យុវជន​ជំនាញ​អេកូ​ទេសចរណ៍​ជំរុញ​ឲ្យ​រដ្ឋាភិបាល​អភិរក្ស​តំបន់​អារ៉ែង

ដោយ ទេព សុរ៉ាវី
2015.02.28
អារ៉ែង ៦២០ ស្ទឹង​អារ៉ែង ស្ថិត​ក្នុង​ស្រុក​ថ្មបាំង ខេត្ត​កោះកុង។ រូបថត​ថ្ងៃ​ទី​១៥ តុលា ២០១៤
RFA

សមាគម​សម្ព័ន្ធ​និស្សិត​បញ្ញវន្ត​ខ្មែរ ដឹក​នាំ​និស្សិត​ជំនាញ​អេកូ​ទេសចរណ៍​មួយ​ក្រុម ទៅ​សិក្សា​ស្រាវជ្រាវ​រយៈពេល ១០​ថ្ងៃ​អំពី​សក្ដានុពល​នៃ​វិស័យ​អេកូ​ទេសចរណ៍​នៅ​តំបន់​អារ៉ែង។ លទ្ធផល​នៃ​ការ​សិក្សា​នោះ គ្រោង​បង្ហាញ​ជា​សាធារណៈ​នៅ​ខែ​មីនា ខាង​មុខ ដើម្បី​ជំរុញ​ឲ្យ​អង្គការ​សង្គម​ស៊ីវិល និង​រាជ​រដ្ឋាភិបាល​កម្ពុជា អភិរក្ស និង​ជួយ​ទប់ស្កាត់​ចំពោះ​ការ​កាប់​បំផ្លាញ​ព្រៃ​ឈើ​នៅ​តំបន់​អារ៉ែង ហើយ​អភិវឌ្ឍ​តំបន់​នោះ​ទៅ​ជា​តំបន់​អេកូ​ទេសចរណ៍​ធម្មជាតិ។

នៅ​ក្នុង​នាទី​យុវជន និង​សង្គម​សប្ដាហ៍​នេះ អ្នកនាង ទេព សុរ៉ាវី នឹង​មាន​សេចក្តី​រាយការណ៍​អំពី​លទ្ធផល​បឋម​មួយ​ចំនួន​ដែល​ក្រុម​យុវជន​នោះ​ចុះ​ទៅ​សិក្សា៖

ក្រុម​និស្សិត​ជំនាញ​អេកូ​ទេសចរណ៍​អះអាង​ថា តំបន់​អារ៉ែង ស័ក្តិសម​នឹង​ធ្វើ​ជា​តំបន់​អេកូ​ទេសចរណ៍​ធម្មជាតិ ដោយសារ​តែ​តំបន់​នោះ​សម្បូរ​ទៅ​ដោយ​ធនធាន​ធម្មជាតិ វត្ថុ​បុរាណ ទឹកជ្រោះ​ច្រើន​កន្លែង ដែល​អាច​ទាក់ទាញ​ភ្ញៀវ​ទេសចរ​ឲ្យ​ទៅ​កម្សាន្ត​ទីនោះ​បាន។

ប្រធាន​សមាគម​សម្ព័ន្ធ​និស្សិត​បញ្ញវន្ត​ខ្មែរ លោក មួង សូនី ឲ្យ​ដឹង​ថា ក្រុម​និស្សិត​ជំនាញ​អេកូ​ទេសចរណ៍​ដែល​មាន​សមាជិក ៨​នាក់ បាន​សិក្សា​ស្រាវជ្រាវ​អំពី​សក្ដានុពល​ទេសចរណ៍​នៅ​តំបន់​អារ៉ែង។ លោក​បន្ត​ថា ត្បិត​តែ​តំបន់​អារ៉ែង ឋិត​នៅ​ដាច់​ស្រយាល​ពី​ទីប្រជុំជន គ្មាន​សេវា​ទូរស័ព្ទ ផ្លូវ​ពិបាក​ធ្វើ​ដំណើរ ប៉ុន្តែ​តំបន់​ព្រៃ​នៅ​ទីនោះ​ជា​ឋានសួគ៌​ធម្មជាតិ​មួយ​ដ៏​ស្រស់​ត្រកាល មាន​សត្វ​កម្រ​ច្រើន​ប្រភេទ​រស់នៅ មាន​ទឹក​ធ្លាក់​ធំ និង​មាន​តំបន់​ធម្មជាតិ​ចំនួន ៣០​កន្លែង​នៅ​ទីនោះ៖ «យើង​ឃើញ​ថា តំបន់​អារ៉ែង សម្បូរ​ទៅ​ដោយ​ធម្មជាតិ​ស្អាតៗ ពិសេស​មាន​ទឹក​ធ្លាក់ ៣​កន្លែង ពិសេស​មាន​វត្ថុ​បុរាណ​ដូចជា​ឆ្អឹង​ខ្មោច​ដែល​មាន​ខ្លះ​កម្ពស់​ជាង​មួយ​ម៉ែត្រ»

លោក​បញ្ជាក់​ថា ការ​សិក្សា​ពី​សក្ដានុពល​ទាំង​នោះ ក្រុម​និស្សិត​ជំនាញ​អេកូ​ទេសចរណ៍ គ្រោង​នឹង​បោះពុម្ព​ជា​សៀវភៅ​មគ្គទេសក៍​សម្រាប់​ភ្ញៀវ​ទេសចរ​បាន​ដឹង​ពី​តំបន់​កម្សាន្ត​បែប​ធម្មជាតិ។ មួយ​វិញ​ទៀត នឹង​ចងក្រង​ជា​ឯកសារ និង​ជា​វីដេអូ​ខ្នាត​ខ្លី​សម្រាប់​ដាក់​ទៅ​អង្គការ​សង្គម​ស៊ីវិល និង​ស្នើ​ឲ្យ​រដ្ឋាភិបាល​ឲ្យ​ចូលរួម​អភិរក្ស និង​អភិវឌ្ឍ ឲ្យ​ក្លាយ​ជា​តំបន់​អេកូ​ទេសចរណ៍​ការពារ​ព្រៃ​ឈើ និង​ការពារ​ប្រព័ន្ធ​អេកូឡូស៊ី​នៅ​ក្នុង​តំបន់​នោះ។

កន្លង​មក លោក​នាយក​រដ្ឋមន្ត្រី ហ៊ុន សែន ប្រកាស​ជា​សាធារណៈ​កាល​ពី​ថ្ងៃ​ទី​២៤ កុម្ភៈ ថា គម្រោង​អភិវឌ្ឍន៍​ទំនប់​វារីអគ្គិសនី​នៅ​តំបន់​អារ៉ែង ដ៏​ចម្រូងចម្រាស​នោះ​នឹង​មិន​ត្រូវ​ធ្វើ​ទេ​នៅ​ក្នុង​អាណត្តិ​នេះ ដោយ​ត្រូវ​រង់ចាំ​ការ​សិក្សា​បន្ថែម​ជា​មុន​សិន៖ «សិក្សា​មើល​ឲ្យ​ច្បាស់​មើល ខ្ញុំ​មាន​គោល​គំនិត​ថា ទោះ​បី​ជា​សិក្សា​ច្បាស់ ឬ​មិន​ច្បាស់​ម៉េច ពី​ពេល​នេះ​ទៅ​ដល់​ឆ្នាំ​២០១៨ អត់​មាន​ការ​អភិវឌ្ឍ​ទេ។ ខ្ញុំ​ចង់​ឲ្យ​ក្មេង​ជំនាន់​ក្រោយ​កុំ​ឲ្យ​វា​ពិបាក​ពេក»

ទោះ​ជា​មាន​ការ​អះអាង​បែប​នេះ​ក្តី ក៏​ក្រសួង​រ៉ែ និង​ថាមពល ធ្លាប់​ចេញ​លិខិត​ឆ្លើយ​បំភ្លឺ​មួយ​កាល​ពី​ចុង​ឆ្នាំ​២០១៤ ថា គម្រោង​អារ៉ែង ជា​គម្រោង​ដែល​ត្រូវ​បាន​កំណត់​អភិវឌ្ឍ​តាំង​ពី​មុន​ឆ្នាំ​១៩៧០។ រដ្ឋាភិបាល​សព្វថ្ងៃ​នេះ​នៅ​តែ​បន្ត​រក្សា​គម្រោង​នោះ​ក្នុង​បញ្ជី​ផែនការ​អភិវឌ្ឍន៍​វិស័យ​ថាមពល​ជាតិ​ដដែល។

ក្រុម​យុវជន​ដែល​ឈឺ​ឆ្អាល​បរិស្ថាន នៅ​តែ​ព្រួយ​បារម្ភ​ពី​អនាគត​នៅ​តំបន់​អារ៉ែង។

ប្រធាន​សមាគម​សម្ព័ន្ធ​និស្សិត​បញ្ញវន្ត​ខ្មែរ លោក មួង សូនី បញ្ជាក់​ថា កន្លង​មក​មាន​ក្រុមហ៊ុន​ចំនួន​២ បាន​ចុះ​ស្រាវជ្រាវ​រួច​ហើយ​នៅ​តំបន់​អារ៉ែង។ ជា​លទ្ធផល ផល​ចំណេញ​មាន​តិច​ជាង​ផល​ប៉ះពាល់។ លោក​គិត​ថា ប្រសិន​បើ​រដ្ឋាភិបាល​ពិត​ជា​មាន​ឆន្ទៈ​រក្សា​ទុក​តំបន់​អារ៉ែង ឲ្យ​ក្មេង​ជំនាន់​ក្រោយ​មែន គប្បី​កុំ​ឲ្យ​មាន​ការ​សិក្សា​ណា​មួយ​នៅ​តំបន់​នោះ ព្រោះ​ការ​សិក្សា​របស់​រដ្ឋាភិបាល​បាន​បង្ហាញ​ពី​បំណង​ចង់​អភិវឌ្ឍ​ច្រើន​ជាង​អភិរក្ស៖ «បើ​សិន​យើង​ចង់​អភិរក្ស ចាំបាច់​ទៅ​សិក្សា​ពី​គម្រោង​ធ្វើ​អី បើ​យើង​បាន​លទ្ធផល​អ៊ីចឹង មាន​ន័យ​ថា​យើង​ធ្វើ​វា​ដដែល​ហ្នឹង»

ស្ថាបនិក​ចលនា​មាតា​ធម្មជាតិ លោក អាឡិកហាន់ដ្រូ ហ្គន់ហ្សាឡេស ដេវិតសឹន (Alejandro Gonzalez Davidson) មាន​ប្រសាសន៍​កាល​មុន​ពេល​ដែល​ដែល​អាជ្ញាធរ​បណ្ដេញ​ចេញ​ពី​កម្ពុជា ថា រដ្ឋាភិបាល​ហាក់​លម្អៀង​ទៅ​រក​គម្រោង​អភិវឌ្ឍន៍​វារីអគ្គិសនី ដោយសារ​តែ​ក្រុមហ៊ុន​ដែល​សិក្សា​ពី​ផល​ប៉ះពាល់​ក្នុង​តំបន់​អារ៉ែង ឋិត​នៅ​ក្រោម​ឥទ្ធិពល​របស់​ក្រុមហ៊ុន​អភិវឌ្ឍន៍​វារីអគ្គិសនី ស៊ីណូ ហាយដ្រូ (Sino Hydro) ដែល​ទទួល​សិទ្ធិ​ពី​រដ្ឋាភិបាល​ក្នុង​គម្រោង​វារីអគ្គិសនី​នេះ។

តំបន់​អារ៉ែង មាន​ព្រៃ​ក្រាស់ ហើយ​ធំ​ជាង​គេ​នៅ​តំបន់​អាស៊ី​ភាគ​អាគ្នេយ៍។ តំបន់​ព្រៃ​ស្តុក​នេះ​មាន​ទំហំ ៤​សែន ៦​ម៉ឺន​ហិកតារ លាត​សន្ធឹង​កាត់​ឃុំ​ចំនួន​៣ ក្នុង​ស្រុក​ថ្មបាំង ខេត្ត​កោះកុង។ តំបន់​នេះ​ជា​ជម្រក​រស់នៅ​សុខសាន្ត​របស់​ក្រុម​ជនជាតិ​ភាគ​តិច​ជង ជាង ១.៣០០​នាក់។ ពួក​គេ​ប្រកប​របរ​ចិញ្ចឹម​ជីវិត ដោយ​ការ​ទាញ​យក​អនុផល​ព្រៃ​ឈើ​ទៅ​តាម​វប្បធម៌​ប្រពៃណី និង​ទំនៀមទម្លាប់​តាំង​ពី​ដូនតា​មក​ម្ល៉េះ។ នៅ​ទីនោះ ពោរពេញ​ទៅ​ដោយ​ផ្នូរ​កប់​សព​ដូនតា​របស់​ពួក​គេ ហើយ​ផ្នូរ​ទាំង​នោះ​ភាគ​ច្រើន​ជា​ក្អម​ដែល​គេ​ដាក់​នៅ​តាម​ជញ្ជាំង​ក្រហែង​ថ្ម។

ក្រុម​អ្នក​ស្រាវជ្រាវ​រក​ឃើញ​ថា ទំនប់​វារីអគ្គិសនី​នៅ​អារ៉ែង អាច​ផលិត​អគ្គិសនី​បាន​តែ​ជាង ៦០​មេហ្គាវ៉ាត់​នៅ​រដូវ​ប្រាំង ហើយ​ជាង ១០០​មេហ្គាវ៉ាត់​ប៉ុណ្ណោះ​នៅ​រដូវ​វស្សា។

យ៉ាង​ណា យុវជន​ជំនាញ​អេកូ​ទេសចរណ៍​ដែល​ចុះ​ទៅ​ចងក្រង​ឯកសារ និង​ថត​វីដេអូ​ពី​តំបន់​ទេសចរណ៍​សំខាន់ៗ​នៅ​អារ៉ែង សង្ឃឹម​ថា ឯកសារ​ពួក​គេ​នឹង​ផ្សព្វផ្សាយ ហើយ​បញ្ចាំង​ជា​សាធារណៈ​ពី​សក្ដានុពល​ទេសចរណ៍​នៅ​តំបន់​អារ៉ែង ដើម្បី​ទាក់ទាញ​ការ​គាំទ្រ​ពី​គ្រប់​មជ្ឈដ្ឋាន​ទូទៅ ពិសេស​រដ្ឋាភិបាល ឲ្យ​លុប​គម្រោង​សិក្សា​សាងសង់​ទំនប់​វារីអគ្គិសនី​នៅ​តំបន់​អារ៉ែង តែ​ម្តង៕

កំណត់ចំណាំចំពោះអ្នកបញ្ចូលមតិនៅក្នុងអត្ថបទនេះ៖ ដើម្បី​រក្សា​សេចក្ដី​ថ្លៃថ្នូរ យើង​ខ្ញុំ​នឹង​ផ្សាយ​តែ​មតិ​ណា ដែល​មិន​ជេរ​ប្រមាថ​ដល់​អ្នក​ដទៃ​ប៉ុណ្ណោះ។

បញ្ចេញ​មតិយោបល់៖

បញ្ចូលមតិរបស់អ្នកដោយបំពេញទម្រង់ខាងក្រោមជាអក្សរសុទ្ធ។ មតិនឹងត្រូវសម្រេចដោយអ្នកសម្របសម្រួល និងអាចពិនិត្យកែប្រែឲ្យស្របតាម លក្ខខណ្ឌនៃការប្រើប្រាស់ របស់វិទ្យុអាស៊ីសេរី។ មតិនឹងមិនអាចមើលឃើញភ្លាមៗទេ។ វិទ្យុអាស៊ីសេរី មិនទទួលខុសត្រូវចំពោះខ្លឹមសារនៃមតិដែលបានចុះផ្សាយឡើយ។ សូមគោរពមតិរបស់អ្នកដទៃ ហើយប្រកាន់ខ្ជាប់នូវការពិត។