បទល្មើសនេសាទរបាំងសាច់អួន ឬរ៉ាវ មានប្រវែង ៥០០ម៉ែត្រ ទៅដល់ ១គីឡូម៉ែត្រ កំពុងកើតមានច្រើននៅក្នុងទឹកដីស្រុកកំពង់លែង ខេត្តកំពង់ឆ្នាំង។ ក្រុមពលរដ្ឋរិះគន់អាជ្ញាធរ និងមន្ត្រីជំនាញ ថាមិនបានទប់ស្កាត់បទល្មើសនេះទេ ផ្ទុយទៅវិញ បែរឃុបឃិតប្រព្រឹត្តអំពើពុករលួយជាមួយក្រុមឈ្មួញ។
ប្រជាពលរដ្ឋ និងមន្ត្រីអង្គការក្រៅរដ្ឋាភិបាល ធ្វើការលើវិស័យជលផល ព្រួយបារម្ភអំពីស្ថានភាពកើនឡើងនៃការប្រព្រឹត្តបទល្មើស បន្ទាប់ពីចុះពិនិត្យឃើញជាក់ស្ដែងនៅថ្ងៃទី១៦ ខែតុលា។ ក្រុមឈ្មួញ និងពលរដ្ឋដែលមានធនធានខ្លះ កំពុងបង្កើនសកម្មភាពដាក់របាំងសាច់អួនក្រឡាញឹក នៅចំណុចពាមទន្លា ថ្លុកតាគង់ និងចំណុចកោះគ្របបាយ ស្ថិតនៅក្នុងទឹកដីឃុំកំពង់ហាវ និងឃុំពោធិ៍ ស្រុកកំពង់លែង។
ក្រុមពលរដ្ឋរស់នៅឃុំពោធិ៍ ថ្លែងបញ្ជាក់ស្រដៀងគ្នាថា បទល្មើសកើតមានស្ទើរគ្រប់ប្រភេទ ដោយនៅក្នុងរដូវទឹកសម្រក សម្បូរទៅដោយបទល្មើសដាក់សម្រាស់ ឬឆក់ និងនៅក្នុងរដូវទឹកឡើង សម្បូរបទល្មើសដាក់របាំងសាច់អួន។ សកម្មភាពល្មើសទាំងនេះ កើតមានប្រហែល ២ឆ្នាំមកហើយ ប៉ុន្តែក្រុមឈ្មួញ និងអ្នកមានលុយខ្លះ នៅតែបន្តសកម្មភាព។ ចំណែកអាជ្ញាធរមានសមត្ថកិច្ច បានដើរយកលុយពីក្រុមជនល្មើស រួចត្រឡប់ទៅវិញដោយគ្មានការបង្ក្រាបអ្វីឡើយ៖ «អ្នកដែលចុះមកហ្នឹងណា វាមានប៉េអិម ប៉ូលិស វាមានពួកកាសែត ហើយមានសហគមន៍ទៀត ចុះមកបង្ក្រាបតាំងពីកាសែតក៏ចុះមកដែរ ប៉ុន្តែមិនដែលបានឃើញក្រាប ឃើញតែងើប។ អត់ទេ លោកគ្រូអើយឆ្នាំនេះរឹតតែខ្សត់ត្រីឡើង ហេតុមកពីគេសាច់ឈឹបច្រើនពេក គេដាក់ពេញតែទន្លេ។ ខ្ញុំសូមឲ្យរាជរដ្ឋាភិបាល និងច្បាប់ ដែលបង្កើតមកហើយ មេត្តាសូមកុំគ្រាន់តែបង្កើតក្នុងសៀវភៅ សូមឲ្យអស់លោកទាំងអស់ហ្នឹង ចុះមកពិនិត្យ ហើយត្រូវផ្ដន្ទាទោសបុគ្គលដែលបំផ្លាញជាតិឲ្យបានជាស្ថាពរ»។
ក្រុមពលរដ្ឋអះអាងថា ម្ចាស់របាំងសាច់អួន ភាគច្រើនគឺជាអ្នកមានលុយ និងមានអំណាចនៅក្នុងខេត្ត។ ចំណែកម្ចាស់របាំងម្នាក់ក្នុងចំណោមនោះ គឺឈ្មោះ ប៉េង អាន អតីតថៅកែឡូនេសាទលេខ៧។
វិទ្យុអាស៊ីសេរី មិនអាចទាក់ទង លោក ប៉េង អាន ដើម្បីសុំការអត្ថាធិប្បាយជុំវិញបញ្ហានេះបានទេ នៅថ្ងៃទី១៦ ខែតុលា។
ចំណែកនាយខណ្ឌរដ្ឋបាលជលផលខេត្តកំពង់ឆ្នាំង លោក សេង ប៊ុនឈឿន ថ្លែងបញ្ជាក់ថា លោក ប៉េង អាន មិនមែនជាអតីតម្ចាស់ឡូនេសាទអ្វីឡើយ។ តែត្រង់ថា បច្ចុប្បន្នលោកមានរបាំងសាច់អួននៅតំបន់ឡូនេសាទនៃឃុំពោធិ៍នោះ លោកមិនដឹងច្បាស់ឡើយ។ លោកថា របាំងសាច់អួនប្រវែងរាប់គីឡូម៉ែត្រពុំមានឡើយ គឺមានភាគច្រើនខ្លីៗ ប៉ុន្តែកន្លែងខ្លះក៏មានរហូតដល់ ១០០ម៉ែត្រ ប៉ុន្តែខាងជំនាញចេះតែអនុគ្រោះ៖ «ច្បាប់យើងឲ្យ ៥០ម៉ែត្រ ប៉ុន្តែលើសហ្នឹងតិចតួច យើងក៏គួរតែមើលដែរវាខុសដៃ យកដៃខុសជើង យកជើងមិនកើត ប៉ុន្តែគីឡូដី (ម៉ែត្រ) អាហ្នឹងអត់អធ្យាស្រ័យទេ។ សមត្ថកិច្ចដទៃៗខ្ញុំអត់ដឹងទេ ប៉ុន្តែចំពោះជំនាញរបស់ខ្ញុំ បើមាននេះ (យកលុយ) សូមឲ្យគាត់ផ្ដល់ព័ត៌មានឲ្យច្បាស់មក ខ្ញុំនឹងអប់រំណែនាំគាត់ បើគាត់មិនស្ដាប់ នឹងចាត់វិធានការ»។
មន្ត្រីសម្របសម្រួលសហគមន៍នៃអង្គការសម្ព័ន្ធភាព ដើម្បីអភិរក្សធនធានជលផល (FACT) ប្រចាំខេត្តកំពង់ឆ្នាំង លោក អ៊ុក សុផាត ថ្លែងថា ប្រសិនបើអាជ្ញាធរ ឬមន្ត្រីជំនាញគ្រប់ផ្នែកធ្វើការបង្ក្រាបបទល្មើសរបាំងសាច់អួនជាទ្រង់ទ្រាយធំនេះមិនបែកទេ នឹងធ្វើឲ្យធនធានជលផលត្រូវបំផ្លាញអស់។ លោកបានរាប់ត្រួសទៅលើរបាំងសាច់អួនដែលមានប្រវែងចន្លោះពី ២០០ម៉ែត្រ ទៅដល់ ៣គីឡូម៉ែត្រ គឺមានរហូតដល់ ២៩របាំង គ្រាន់តែនៅតំបន់មួយចំនួននៃឃុំពោធិ៍ និងឃុំកំពង់ហាវ៖ «យើងឃើញថាបទល្មើសនេះមានច្រើនទៀត ដូចជានៅឃុំផ្លូវទូក និងប្រឡាយមាស ជាពិសេសនៅឃុំកោះឈើទាល ជាចំណុចណាស់ បើយើងទៅដល់ គឺថាច្រើនសន្ធឹកសន្ធាប់បើតាមការរាយការណ៍របស់សហគមន៍»។
ប្រជានេសាទភាគច្រើន ខឹងសម្បាចំពោះមន្ត្រីជំនាញអភិរក្សធនធានជលផល ដែលពួកគាត់អះអាងថា តែងតែទៅរករឿងគាត់ដែលរកនេសាទជាលក្ខណៈគ្រួសារ ចំណែកក្រុមឈ្មួញដាក់របាំងប្រវែងរាប់សិបគីឡូម៉ែត្រ មិនទៅបង្ក្រាបឡើយ។ បញ្ហានេះបានបណ្ដាលឲ្យផលត្រីថយចុះពីមួយឆ្នាំទៅមួយឆ្នាំ ហើយពួកគាត់ធ្លាប់រាយសន្ទូច ឬដាក់មិនបានត្រីលក់ទិញអង្ករហូបនោះ មិនបានដូចមុនឡើយ ទើបនាំគ្នាងាកទៅដាក់របាំងសាច់អួនដែរ ប៉ុន្តែពុំមានប្រវែងវែងដូចក្រុមឈ្មួញ ឬអ្នកមានធនធានឡើយ។
ច្បាប់ស្ដីពីជលផលមាត្រា៤១ ត្រង់ប្រការ៣ ត្រូវបានហាមឃាត់ចំពោះការធ្វើនេសាទក្នុងកន្លែងបម្រុងដោយប្រើឧបករណ៍គ្រប់ប្រភេទ រួមផ្សំដោយរបាំងព្រួលដែលមានបណ្ដោយលើសពី ៥០ម៉ែត្រ ឬលាតសន្ធឹងលើសពីពីរភាគបីនៃទទឹងមុខទឹក ឬធ្វើឲ្យរាំងស្ទះដល់ជលយានគ្រប់ប្រភេទ។ ចំណែកត្រង់ប្រការ៤ នៅក្នុងមាត្រាដដែលនេះ ក៏ត្រូវបានហាមឃាត់ដែរចំពោះការប្រើមង អួន ឬលួសសំណាញ់ ដែលមានក្រឡាតូចជាង ៤សង់ទីម៉ែត្រ ឬ ៤ហ៊ុន ធ្វើជារបាំងរួមផ្សំ ឬជំនួសរបាំងព្រួល៕
កំណត់ចំណាំចំពោះអ្នកបញ្ចូលមតិនៅក្នុងអត្ថបទនេះ៖
ដើម្បីរក្សាសេចក្ដីថ្លៃថ្នូរ យើងខ្ញុំនឹងផ្សាយតែមតិណា ដែលមិនជេរប្រមាថដល់អ្នកដទៃប៉ុណ្ណោះ។