ឃាតកម្មផ្ដាច់ជីវិតលោក ឃឹម សំបូរ អ្នកកាសែតមនសិការខ្មែរ និងកូនប្រុសរបស់លោក ឈ្មោះខាត់ សារិនភាតា គិតមកត្រឹមថ្ងៃទី១១ កក្កដា ឆ្នាំ២០២០នេះ មានរយៈពេល១២ឆ្នាំគត់។ សង្គមស៊ីវិលទាមទារឱ្យរដ្ឋាភិបាលបញ្ចប់វប្បធម៌និទ្ទណ្ឌភាពលើអ្នកកាសែត និងលើកស្ទួយសេរីភាពសារព័ត៌មាន ដូចមានចែងក្នុងរដ្ឋធម្មនុញ្ញកម្ពុជា។
មន្ត្រីសិទ្ធិមនុស្ស និងអ្នកសារព័ត៌មាន យល់ស្របដូចគ្នាថា ការសម្លាប់អ្នកកាសែត ដែលគ្រាន់តែប្រើស្លាបប៉ាកកា ឬជាអ្នកនាំសារនោះ គឺជាទង្វើដ៏អាក្រក់ ដែលសង្គមមិនអាចទទួលយកបានទេ។ ពួកគេទទូចឱ្យរដ្ឋាភិបាលកម្ពុជា ជាពិសេសរដ្ឋមន្ត្រីក្រសួងយុត្តិធម៌ថ្មី គួរប្រើតួនាទីដ៏សំខាន់របស់ខ្លួននេះ រំដោះសង្គមកម្ពុជាឱ្យចេញផុតពីអំពើនិទ្ទណ្ឌភាព ដែលរដ្ឋមន្ត្រីមុនៗមិនអាចធ្វើបាន។
ការលើកឡើងរបស់ក្រុមសង្គមស៊ីវិលនេះ ស្របពេលមកដល់ខួប១២ឆ្នាំនៃឃាតកម្មលើអ្នកកាសែតមនសិការខ្មែរ លោក ឃឹម សំបូរ អាយុ៤៧ និងកូនប្រុសលោកឈ្មោះ ខាត់ សារិនភាតា អាយុ២១ឆ្នាំ។
លោក ធន សារាយ ប្រធានអង្គការសិទ្ធិមនុស្សអាដហុក (ADHOC) មានប្រសាសន៍ថា លោក ឃឹម សំបូរ និងកូនប្រុស ព្រមទាំងសង្គមកម្ពុជាទាំងមូលកំពុងរង់ចាំយុត្តិធម៌ ដែលពួកគេមិនទាន់បានទទួលក្នុងរយៈពេលជាង ១ទសវត្សរ៍កន្លងទៅនេះ។ មន្ត្រីសិទ្ធិមនុស្សរូបនេះបន្តថា វាជាឱកាសមាសរបស់រដ្ឋមន្ត្រីក្រសួងយុត្តិធម៌ លោក កើត រិទ្ធ ក្នុងការបង្ហាញស្នាដៃជាក់ស្ដែង ដើម្បីកសាងទំនុកចិត្តពីសាធារណជន៖ «ក្រសួងយុត្តិធម៌ថ្មីនេះ ដែលលោកថា នឹងខិតខំសើរើរឿងនៅក្នុងតុលាការទាំងអស់នេះយកមកពិនិត្យមើល សូមឱ្យពិនិត្យមើលឱ្យបានត្រឹមត្រូវ និងឱ្យបានយុត្តិធម៌ជូនដល់ប្រជាពលរដ្ឋ ដើម្បីឱ្យបានកក់ក្ដៅ ហើយមិនមែនអួតតែខ្លួនឯងទេ ត្រូវតែធ្វើឱ្យប្រជាពលរដ្ឋយល់ថា វាយុត្តិធម៌មែន មិនមែនតែយុត្តិធម៌អ្នកនាំពាក្យរបស់ខ្លួននិយាយអួតនោះទេ។ យុត្តិធម៌លុះត្រាតែប្រជាពលរដ្ឋទាំងអស់ឯកភាពជាមួយ គេយល់ព្រមថា វាអ៊ីចឹងមែន អាហ្នឹងទើបបាន។ ចេះតែប្រកាសថា យុត្តិធម៌ៗ តែប្រជាពលរដ្ឋទូទៅគេយល់ថា វាអត់យុត្តិធម៌ អាហ្នឹងវាអត់យុត្តិធម៌ហើយបាទ។ ភ្នែកច្រមុះមហាជនរាប់លាននាក់គេមើល អ៊ីចឹងគេមិនអាចទៅបង្កាច់បង្ខូចបានទេ។ បើរដ្ឋធ្វើត្រឹមត្រូវយុត្តិធម៌មែន គេទទួលស្គាល់ថា យុត្តិធម៌។
លោក ឃឹម សំបូរ និងកូនប្រុស ត្រូវបានខ្មាន់កាំភ្លើងបាញ់សម្លាប់នៅក្បែរស្តាតអូឡាំពិក ក្នុងរាជធានីភ្នំពេញ វេលាម៉ោងប្រមាណប្រាំមួយកន្លះ (០៦៖៣០) ល្ងាច ថ្ងៃទី១១ កក្កដា ឆ្នាំ ២០០៨ គឺមុនការបោះឆ្នោតជ្រើសរើសតាំងតំណាងរាស្ត្រ ជាង២សប្ដាហ៍។ ជនដៃដល់មិនស្គាល់មុខពីរនាក់ ម្នាក់បើកម៉ូតូ និងម្នាក់ទៀតដែលអង្គុយពីក្រោយបានបាញ់ប្រហារទៅលើលោកឃឹម សំបូរ និងកូនប្រុស ខណៈពួកគេកំពុងជិះម៉ូតូដែរ ទើបចេញពីហាត់ប្រាណ បណ្តាលឱ្យលោក ឃឹម សំបូរស្លាប់នៅនឹងកន្លែង រីឯកូនប្រុសគឺលោក ខាត់ សារិនភាតា ស្លាប់នៅក្នុងមន្ទីរពេទ្យនៅថ្ងៃបន្ទាប់។
ខណៈបម្រើការជាអ្នកកាសែតមនសិការខ្មែរ ដែលមាននិន្នាការគាំទ្រគណបក្សសម រង្សី អស់រយៈកាល១០ឆ្នាំហើយនោះ លោក ឃឹម សំបូរ ក៏ធ្វើការឱ្យឧកញ្ញាមហាសេដ្ឋី សុខ គង់ ក្នុងតំណែងជាមេការចាត់ចែងក្នុងសណ្ឋាគារមួយទៀតផង។ លើសពីនេះ លោកក៏បម្រើការនៅក្នុងក្រសួងការពារជាតិ មានឋានៈជាវរសេនីយឯក ឬស័ក្ដិ៥ ទៀតផង។ ប្រភពដែលសុំមិនបញ្ចេញអត្តសញ្ញាណ ឱ្យអាស៊ីសេរីដឹងថា ដោយសារតែមុខតំណែងទាំងពីរនេះហើយ ទើបធ្វើឱ្យលោក ឃឹម សំបូរ មានមិត្តភ័ក្ដិជាមន្ត្រីសំខាន់ៗ និងស្គាល់មនុស្សជាច្រើននៅក្នុងជួរគណបក្សប្រជាជនកម្ពុជា ដែលធ្វើឱ្យអ្នកកាសែតរូបនេះ ដឹងរឿងអាស្រូវ និងអំពើទុច្ចរិតជាច្រើនរបស់មន្ត្រីក្នុងជួររដ្ឋាភិបាល។
ក្នុងការសរសេរអត្ថបទកាសែតរបស់លោក លោក ឃឹម សំបូរ តែងប្រើស្លាបប៉ាកកាក្រោមរហ័សនាមថា ដែនសុរិន្ទ និងស្រីកា។ អត្ថបទដែលលោកសរសេរភាគច្រើនគឺ រិះគន់អំពើពុករលួយ បញ្ហាបក្សពួកនិយម បញ្ហានយោបាយ និងការច្បាមយកដីធ្លី។ ពីរសប្តាហ៍មុនពេលលោក និងកូនប្រុសត្រូវគេធ្វើឃាត លោកឃឹម សំបូរ បានសរសេរអត្ថបទដ៏លេចធ្លោរមួយ រិះគន់ទង្វើមិនសមរម្យរបស់មន្ត្រីនគរបាលជាន់ខ្ពស់ផុតលេខម្នាក់មិនចំឈ្មោះ ប៉ុន្តែត្រូវគេអាចកាត់យល់ថា គឺសំដៅដល់លោក ហុក ឡង់ឌី អគ្គស្នងការនគរបាលជាតិ។
នៅលើទំព័រកាសែតមនសិការខ្មែរ លោក ឃឹម សំបូរ ដែលពេលនោះប្រើរហ័សនាមស្រីកា សរសេរថា៖ (នៅថ្ងៃទី២៥ ខែមិថុនា មន្ត្រីប៉ូលិសកំពូលម្នាក់បានចាញ់ល្បែងនៅកាស៊ីណូ ឡឺម៉ាកាវ អេន អូតែល (Le Macau Casino and Hotel) ក្នុងស្រុកបាវិត ក្បែរព្រំដែនវៀតណាម ចាញ់អស់ខោអស់អាវ។ ក្រោយពីចាញ់អស់ ១០ម៉ឺនដុល្លារ អ្នកគ្រប់គ្រងកាស៊ីណូបានសងវិញ៥ម៉ឺនដុល្លារ។ តែមេប៉ូលិសរូបនេះបានលេងអស់៥ម៉ឺននេះទៀត ព្រមទាំងបង្ខំខ្ចីលុយកាស៊ីណូថែមទៀត។ ហើយនៅពេលបុគ្គលិកកាស៊ីណូមិនព្រមឲ្យខ្ចី មេប៉ូលិសនេះបានគំរាមឲ្យកូនចៅរបស់លោកចាប់ខ្លួនអ្នកចាត់ចែងកាស៊ីណូនោះ។
បើតាមប្រភពគួរឱ្យទុកចិត្តដដែលឱ្យដឹងថា ក្រោយចេញផ្សាយអត្ថបទនេះ មានមន្ត្រីប៉ូលិសជាន់ខ្ពស់ម្នាក់ ដែលធ្វើការក្រោមបង្គាប់លោក ហុក ឡង់ឌី បានលបប្រាប់លោក ឃឹម សំបូរ ថា ឱ្យប្រយ័ត្នខ្លួន ព្រោះលោក ហុក ឡង់ឌី ខឹងសម្បារខ្លាំងណាស់ក្រោយពីឃើញអត្ថបទចេញផ្សាយនោះ។ បន្ទាប់មកក៏មានមន្ត្រីប៉ូលិសមកសួរនាំ លោក ឃឹម សំបូរ អំពីអត្ថបទដែលបានចេញផ្សាយរិះគន់មេប៉ូលិសចាញ់ល្បែងនោះ។ ក្រោយពីការសួរនាំរបស់ប៉ូលិសនោះហើយ លោក ឃឹម សំបូរ ក៏ចេញផ្សាយអត្ថបទមួយទៀតរៀបរាប់ពីរឿងមន្ត្រីប៉ូលិសមកសួរនាំនោះ។ លោកត្រូវបានបាញ់សម្លាប់ក្រោយពីចេញផ្សាយអត្ថបទទី២នេះ។
ផ្អែកតាមសាក្សីនៅកន្លែងកើតហេតុ ខ្មាន់កាំភ្លើងដែលបាញ់លោក ឃឹម សំបូរ និងកូនប្រុស ប្រើម៉ូតូជាយានជំនិះ មិនបានពាក់មួក ឬវ៉ែនតា ដើម្បីបិទបាំងមុខមាត់របស់ពួកគេនោះទេ ធ្វើឱ្យគេឯងជឿថា ជនដៃដល់មានទំនុកចិត្តខ្លាំង មិនខ្លាចគេស្គាល់មុខ និងទំនងជាសំអាងថា មានអ្នកការពារពួកគេ។
ប្រមាណបីសប្ដាហ៍ក្រោយឃាតកម្មនេះ អ្នកនាំពាក្យក្រសួងមហាផ្ទៃ លោក ខៀវ សុភក៌ បានបានត្រឹមតែប្រាប់សារព័ត៌មានអេភី (AP) ដែលចុះផ្សាយនៅថ្ងៃទី២ ខែសីហា ឆ្នាំ២០០៨ ថា ខ្មាន់កាំភ្លើងក្រោយពីបានបាញ់លោក ឃឹម សំបូរ ២គ្រាប់ហើយ ក៏បើកម៉ូតូហួសផុតទៅ។ ប៉ុន្តែ ២ ទៅ ៣នាទីក្រោយមក ខ្មាន់កាំភ្លើងក៏ជិះម៉ូតូត្រឡប់មកវិញ ហើយបាញ់២គ្រាប់បន្ថែមទៀត ប៉ុន្តែម្តងនេះគឺបាញ់សំដៅទៅដើមទ្រូងកូនប្រុសរបស់លោក ឃឹម សំបូរ គឺលោក ខាត់ សារិនភាតា។ លោក ឃឹម សំបូរ ដាច់ខ្សល់ស្លាប់ភ្លាមនៅនឹងកន្លែង ចំណែកកូនប្រុសស្លាប់នៅក្នុងមន្ទីរពេទ្យយោធាព្រះកេតុមាលា មួយថ្ងៃក្រោយមក។
ការលើកឡើងរបស់លោក ខៀវ សុភក៌ យ៉ាងលំអិតអំពីរបៀបដែលឃាតកបាញ់ប្រហារ ដោយគ្មានការភ័យខ្លាចនោះ គឺស៊ីសង្វាក់គ្នានឹងប្រសាសន៍របស់លោកស្រី ឡាយ ហៀង ភរិយារបស់លោក ឃឹម សំបូរ។ ខណៈបូជាសពប្តីរបស់លោកស្រី និងកូនប្រុស នៅឯវត្តទូលទំពូង ក្នុងរាជធានីភ្នំពេញ នៅថ្ងៃទី១៣ កក្កដា ឆ្នាំ២០០៨ លោកស្រី ឡាយ ហៀង បាននិយាយប្រាប់ក្រុមអ្នកសារព័ត៌មានថា៖ នៅពេលលោក ឃឹម សំបូរ ត្រូវគ្រាប់ភ្លាម កូនប្រុសដែលនៅជាមួយលោកឃឹម សំបូរ ដែលមិនទាន់ត្រូវគ្រាប់នោះ បានទូរស័ព្ទទៅប្រាប់ប្អូនប្រុសរបស់ខ្លួនថា ពុកត្រូវគេបាញ់ហើយ ។ លោកស្រីបន្តថា បន្ទាប់មកលោកស្រីក៏ទូរស័ព្ទត្រឡប់ទៅកូនវិញ ប៉ុន្តែលោកស្រីថា កូនប្រុសរបស់លោកស្រី គឺលោក ខាត់ សារិនភាតា មិនបានលើកទូរស័ព្ទទេ ដែលនេះដោយសារគាត់បានត្រូវខ្មាន់កាំភ្លើងបាញ់ចំដើមទ្រូងរួចទៅហើយ។ ផ្ទៃមុខជោកជាំដោយទឹកភ្នែក លោកស្រីបានអំពាវនាវដល់អាជ្ញាធរវែកមុខចាប់ឃាតក ដើម្បីរកយុត្តិធម៌ជូនប្តី និងកូនប្រុសជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្លួន។
ក្រោយឃាតកម្មដ៏កក្រើករន្ធត់លើអ្នកកាសែតឪពុក និងកូននេះ អាជ្ញាធរក្រុងភ្នំពេញ បានស្នើសុំភ្នាក់ងារស៊ើបអង្កេតFBI របស់សហរដ្ឋអាមេរិក ឱ្យជួយស្រាវជ្រាវសំណុំរឿងឧក្រិដ្ឋកម្មមួយនេះ។ FBI បានយល់ព្រម និងបញ្ជូនភ្នាក់ងាររបស់ខ្លួនពីរនាក់ទៅស៊ើបអង្កេត។ ក្រោយការស៊ើបអង្កេតបាន២សប្ដាហ៍FBI បានចាកចេញពីកម្ពុជាវិញ ប៉ុន្តែមិនបានបញ្ចេញរបាយការណ៍របស់ខ្លួនឡើយ។
សម្រាប់សមត្ថកិច្ចកម្ពុជាវិញ ដូចករណីឃាតកម្មជាច្រើនទៀតដែរ គឺរហូតមកដល់ពេលនេះនៅស្ងៀមស្ងាត់ឈឹង ពោលគឺជនដៃដល់ និងអ្នកសមគំនិតរួចខ្លួនពីសំណាញ់ច្បាប់ ដោយទុកឱ្យជនរងគ្រោះគ្មានក្តីសង្ឃឹមលើប្រព័ន្ធយុត្តិធម៌នៅកម្ពុជាសោះឡើយ។
អ្នកនាំពាក្យអគ្គស្នងការនគរបាលជាតិ លោក ឆាយ គឹមឃឿន ប្រាប់អាស៊ីសេរី នៅថ្ងៃទី៨ កក្កដាថា សំណុំរឿងដែលបានកើតឡើងជាយូរមកហើយ ពោលគឺមុនពេលលោកចូលកាន់តំណែងនេះ លោកមិនដឹងថា កំពុងស្ថិតក្នុងការស៊ើបអង្កេត ឬយ៉ាងណានោះទេ លោកថា លោកត្រូវការពេលវេលា ដើម្បីពិនិត្យមើលឡើងវិញ៖ «ដប់ពីរឆ្នាំហើយ មកសួរអ៊ីចឹង ត្រូវទៅបើកសំណុំរឿងសិន នរណាចាំអស់។ ទុកពេលឱ្យបងបន្តិច ព្រោះបងទើបឡើងកាន់ការងារនេះថ្មីៗពេកហើយ ចាំមិនអស់ទេ ទុកពេលឱ្យបងសួរគេសិនមើល ខាងណាគេធ្វើកាន់រឿងនេះ»។
ក្នុងឱកាសខួប១២ឆ្នាំនៃអំពើនិទ្ទណ្ឌភាពកើតឡើងលើអ្នកកាសែតលោក ឃឹម សំបូរ និងកូនប្រុសនេះ ប្រធានសម្ព័ន្ធអ្នកសារព័ត៌មានកម្ពុជា ហៅកាត់ថា (CamboJa) លោក ណុប វី ជំរុញឱ្យសមត្ថកិច្ចបន្តស៊ើបអង្កេត ដើម្បីនាំមកនូវយុត្តិធម៌ជូនដល់ជនរងគ្រោះ និងដើម្បីបញ្ចប់និទ្ទណ្ឌភាព កុំឱ្យជនល្មើសចេះតែរួចពីសំណាញ់ច្បាប់បែបនេះ។ លោក ណុប វី បន្តថា អ្នកសារព័ត៌មានមានតួនាទីសំខាន់ ហើយបើក្នុងសង្គមមួយមិនមានអ្នកសារព័ត៌មានវិជ្ជាជីវៈនោះទេនោះ ប្រជាពលរដ្ឋមិនអាចទទួលបានព័ត៌មានពិត ដែលពួកគេត្រូវការ ដើម្បីប្រើប្រាស់ធ្វើសេចក្តីសម្រេចចិត្តប្រចាំថ្ងៃបានល្អនោះទេ៖ «អ្នកសារព័ត៌មានបង្ហាញជូនព័ត៌មានពិត ដែលកើតមានឡើងនៅក្នុងសង្គមទៅដល់សាធារណជនទូទៅ និងរាជរដ្ឋាភិបាល។ អ្នកសារព័ត៌មាន មានតួនាទីសំខាន់មួយទៀតជាកញ្ចក់ឆ្លុះបញ្ចាំងតថភាពផ្សេងៗនៅក្នុងសង្គម ដែលខ្ញុំយល់ថា ផ្នែកខ្លះរាជរដ្ឋាភិបាលមិនអាចទទួលបានព័ត៌មានទាំងអស់ហ្នឹងទេ ក៏ប៉ុន្តែអ្នកសារព័ត៌មាន គាត់អាចរំលេច គាត់អាចបង្ហាញនូវស្ថានភាព និងចំណុចអវិជ្ជមានខ្លះចេញពីការអនុវត្តការងាររបស់រដ្ឋាភិបាល។ មួយចំណុចទៀត អ្នកសារព័ត៌មានគាត់ដើរតួសំខាន់ក្នុងការជំរុញឱ្យមានតម្លាភាពសង្គម ការកាត់បន្ថយអំពើពុករលួយ ក៏ដូចជា ការជំរុញឱ្យពលរដ្ឋមានការយល់ដឹង ហើយនៅក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន មានព័ត៌មានមិនពិត ព័ត៌មានក្លែងក្លាយអីច្រើនហ្នឹង ព័ត៌មានវិជ្ជាជីវៈដើរតួកាត់បន្ថយ ឬអប់រំពលរដ្ឋ ដើម្បីឱ្យចូលរួមសស្រាក់សស្រាំក្នុងការកាត់បន្ថយការចែករំលែកព័ត៌មានក្លែងក្លាយហ្នឹង។
ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ដើម្បីបានព័ត៌មានមកផ្សព្វផ្សាយជូនសាធារណជន អ្នកសារព័ត៌មានតែងរុករក និងទៅទីណាដែលមនុស្សទូទៅមិនចង់ទៅ ដូចជាកន្លែងមានការប្រយុទ្ធគ្នា កន្លែងមានគ្រោះថ្នាក់ និងកន្លែងលំបាកផ្សេងទៀត។ លើសពីនេះ អ្នកសារព័ត៌មានក៏មានតួនាទីរាយការណ៍ព័ត៌មានដែលរសើបៗ ដូចជាទាក់ទងនឹងអំពើពុករលួយរបស់មន្ត្រីមានអំណាច និងឈ្មួញទុច្ចរិត ជាដើម ដែលការងារទាំងនេះ បណ្តាលឱ្យអ្នកសារព័ត៌មានដែលប្រឹងស្វែងរកការពិតបង្ហាញដល់សង្គមជាតិនោះ តែងរងការសម្លុត គំរាមកំហែង និងវាយធ្វើបាបរហូតដល់គ្រោះថ្នាក់ដល់ជីវិតទៀតផង។
ចាប់តាំងពីឆ្នាំ១៩៩៤ មក យ៉ាងតិចណាស់មានអ្នកសារព័ត៌មានចំនួន ១៣នាក់ ត្រូវបានសម្លាប់ ក្នុងនោះរួមមាន ១) លោក ធូ ចាមង្គល និពន្ធនាយកកាសែតអន្តរាគមន៍ ២) លោក នួន ច័ន្ទ និពន្ធនាយកកាសែតយុវជនខ្មែរ ៣) លោក ច័ន្ទ ដារា អ្នកយកព័ត៌មានកោះសន្តិភាព ៤) លោក ធន់ ប៊ុន លី អ្នកកាសែតឧត្តមគតិខ្មែរ ៥) លោក ចិត្ត ដួងដារ៉ាវុទ្ធ អ្នកកាសែតអ្នកប្រយុទ្ធ ៦) លោក ពេជ្រ ឯម អ្នកយកព័ត៌មានទូរទស្សន៍កម្ពុជា TVK ៧) លោក ដុក សុខាន់ អ្នកយកព័ត៌មានទូរទស្សន៍ហ្វ្រីលេន Freelance ៨) លោក អ៊ូ សារឿន អ្នកកាសែតសំឡេងពលរដ្ឋកម្ពុជា ៩) លោក ជួ ជេដ្ឋារិទ្ធ និពន្ធនាយករងនៃស្ថានីយទូរទស្សន៍តាព្រំរបស់គណបក្សរាជានិយមហ៊្វុនស៊ិនប៉ិច ១០) លោក ឃឹម សំបូរ អ្នកកាសែតមនសិការខ្មែរគាំទ្រគណបក្សសម រង្សី ១១) លោក ហង្ស សេរីឧត្តម អ្នកកាសែតវីរជនខ្មែរ ១២) លោក សួន ចាន់ អ្នកកាសែតមាគ៌ាកម្ពុជា និង១៣) លោក តាំង ទ្រី អ្នកកាសែត និងជាសមាជិកសមាគមសារព័ត៌មានខ្មែរអ្នកប្រជាធិបតេយ្យ។
ករណីទាំងអស់នេះ ជនរងគ្រោះត្រូវបានសម្លាប់ដោយសារតែការបំពេញការងាររបស់ពួកគេ។ ក្នុងចំណោមករណីទាំង១៣នេះ មាន១១ករណី ដែលពុំមានជនល្មើសណាម្នាក់ត្រូវបានកាត់ទោសពីអំពើឃាតកម្មរបស់ពួកគេលើអ្នកសារព័ត៌មានទាំងអស់នោះឡើយ ក្នុងនោះមានអ្នកកាសែតមនសិការខ្មែរ លោក ឃឹម សំបូរ និងកូនរបស់លោក គឺខាត់ សារិនភាតា ដែរ៕
កំណត់ចំណាំចំពោះអ្នកបញ្ចូលមតិនៅក្នុងអត្ថបទនេះ៖ ដើម្បីរក្សាសេចក្ដីថ្លៃថ្នូរ យើងខ្ញុំនឹងផ្សាយតែមតិណា ដែលមិនជេរប្រមាថដល់អ្នកដទៃប៉ុណ្ណោះ។