ភូមិរហាល ក្នុងសង្កាត់នគរធំ ក្រុងសៀមរាប គឺនៅជិតបង្កើយនឹងប្រាសាទបន្ទាយក្ដី ព្រមទាំងប្រាសាទតាព្រហ្ម ដែលជាតំបន់ការពារបេតិកភណ្ឌយ៉ាងតឹងតែងរបស់អាជ្ញាធរអប្សរា។ បច្ចុប្បន្ន ពលរដ្ឋនៅភូមិនោះ ភាគច្រើនគ្មានដីស្រែចម្ការសម្រាប់ប្រកបរបរកសិកម្មចិញ្ចឹមជីវិតឲ្យមាំទាំដូចពលរដ្ឋនៅតំបន់ដទៃទៀតទេ។ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ អ្នកភូមិភាគច្រើនប្រកបរបរទទួលទានដោយលក់វត្ថុអនុស្សាវរីយ៍ លក់ទឹកសុទ្ធ ឬក៏ទឹកដូង ជាដើម ទៅភ្ញៀវទេសចរចម្រុះជាតិសាសន៍ដែលមកទស្សនាប្រាសាទនានា។
តើជីវភាពរបស់អ្នកភូមិរហាល ទាំងនោះ មានស្ថានភាពយ៉ាងណា?
ពលរដ្ឋនៅភូមិរហាល សង្កាត់នគរធំ ក្រុងសៀមរាប ជិត ១៥០គ្រួសារ បាននាំគ្នាប្រកបរបរធ្វើវត្ថុអនុស្សាវរីយ៍ ដើម្បីលក់ឲ្យភ្ញៀវទេសចរនៅតាមប្រាសាទនានានៅពេលបច្ចុប្បន្ននេះ។
ការធ្វើវត្ថុអនុស្សាវរីយ៍ជាច្រើនប្រភេទលក់ឲ្យភ្ញៀវទេសចរចម្រុះជាតិសាសន៍នេះ ពួកគេនិយាយថា គឺជាមុខរបរចិញ្ចឹមជីវិតប្រចាំថ្ងៃ ដោយសារតែភូមិដែលពួកគេរស់នៅពុំមានដីស្រែ និងចម្ការសម្រាប់ធ្វើកសិកម្មចិញ្ចឹមជីវិតដូចអ្នកភូមិដទៃទៀតឡើយ។
ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ចាប់តាំងពីព្រឹកព្រលឹមរហូតទល់ព្រលប់ ប្រសិនបើភ្ញៀវទេសចរធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់ភូមិរហាល គឺប្រាកដជាឮសូរសំឡេងរណារអារឈើ និងសំឡេងឈូសឈើធ្វើវត្ថុអនុស្សាវរីយ៍ឥតដាច់ស្នូរ។
បុរសម្នាក់ក្នុងចំណោមអ្នកភូមិរហាល ជាច្រើនទៀតដែលជំនាញខាងធ្វើរទេះគោតូចៗជាវត្ថុអនុស្សាវរីយ៍ គឺលោក ជួន រឿត។ លោកមានប្រសាសន៍ថា ក្រុមគ្រួសាររបស់លោកបានប្រកបមុខរបរធ្វើរទេះគោជាវត្ថុអនុស្សាវរីយ៍លក់ឲ្យភ្ញៀវទេសចរនេះរយៈពេល ២៥ឆ្នាំហើយ។
លោក ជួន រឿត បញ្ជាក់ទៀតថា មូលហេតុដែលលោកចាប់យកមុខរបរធ្វើរទេះគោជាវត្ថុអនុស្សាវរីយ៍ សម្រាប់លក់ឲ្យភ្ញៀវទេសចរនោះ ដោយសារតែកាលពី ២៥ឆ្នាំមុន ពេលដែលរូបលោកជាកសិករ តែងបររទេះគោទៅភ្ជួរស្រែ ហើយរាល់ពេលដែលលោកជួបនឹងភ្ញៀវទេសចរបរទេសម្ដងៗ គឺភ្ញៀវទាំងនោះតែងតាមថតយករូបភាពរទេះគោ។ ដោយសារតែលោកមានជំនាញធ្វើរទេះគោផង ក៏ចាប់ផ្ដើមធ្វើរទេះគោតូចៗសម្រាប់លក់ជាវត្ថុអនុស្សាវរីយ៍តែម្ដង៖ « ខ្ញុំតែងបររទេះទៅស្រែទៅអី ពួកបារាំង ឃើញតែងថតរូបរទេះរបស់ខ្ញុំ ហើយខ្ញុំក៏ចាប់ផ្ដើមមានគំនិតធ្វើកូនរទេះតូចៗលក់តែម្ដង »។
ក្នុងភូមិរហាល ទាំងមូល មិនមែនមានតែលោក ជួន រឿត ប៉ុណ្ណោះទេដែលជាអ្នកធ្វើរទេះគោជាវត្ថុអនុស្សាវរីយ៍ គឺអ្នកភូមិជាច្រើនទៀតក៏មានជំនាញធ្វើឈើច្រត់ ស្គរ ទ្រ និងវត្ថុផ្សេងៗជាច្រើនមុខទៀត។
នៅកន្លែងធ្វើស្គរ មានសំឡេងម៉ាស៊ីនរោទ៍ខ្លាំង ដើម្បីទាញម៉ូទ័រក្រឡឹងឈើ ព្រមទាំងកន្លែងខ្លះឮសូរសំឡេងដំបងវាយប៉ះគ្នានឹងក្បាលពន្លាក ដើម្បីដាប់ឈើឲ្យប្រហោងសម្រាប់ធ្វើជាស្គរ។
លោកស្រី ព្រំ សាវឿន ដែលប្ដីរបស់គាត់ជាអ្នកធ្វើស្គរលក់រាល់ថ្ងៃ មានប្រសាសន៍ថា គាត់បានចាប់ផ្ដើមធ្វើស្គរលក់ជាវត្ថុអនុស្សាវរីយ៍ទៅឲ្យភ្ញៀវទេសចររយៈពេលជិត ១ឆ្នាំហើយ។ របរធ្វើស្គរនេះ គឺចេះដោយសារតែកាលពីមុនប្ដីរបស់គាត់ដើរស៊ីឈ្នួលក្រឡឹងស្គរឲ្យគេ ប៉ុន្តែដោយសារតែជីវភាពស៊ីឈ្នួលបានកម្រៃតិចពេក ៤ដុល្លារក្នុងមួយថ្ងៃ គាត់ក៏សម្រេចចិត្តទៅខ្ចីលុយមីក្រូហិរញ្ញវត្ថុ ១.៥០០ដុល្លារមកបង្កើតមុខរបរធ្វើស្គរដោយខ្លួនឯង។ លោកស្រី ព្រំ សាវឿន បញ្ជាក់ថា មុខរបររបស់គាត់ក្នុងរយៈពេល ១ឆ្នាំមកនេះ គឺអាចរកប្រាក់បានជាមធ្យមពី ២៥០ ទៅ ៣០០ដុល្លារក្នុង ១ខែៗ៖ « ជីវភាពគ្រួសាររបស់ខ្ញុំដូចជាធូរធារជាងមុន គឺយើងអាចរកលុយមកសងមីក្រូហិរញ្ញវត្ថុបានផង ព្រមទាំងការចំណាយលើការហូបចុកក៏បរិបូរ »។
អ្នកធ្វើទ្រសម្រាប់លក់ជាវត្ថុអនុស្សាវរីយ៍ម្នាក់ទៀត លោក សែន សូត្រ ក៏អះអាងប្រហាក់ប្រហែលគ្នាថា ក្នុងមួយខែៗគាត់អាចផលិតទ្រធ្វើពីត្រឡោកដូង និងឈើបានប្រហែល ១០០ទ្រ ហើយលក់បានប្រាក់ប្រមាណពី ២០០ ទៅ ២៥០ដុល្លារ។ លោកថា ប្រាក់កម្រៃដែលលោកបានទទួលពីការលក់ទ្រនេះ គឺអាចជួយដោះស្រាយជីវភាពគ្រួសាររបស់លោកបានសមរម្យ ហើយការងារធ្វើទ្រនេះ ក៏ប្រសើរជាងការចេញទៅធ្វើការសំណង់នៅតាមការដ្ឋាននានាផង៖ « ការងារវានៅផ្ទះ ហើយក៏ងាយស្រួលដែរ។ ខ្ញុំក៏បន្តជំនាញធ្វើទ្រនេះពីឪពុករបស់ខ្ញុំ។ ក្នុង ១ខែ បើយើងធ្វើជាប់អាចរកប្រាក់បាន ២០០ ទៅ ៣០០ដុល្លារដែរ »។
ក្រុមអ្នកផលិតវត្ថុអនុស្សាវរីយ៍ទាំងនោះ ភាគតិចណាស់ដែលជាអ្នកយកទៅលក់ឲ្យភ្ញៀវទេសចរនៅតាមប្រាសាទនានាដោយខ្លួនឯង។ ពោល គឺវត្ថុអនុស្សាវរីយ៍ទាំងនោះឲ្យតែផលិតរួច គឺមានអ្នកភូមិមកម៉ៅយកទៅដាក់លក់នៅតាមប្រាសាទនានាភ្លាម។
ជារៀងរាល់ថ្ងៃនៅតាមប្រាសាទបុរាណជាច្រើន គេឮសូរតែសំឡេងខ្លុយ ឬក៏ស្គរ ដែលអ្នកលក់បានផ្លុំ និងវាយ ដើម្បីដាស់អារម្មណ៍ឲ្យអ្នកទេសចរចម្រុះជាតិសាសន៍បានដឹង។
អ្នកលក់វត្ថុអនុស្សាវរីយ៍ជាច្រើនប្រភេទនៅមុខប្រាសាទតាព្រហ្ម លោកស្រី សូ ណា ឲ្យដឹងថា ក្នុងមួយខែៗគាត់អាចលក់ស្គរ និងទ្រទៅឲ្យភ្ញៀវទេសចរបានពី ១០ ទៅ ២០គ្រឿង ក្នុងតម្លៃតាមតូចតាមធំ ខ្លះ ៨ដុល្លារ ១៥ដុល្លារ ឬក៏ ២០ដុល្លារ ជាដើម។ ស្ត្រីដដែលបញ្ជាក់ថា គាត់បានប្រកបមុខរបរលក់វត្ថុអនុស្សាវរីយ៍ជាច្រើនឆ្នាំហើយ ដោយសារតែគាត់គ្មានដីស្រែ និងចម្ការ៖ « មិនទៀងដែរ ខែណាសម្បូរភ្ញៀវលក់ដាច់បាន ១០ - ២០ស្គរ។ សំណួរ៖ តើអាចយកកម្រៃពីការលក់ហ្នឹងចិញ្ចឹមជីវភាពប្រចាំថ្ងៃបានទេ ? ឆ្លើយ៖ បានត្រឹមម៉ាទប់ទល់ចាយស្រួល »។
មេភូមិរហាល លោក ភៀង ពៅ ឲ្យដឹងថា បច្ចុប្បន្ននេះនៅភូមិរហាល មានពលរដ្ឋរស់នៅជាង ៣៦០គ្រួសារ។ ពលរដ្ឋប្រហែល ៤០% នៃចំនួនសរុប គឺជាអ្នកដែលប្រកបរបរធ្វើវត្ថុអនុស្សាវរីយ៍លក់ឲ្យភ្ញៀវទេសចរ។
លោកមេភូមិរហាល បញ្ជាក់ទៀតថា របរធ្វើវត្ថុអនុស្សាវរីយ៍លក់ឲ្យភ្ញៀវទេសចរ អាចជួយជីវភាពពលរដ្ឋរស់បានសមរម្យ ពីព្រោះតែអ្នកភូមិរហាល ភាគច្រើនពុំមានដីស្រែ និងចម្ការទេ៕
កំណត់ចំណាំចំពោះអ្នកបញ្ចូលមតិនៅក្នុងអត្ថបទនេះ៖
ដើម្បីរក្សាសេចក្ដីថ្លៃថ្នូរ យើងខ្ញុំនឹងផ្សាយតែមតិណា ដែលមិនជេរប្រមាថដល់អ្នកដទៃប៉ុណ្ណោះ។