បទវិភាគ៖ តើវប្បធម៌ជ្រុលនិយមពិតជាធ្វើឲ្យសង្គមខ្មែរបែកបាក់ពិតមែនឬទេ?
2015.11.06
ការប្រេះស្រាំដែលពិបាកនឹងផ្សះផ្សាក្នុងសង្គមខ្មែរបច្ចុប្បន្ន កំពុងស៊ីរូងយ៉ាងជ្រៅមិនត្រឹមតែក្នុងរង្វង់អ្នកនយោបាយប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែថែមទាំងរីករាលដាលក្នុងចំណោមអ្នកគាំទ្របក្សនយោបាយ និងយុវជន។ អ្វីដែលគួរអោយបារម្ភខ្លាំងជាងនេះទៅទៀតនោះ គឺការលេចឡើងនូវវប្បធម៌ជ្រុលនិយមក្នុងសង្គមកម្ពុជា ដែលអាចនាំអោយប្រទេសឈានទៅរកគ្រោះមហន្តរាយពិបាកនឹងស្មានដល់។
តើមានមូលហេតុអ្វីខ្លះដែលបណ្ដាលឲ្យមានវប្បធម៌ជ្រុលនិយមកើតឡើងក្នុងសង្គមខ្មែរនៅពេលបច្ចុប្បន្ន?
ការបែកបាក់ដែលហាក់គ្មានសង្ឃឹមថា នឹងអាចផ្សះផ្សាឡើងវិញបាននៅក្នុងសង្គមជាតិកម្ពុជា បច្ចុប្បន្ន កំពុងតែលេចឡើងអោយឃើញកាន់តែច្បាស់ ស្របពេលដែលវប្បធម៌សន្ទនាហាក់កំពុងត្រដរខ្យល់ បន្ទាប់ពីការវិវត្តន៍នយោបាយចុងក្រោយបានឡើងកម្ដៅកាន់តែខ្លាំងរវាងគណបក្សនយោបាយបដិបក្ខទាំងពីរនៅក្នុងរដ្ឋសភា។ ពោលគឺការវាយប្រហារទៅលើអ្នកតំណាងរាស្ត្រពីររូបមកពីគណបក្សសង្គ្រោះជាតិ កាលពីថ្ងៃទី២៦ ខែតុលា នៅក្បែររបងរដ្ឋសភាពីសំណាក់ក្រុមបាតុករប្រកាន់តឹងមួយក្រុមដែលគាំទ្រគណបក្សកាន់អំណាច និងការដកតំណែងអនុប្រធានរដ្ឋសភាជាតិ លោក កឹម សុខា។
ការប្រេះឆានេះ បានកំពុងតែស៊ីរូងសង្គមខ្មែរយ៉ាងជ្រៅដោយចាប់ផ្ដើមដំបូងពីក្នុងរង្វង់អ្នកនយោបាយ ហើយសាយភាយរហូតដល់អ្នកគាំទ្ររបស់ខ្លួន។ ទីបញ្ចប់សង្គមជាតិទាំងមូលប្រហែលអាចត្រូវបែកខ្ទេចខ្ទាំគ្មានថ្ងៃអាចផ្សះផ្សាបាន។ ទាំងអ្នកនយោបាយ ទាំងអ្នកគាំទ្ររបស់ខ្លួន ចាត់ទុកគូបដិបក្ខខ្មែរម្ខាងទៀតថាជាសត្រូវស្លាប់រស់ ហើយជេរប្រមាថកាតទាន ចងអាឃាត និងតែងបង្កអោយមានការប្រព្រឹត្តនូវទង្វើជ្រុលនិយមគ្រប់រូបភាព។ សូម្បីតែព្រះសង្ឃដែលជាសក្ការបុគ្គលដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់ដែលពុទ្ធសាសនិកខ្មែរគោរព ក៏ត្រូវបានក្រុមប្រកាន់តឹងជេរប្រមាថដោយគ្មានស្គាល់បុណ្យ និងបាប ស្ថានសួគ៌ និងនរក។
សំឡេងរបស់បាតុករ៖ «ទៅ! ទៅវត្តទៅ! លោកឆ្កួតអីមោហ៍អ៊ីចឹង! យីអាត្រងោល ខុសវិន័យព្រះពុទ្ធសាសនា...»។
ក្រោមហេតុផលបែបនេះហើយដែលធ្វើឲ្យខ្មែរ និងខ្មែរស្ដាប់គ្នាលែងយល់ និងមិនអាចធ្វើការជាមួយគ្នាដើម្បីបុព្វហេតុជាតិមាតុភូមិ។
មូលហេតុចម្បងទីមួយដែលបណ្ដាលឲ្យមានវប្បធម៌ជ្រុលនិយមកើតឡើងក្នុងសង្គមខ្មែរនៅពេលបច្ចុប្បន្ន គឺអាចមកពីសំណល់នៃឥទ្ធិពលសង្គ្រាមហែកហួរជាងបីទសវត្សនៅក្នុងផ្នត់គំនិតជនជាតិខ្មែរ។
នៅពេលដែល ប៉ុល ពត ឡើងកាន់អំណាចនៅឆ្នាំ១៩៧៥ ខ្មែរក្រហមមិនត្រឹមតែកាប់សម្លាប់ និងបង្អត់អាហារប្រជាជនប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែថែមទាំងបានបំផ្លាញស្ទើរតែទាំងអស់នូវឫសកែវនៃអត្តសញ្ញាណជនជាតិដ៏ស្លូតត្រង់នេះ ដោយជំនួសមកវិញនូវភាពសាហាវយង់ឃ្នង គំនុំ និងសេចក្ដីស្អប់ខ្ពើម។ ទោះបីរបបខ្មែរក្រហមបានស្លាប់បាត់ ប៉ុន្តែសំណល់នៃភាពឃោរឃៅ ការចងអាឃាតគ្នានៅតែមាននៅក្នុងផ្នត់គំនិតរបស់ក្រុមប្រកាន់តឹងខ្មែរមួយចំនួន។ មូលហេតុសំខាន់ទី២ គឺប្រហែលជាមកពីទម្លាប់ប្រកាន់ទស្សនៈចង្អៀតចង្អល់ "ក្រៅពីអញគឺមានតែអញ"។
វាជារឿងធម្មតាដែលមនុស្សតែងមានទស្សនៈខុសគ្នា ហើយក៏គ្មានអ្នកណាម្នាក់ចេះសព្វគ្រប់តែរឿងនោះឡើយ។ ការប្រកាន់ខ្លួនថា ជាស្នូលកណ្ដាល ជាតួឯក និងត្រឹមត្រូវគ្រប់កាលៈទេសៈ ដោយមិនព្រមទទួលយកគំនិតអ្នកដទៃ គឺជាហេតុផលដែលនាំទៅរកការមិនចុះសម្រុងគ្នា។ នៅពេលដែលភាគីទាំងសងខាងមិនព្រមស្ដាប់គ្នា នៅទីបំផុត ពួកគេក៏ក្ដៅចុងច្រមុះរៀងៗខ្លួន ហើយកំសួលកំហឹងក៏ផ្ទុះឡើងតាមគ្រប់រូបភាព រួមទាំងការប្រព្រឹត្តទង្វើជ្រុលនិយមតាមដែលអាចធ្វើបានដើម្បីយកឈ្នះលើគូបដិបក្ខ។
មូលហេតុមួយទៀត គឺអាចបណ្ដាលមកពីការទទួលរងសេចក្ដីឈឺចាប់ពីអំពើអយុត្តិធម៌។ ការឈឺចាប់ដែលបណ្ដាលមកពីអំពើអយុត្តិធម៌ និងការជិះជាន់ អាចជាមូលហេតុមួយផងដែរ ដែលធ្វើអោយពលរដ្ឋខ្មែរត្រូវប្រកាន់យកភាពជ្រុលនិយមក្នុងរយៈពេលខ្លីដើម្បីតបតទៅនឹងអ្នកគាបសង្កត់។ ជាឧទាហរណ៍ ការងើបឡើងបះបោររបស់ប្រជាកសិករនៅសំឡូត ខេត្តបាត់ដំបង នៅឆ្នាំ១៩៦៧ ប្រឆាំងនឹងការជិះជាន់របស់អាជ្ញាធរ ដែលការបះបោរនេះគឺជាចំណុចផ្ដើមនៃការរត់ចូលព្រៃម៉ាគី ដើម្បីប្រឆាំងរដ្ឋាភិបាល។ ទិដ្ឋភាពស្រដៀងនេះ ក៏បានកើតឡើងផងដែរនៅខេត្តកំពង់ស្ពឺ កាលពីឆ្នាំ២០១១ នៅពេលដែលប្រជាកសិករជាង ២០០នាក់ ងើបឡើងប្រឆាំងនឹងអាជ្ញាធរដែលរឹបអូសដីធ្លីទៅអោយក្រុមហ៊ុនឯកជន។
មូលហេតុសំខាន់មួយទៀត គឺការឃ្លាតឆ្ងាយពីគន្លងព្រះពុទ្ធសាសនា។ ព្រះពុទ្ធសាសនាបានដើរតួយ៉ាងសំខាន់ក្នុងការប្រៀនប្រដៅអោយមនុស្សធ្វើអំពើល្អ ស្គាល់បុណ្យ និងបាប។ ការប្រកាន់យកមជ្ឈិមមគ្គ ឬផ្លូវកណ្ដាល គឺជាឱវាទរបស់ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធ។ យ៉ាងណាមិញ ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន ការប្រតិបត្តិដោយត្រឹមត្រូវតាមព្រះពុទ្ធសាសនា ហាក់មិនសូវទទួលការចាប់អារម្មណ៍ ជាពិសេសក្នុងចំណោមយុវជន។ ការបាត់បង់ជំនឿបុណ្យបាប និងការមិនប្រតិបត្តិឱវាទសាសនា គឺជាមូលហេតុដែលនាំអោយប្រព្រឹត្តអំពើអកុសល និងភាពជ្រុលនិយមនៅក្នុងសង្គមកម្ពុជា។
តើប្រជាជាតិកម្ពុជា អាចកាត់បន្ថយភាពជ្រុលនិយម មិនឆ្វេងពេក មិនស្ដាំពេកក្នុងសង្គមខ្មែរបច្ចុប្បន្នបានដោយរបៀបណា?
ជាការពិតណាស់ ការចូលរួម និងការជជែកពិភាក្សា ត្រូវបានលើកទឹកចិត្តនៅក្នុងសង្គមប្រជាធិបតេយ្យ។ យ៉ាងណាមិញ ការចូលរួមរបស់ពលរដ្ឋនេះទៀតសោត រឹតតែមានតម្លៃជាសារវន្តប្រសិនបើជាការចូលរួមក្នុងន័យស្ថាបនា និងប្រកបដោយការទទួលខុសត្រូវ។ លើសពីនេះទៅទៀត ការជជែកពិភាក្សាដោយសន្តិវិធីដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហា គឺជាជម្រើសប្រសើរបំផុតជាងការដោះស្រាយដោយ "ប្រើកំហឹងទល់នឹងកំហល់" ឬ "ប៉ះដៃយកដៃ ប៉ះជើងយកជើង" ឬប្រកាន់យកវប្បធម៌រិះគន់បញ្ជោះបន្សោក និងជេរប្រមាថកាតទាន ដូចដែលអ្នកនយោបាយខ្មែរ និងអ្នកគាំទ្រគណបក្សមួយចំនួនធ្លាប់ប្រកាន់យកក្នុងពេលកន្លងមក ពិសេសជាងនេះទៅទៀត ការប្រតិបត្តិនូវមជ្ឈិមបដិបទា ឬមាគ៌ាកណ្ដាលរបស់ព្រះពុទ្ធជាម្ចាស់ គឺជាឱសថដែលអាចជួយផ្សះផ្សាការប្រេះស្រាំសង្គមកម្ពុជា ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន៕