ក្រុមប្រជាពលរដ្ឋ ៣០ គ្រួសារ រស់នៅតាមបណ្ដោយផ្លូវរថភ្លើង ក្នុងសង្កាត់ទឹកល្អក់១ និងសង្កាត់បឹងកក២ ស្វែងរកដំណោះស្រាយពីអាជ្ញាធរខណ្ឌទួលគោកជាថ្មី ក្រោយពីមានការដោះដូរតំណែងអភិបាលខណ្ឌ កាលពីពេលថ្មីៗនេះ។ ពលរដ្ឋដែលនឹងរងការបណ្ដេញចេញនៅពេលខាងមុខ ដោយសារគម្រោងអភិវឌ្ឍន៍ផ្លូវបេតុងរបស់រដ្ឋ ស្នើសុំអាជ្ញាធរដោះដូរដីឲ្យពួកគាត់ទៅរស់នៅទីតាំងថ្មី នៅម្ដុំក្រោយវត្តទួលសន្តិវ័ន ក្នុងខណ្ឌឫស្សីកែវ ដើម្បីអាចប្រកបរបរចិញ្ចឹមជីវិតបានដូចសព្វថ្ងៃ។
តំណាងពលរដ្ឋម្នាក់ក្នុងចំណោម ៥នាក់ គឺលោកស្រី ហ៊ុយ សាឃឿន ប្រាប់វិទ្យុអាស៊ីសេរី នៅថ្ងៃទី១១ ខែតុលាថា ខាងអាជ្ញាធរខណ្ឌទួលគោកនៅតែប្រកាន់ដំណោះស្រាយដដែលជូនពលរដ្ឋ គឺឲ្យពួកគាត់ផ្លាស់ទៅរស់នៅតាំងថ្មី ដែលមានចម្ងាយប្រមាណពី ២០ ទៅ ៣០គីឡូម៉ែត្រ ពីទីក្រុងភ្នំពេញ ដោយសារមិនមានដីនៅទីតាំងផ្សេងក្នុងទីក្រុងភ្នំពេញ ដោះដូរឲ្យពលរដ្ឋទេ។
លោកស្រីឲ្យដឹងថា ទីតាំងថ្មី២កន្លែងដែលអាជ្ញាធរផ្ដល់ឲ្យពលរដ្ឋ ជំនួសការបាត់បងផ្ទះសម្បែងនោះ មាន១កន្លែង គឺនៅសង្កាត់គោកខ្សាច់ ក្នុងខណ្ឌកំបូល និង១កន្លែងទៀតនៅតំបន់ សេវិន.អ៊ែន.ជី (7NG) ក្នុងស្រុកវិហារសួគ៌ ខេត្តកណ្ដាល។
លោកស្រីបន្តថា ការរុញឲ្យពលរដ្ឋទៅនៅទីតាំងនោះ ហាក់ដូចជាសម្លាប់ពួកគាត់ទាំងរស់ ព្រោះថាសព្វថ្ងៃនេះ អ្នកភូមិភាគច្រើនប្រកបរបរចិញ្ចឹមជីវិតមួយថ្ងៃគឺសម្រាប់មួយថ្ងៃ ដោយមានអ្នកខ្លះដើររើសអេតចាយ រុញរទេះលក់លៀសហាល រត់ម៉ូតូឌុប និងដើរលក់នំជាដើម។
តំណាងពលរដ្ឋដែលរស់នៅតំបន់នេះជាង ៣០ឆ្នាំបញ្ជាក់ថា អ្នកភូមិមិនបដិសេធនឹងការអភិវឌ្ឍរបស់រដ្ឋាភិបាលនោះទេ ប៉ុន្តែពួកគាត់ស្នើសុំអាជ្ញាធរជួយសម្រួលផ្ដល់ទីតាំងថ្មីនៅក្នុងទីក្រុង ដើម្បីឲ្យពួកគាត់អាចប្រកបរបរចិញ្ចឹមជីវិតប្រចាំថ្ងៃបានដូចដើម ហើយងាយស្រួលដល់ការសិក្សារបស់ក្មេងៗ៖ «គោលដៅ ដោយសារប្រជាពលរដ្ឋគាត់ដឹងថា នៅក្រោយទួលអស់លោកហ្នឹង មានដីទូលាយធំ ដីដល់៤គីឡូកន្លះ។ នៅដូចជាជាង១ពាន់គ្រួសារជាង។ ហើយដីក៏នៅទំនេរដែរ ហើយប្រជាពលរដ្ឋទទូចចង់បាននៅទីហ្នឹង ច្រើនជាងគេ។ កាលណាគាត់បានទីហ្នឹងហើយ គាត់ពេញចិត្តហើយ ព្រោះបងប្អូនមួយណា អ្នកភូមិ១៧ និង១៦ អ្នកណាក៏ចង់បានអ៊ីចឹងដែរ។ គាត់អត់អត់ចង់ចេញឆ្ងាយពីកន្លែងដែលគាត់ធ្លាប់រស់នៅរកស៊ីអ៊ីចឹង»។
វិទ្យុអាស៊ីសេរីមិនអាចសុំការបំភ្លឺរឿងនេះ ពីអភិបាលខណ្ឌទួលគោកលោក ជា ពិសី បានទេ ដោយលោកប្រាប់ថា ជាប់រវល់ប្រជុំ។
ទាក់ទងនឹងរឿងនេះ អ្នកសម្របសម្រួលគម្រោងធុរកិច្ច និងសិទ្ធិមនុស្សរបស់មជ្ឈមណ្ឌលសិទ្ធិមនុស្សកម្ពុជាលោក វណ្ណ សូផាត សង្កេតឃើញថា អាជ្ញាធរ ហាក់មិនសូវយកចិត្តទុកដាក់អំពីផលប៉ះពាល់ដល់ផ្ទះសម្បែង និងមុខរបរចិញ្ចឹមគ្រួសាររបស់ពលរដ្ឋ ក្រៅពីផ្ដល់ជម្រើសឲ្យទៅរស់នៅទីតាំងថ្មី ឬផ្ដល់ជាសំណងសាច់ប្រាក់ជាថ្នូរនឹងការចាកចេញ។
លោកបន្តថា ការផ្ដល់ដំណោះស្រាយរបស់អាជ្ញាធរខណ្ឌឲ្យពលរដ្ឋនៅម្ដុំផ្លូវរត់ភ្លើង ទៅរស់នៅទីតាំងថ្មី គឺស្រដៀងគ្នាទៅនឹងពលរដ្ឋរស់នៅតំបន់ដីក្រហម បុរីកីឡា និងបឹងកក់ ដែលត្រូវបានអាជ្ញាធរបណ្ដេញចេញឲ្យទៅនៅតំបន់ជាយក្រុង។
លោកយល់ថា អាជ្ញាធររដ្ឋគួរផ្ដល់គោលនយោបាយដោះស្រាយជូនពលរដ្ឋឲ្យល្អប្រសើរជាងនេះ ដើម្បីលើកកម្ពស់ជីវភាព និងសិទ្ធិរស់នៅជាមូលដ្ឋានរបស់ពលរដ្ឋ ដូចដែលមានចែងក្នុងរដ្ឋធម្មនុញ្ញ និងកតិកាសញ្ញាអន្តរជាតិស្ដីពីសិទ្ធិមនុស្ស៖ «ភាគច្រើនប្រជាពលរដ្ឋហ្នឹង គាត់ស៊ាំនឹងការងារធ្វើការនៅភ្នំពេញ ហើយបើទៅ គាត់ក៏គ្មានស្រែចម្ការធ្វើអីដែរ។ ជាតំបន់ដែលពុំមានសេដ្ឋកិច្ចលូតលាស់ ទប់នឹងជីវភាពគ្រួសារគាត់បានទេ ហើយពេលកូវីដ១៩នេះទៀតមិនគួរធ្វើការរុះរើឲ្យគាត់ទៅរខេករខាកនៅតាមទីជនបទ ឬមួយធ្វើឲ្យប៉ះពាល់ផ្ទះសម្បែងរបស់គាត់ ដែលប្រឈមនឹងការចម្លងកូវីដ១៩ទេ»។
សាលារាជធានីភ្នំពេញអភិវឌ្ឍផ្លូវបេតុងមួយខ្សែតាមបណ្ដោយផ្លូវរថភ្លើង ដែលមានទទឹង១២ម៉ែត្រ និងមានដាក់ប្រព័ន្ធលូ។ ការអភិវឌ្ឍនេះ ធ្វើឲ្យប៉ះពាល់ប្រជាពលរដ្ឋជាច្រើនគ្រួសារដែលរស់នៅតាមបណ្ដោយផ្លូវរថភ្លើង ចាប់ពីខណ្ឌទួលគោករហូតដល់ខណ្ឌដូនពេញ និងខណ្ឌឫស្សីកែវ។
កាលពីឆ្នាំ២០២០ របាយការណ៍មួយរបស់អង្គការសមាគមធាងត្នោត ស្ដីពីការបណ្ដេញចេញ និងការដោះដូរទីតាំង បង្ហាញថា ចាប់តាំងពីឆ្នាំ១៩៨០មកមានសហគមន៍ជាង៥០ ឬស្មើនឹងប្រជាពលរដ្ឋជាង៤ម៉ឺននាក់ (៤០.០០០) រងការបណ្ដេញចេញពីលំនៅឋាន ដែលភាគច្រើនមិនទទួលបានសំណងណាមួយសមរម្យនោះឡើយ។
អង្គការសង្គមស៊ីវិល ដែលឃ្លាំមើលសិទ្ធិមនុស្ស និងសិទ្ធិលំនៅឋាន ស្នើរដ្ឋាភិបាលឱ្យធ្វើការអភិវឌ្ឍ ដោយឈរលើគោលការណ៍គោរពសិទ្ធិមនុស្សដូចមានចែងក្នុងច្បាប់ជាតិនិងអន្តរជាតិ ហើយផ្ដល់ដំណោះស្រាយប្រកបដោយតម្លាភាព យុត្តិធម៌ និងសំណងដែលអាចទទួលយកបានដល់ប្រជាពលរដ្ឋដែលរងផលប៉ះពាល់ពីការអភិវឌ្ឍនោះ៕