សកម្មជនសិទ្ធិមនុស្សសមាគម អាដហុក ប្រចាំស្រុកអូរជុំ លោក ជុ សុវ៉ាត បានបញ្ជាក់ថា អ្នកភូមិជាច្រើននាក់ទៀត ដែលទើបនឹងបន្តកើតមានជំងឺរាកក្អួតមិនព្រមទៅមន្ទីរពេទ្យទេ ដោយពួកគាត់បានឲ្យដឹងថា នៅឯមន្ទីរពេទ្យខេត្តមានអ្នកជំងឺពេញ គ្មានបន្ទប់សម្រាក។
លោក ជុ សុវ៉ាត បានបញ្ជាក់ថា ៖ «រាប់ពីម្សិលមិញមកដល់ថ្ងៃហ្នឹង ២៣០(នាក់) ហើយបន្តៗទៅទៀត។ គិតបញ្ជូនទៅពេទ្យគេថា ទៅនោះក៏អត់មានកន្លែងដេកដែរ ព្រោះខាងក្រៅពេញហើយ គេដេកលើស្មៅលើអី ខ្លាចឆ្លងបន្តទៅទៀត គេទ្រាំនៅអ៊ីចឹងឯង!»។
ប្រធានមន្ទីរពេទ្យបង្អែកខេត្តរតនគិរី លោក ហ៊ីង ថានសុគន្ធា មានប្រសាសន៍ថា ទាក់ទងនឹងស្ថានភាពផ្ទុះឡើងនូវជំងឺរាកក្អួតតាមភូមិនានានោះ ខាងមន្ទីរសុខាភិបាលបានចុះទៅពិនិត្យស្រាវជ្រាវរកមូលហេតុហើយ។
លោក ហ៊ីង ថានសុគន្ធា បានអះអាងថា ៖ «ថ្ងៃនេះ ១៦៩នាក់ សរុបអ្នកជំងឺសម្រាកពេទ្យទាំងអស់ រួចភាគច្រើនជំងឺកញ្ជ្រឹល ហើយរាកក្អួតតិចតួច ហើយនិងរលាកផ្លូវដង្ហើម។ ការរាកហ្នឹង ការសន្និដ្ឋានរបស់ខ្ញុំប្រហែលជាមកពីចំណីអាហារទេ! វាពិបាក យើងអប់រំគាត់ គាត់ស្ដាប់ហើយ ប៉ុន្តែគាត់មិនចោលផ្នត់គំនិត នៅសែនព្រេន មនុស្សស្លាប់មិនយកទៅកប់ យកទៅបូជា ទុកពីរបីថ្ងៃចោលអ៊ីចឹងទៅណា៎! ហើយមានភូមិមួយចំនួន ខ្លះជួនកាលអត់ឲ្យយើងចូលទៅដល់ទេ គេហៅត្រណមភូមិគេនោះណា៎!»។
នៅតាមរោងលំហែ និងរោងផ្លូវដើរនៃមន្ទីរពេទ្យក្នុងរយៈពេល ៤ថ្ងៃកន្លងមកនេះ គេសង្កេតឃើញថា មានអ្នកជំងឺជាច្រើនបានក្រាលកន្ទេលដេកផ្ទាល់លើស៊ីម៉ងត៍ និងចងអង្រឹងព្រោងព្រាតដើម្បីសម្រាកព្យាបាលជំងឺ ដោយសារតែនៅតាមបន្ទប់ព្យាបាលនានានៃអគារពេទ្យបានផ្ទុកអ្នកជំងឺពេញអស់។
ប្រធានមន្ទីរពេទ្យខេត្តបញ្ជាក់បន្តថា មន្ទីរពេទ្យនេះពិតជាមានតម្រូវការសង់អគារបន្ថែមសម្រាប់បម្រើប្រជាពលរដ្ឋ ៖ «យើងបញ្ចេញទៅណា អ្នកធូរស្រាលអ៊ីចឹង យើងឲ្យគាត់នៅក្រៅ! អ្នកធ្ងន់នៅខាងក្នុង ផ្លាស់ប្ដូរគ្នាអ៊ីចឹងណា៎! នៅខ្វះខាតតិចតួចដែរ ប៉ុន្តែចេះតែទ្រាំទៅ បើមានអគារថែមវាកាន់តែល្អហើយ ខ្ញុំចង់បានដែរហ្នឹង!»។
ទាក់ទងនឹងការកើនឡើងនៃជំងឺរាកក្អួតនៅភូមិ២ ភូមិកាលង ឃុំល្អក់ និងភូមិតងប្លេង ឃុំអូរជុំ ក្នុងស្រុកអូរជុំ អភិបាលស្រុក លោក សាក់ សុន បានបញ្ជាក់ថា ក្រុមគ្រូពេទ្យត្រូវបានចាត់ឲ្យចុះទៅពិនិត្យព្យាបាលនៅតាមភូមិផ្ទុះជំងឺទាំងនោះផ្ទាល់ហើយដែរ។
សហគមន៍ជនជាតិដើមភាគតិចខេត្តរតនគិរី ត្រូវបានខាងមន្ត្រីសុខាភិបាល និងអង្គការនានា ចុះអប់រំច្រើនលើកច្រើនសា អំពីការធ្វើអនាម័យខ្លួនប្រាណ ការរស់នៅស្អាត និងអនាម័យក្នុងការហូបចុក ក៏ប៉ុន្តែមន្ត្រីសុខាភិបាល និងអាជ្ញាធរបញ្ជាក់ថា វិធានការអប់រំកន្លងមកនៅតែមិនទាន់មានប្រសិទ្ធភាពនៅឡើយទេ ហើយចាំបាច់ត្រូវរកវិធីអប់រំផ្សេងដើម្បីឲ្យសហគមន៍កែប្រែប្រកាន់យកអនាម័យក្នុងការរស់នៅឲ្យបាន៕