ក្រុមវេជ្ជបណ្ឌិតមានប្រសាសន៍ថា នាងបង្អត់អាហារខ្លួនឯងដោយសារមានបញ្ហាសុខភាពផ្លូវចិត្តធ្ងន់ធ្ងរ។
លោក សំបារមី វេជ្ជបណ្ឌិតជំងឺផ្លូវចិត្តនៃមន្ទីរពេទ្យខេត្តរតនគិរី បញ្ជាក់ថា គេពុំបានរកឃើញថា នាងមានជំងឺអ្វីផ្សេងនោះទេ ក៏ប៉ុន្តែការបង្អត់អាហារច្រើនថ្ងៃធ្វើឲ្យរូបរាងនាងស្គាំងស្គម ហើយព្យាយាមរត់ចេញពីមន្ទីរពេទ្យ។
លោក សំបារមី បានបញ្ជាក់ថា ៖ «ជំងឺរបៀបហ្នឹងវាភាគច្រើនអត់បាយយូរៗណាស់ ប្រហែលជាអត់អីទេ គ្រាន់តែស្គម។ វាធ្លាប់នៅក្នុងព្រៃយូរអ៊ីចឹង វាអត់ដែលស៊ីបាយអីផង វាស៊ីតែផ្លែឈើ...»។
កាលពីឆ្នាំ២០០៨ ឪពុកនាងបានរកនាងឃើញវិញក្នុងសភាពជាមនុស្សព្រៃ សក់វែងប្រះស្មា គ្មានសម្លៀកបំពាក់ រាងកាយស្គាំងស្គម មិនចេះនិយាយភាសាអ្វី ហើយតែងព្យាយាមមកលួចកញ្ចប់បាយអ្នកដើរព្រៃដើម្បីហូប។
លោក សល់ លូ អ្នកភូមិជនជាតិដើមចារាយ មានប្រសាសន៍បញ្ជាក់ថា គឺជាកូនស្រីរបស់គាត់ឈ្មោះ រចំភ្ញៀង ដែលវង្វេងបាត់កាលពីនាងទើបអាយុ៨ឆ្នាំ នៅពេលទៅឃ្វាលគោជាមួយក្មេងក្នុងភូមិ ហើយគាត់ចំណាំបានភិនភាគរូបរាងនិងស្នាមរបួសនៅស្មាមុនពេលនាងបាត់ខ្លួន។
គាត់បន្តថា រយៈពេលជិតពីរឆ្នាំបន្ទាប់ពីមករស់នៅជាមួយក្រុមគ្រួសារ កូនរបស់គាត់មិនអាចនិយាយស្តីឬចងចាំអ្វីបានទាំងអស់ ក៏ប៉ុន្តែបរិភោគបាយបានច្រើនអាចធ្វើការងារខ្លះៗបាន ដូចជាលាងចាន បុកម្សៅជាដើម ក៏ប៉ុន្តែជាញឹកញាប់នាងចូលចិត្តរត់ទៅសម្ងំលាក់ខ្លួននៅក្នុងគុម្ពោតព្រៃដូចមនុស្សព្រៃ។
កាលពីដើមសប្តាហ៍នេះឪពុកនាងបញ្ជូននាងមកកាន់មន្ទីរពេទ្យ ក៏ប៉ុន្តែនាងនៅតែមិនបរិភោគ ហើយបោចសម្លៀកបំពាក់ចោលនិងព្យាយាមរត់ចេញពីមន្ទីរពេទ្យ។
លោក សល់ លូ បានមានប្រសាសន៍ថា ៖ «កាន់វាមិនឈ្នះ វាចេះតែស្រាតសំពត់ ស្រាតអាវ ចេះតែទៅព្រៃរហូត ខ្ញុំស្រឡាញ់ពេក យំខ្លួនឯងទៀត»។
លោក ហ៊ីងផាន សុគន្ធា ប្រធានមន្ទីរពេទ្យខេត្ត មានប្រសាសន៍ថា ជំងឺក្មេងស្រីនេះទាមទារពេលវេលាយូរក្នុងការព្យាបាលជាមួយការគាំទ្រផ្លូវចិត្តពីក្រុមគ្រួសារនិងសហគមន៍ដែលនាងកំពុងរស់នៅ។ លោកបន្តថា ដោយសារភាពស៊ាំរបស់នាងកាលពីនៅក្នុងព្រៃធ្វើឲ្យនាងអាចអត់អាហារបានយូរថ្ងៃខុសពីមនុស្សធម្មតា។
លោក ហ៊ីងផាន សុគន្ធា បានឲ្យដឹងថា ៖ «វាមិនដូចជាមនុស្សយើង អារម្មណ៍វាងាកទៅណេះងាកទៅណោះ»។
តាមការពិនិត្យឃើញនៅកដៃស្តាំរបស់នាងមានស្លាកស្នាមដូចមានរបួសដោយសារខ្សែឬចំណងដែលចងរឹតដៃនោះ។ យ៉ាងនេះក្តីរហូតមកដល់ពេលនេះ ប្រវត្តិនៃការបាត់ខ្លួននៃក្មេងស្រីកំណើតជនជាតិដើមភាគតិចនៅខេត្តរតនគិរីមួយនេះនៅតែជាអាថ៌កំបាំងនិងចម្ងល់ថា តើកាលនាងវង្វេងក្នុងព្រៃជួបហេតុការណ៍អាក្រក់អ្វីបានជាបាត់ការចងចាំនិងមានបញ្ហាផ្លូវចិត្តធ្ងន់ធ្ងរយ៉ាងនេះ?
ចំណែកក្រុមគ្រួសារនាងអំពាវនាវសុំឲ្យអង្គការក្រៅរដ្ឋាភិបាលឬស្ថាប័នជាតិអន្តរជាតិណាមានលទ្ធភាពទទួលគ្រប់គ្រងក្មេងស្រីនេះដើម្បីព្យាបាលនិងស្វែងរកការពិតនៃជីវិតដ៏អភ័ព្វរបស់នាង៕