្យពលរដ្ឋបានលក់ផលិតផលកន្ទេលរំចេកទៅកាន់តំបន់ផ្សេងទៀតក៏កាន់តែប្រសើរ៕
កំណត់ចំណាំចំពោះអ្នកបញ្ចូលមតិនៅក្នុងអត្ថបទនេះ៖
ដើម្បីរក្សាសេចក្ដីថ្លៃថ្នូរ យើងខ្ញុំនឹងផ្សាយតែមតិណា ដែលមិនជេរប្រមាថដល់អ្នកដទៃប៉ុណ្ណោះ។