ស្ត្រីពិការប្រឹងលក់បន្លែយកលុយឱ្យកូនស្រីពិការដូចគ្នាបានរៀនសូត្រ
2023.04.25
លោកស្រី ប៊ន់ ញ៉ន់ ជាជនពិការម្នាក់អង្គុយនៅលើរទេះរុញ ប៉ុន្តែលោកស្រី មិនបាន ផ្តេកផ្តួលតាមរូបកាយពិការទេ គឺគាត់ប្រឹងប្រែងលក់បន្លែរាល់ថ្ងៃនៅក្នុងផ្សារក្រឡាញ់ ក្នុងខេត្តសៀមរាប។ កម្លាំងចិត្តសំខាន់ ដែលជំរុញឱ្យលោកស្រីប្រឹងប្រែងនោះ គឺរកលុយឱ្យកូនស្រីវ័យ ១២ឆ្នាំបានរៀនសូត្រមានអនាគតល្អ កុំឱ្យជួបការលំបាកដូចរូបគាត់។
លោកស្រី ប៊ន់ ញ៉ន់ ជិះលើរទេះរុញ ហើយពឹងក្មួយស្រីម្នាក់រុញទៅដល់ផ្សារ ក្រឡាញ់រាល់ថ្ងៃ នៅម៉ោង ៦ព្រឹក ដើម្បីប្រមូលទិញបន្លែពីអ្នកលក់ផ្សេងៗ ហើយរកទីតាំងទំនេរ ដើម្បីដាក់លក់បន្តយកប្រាក់ចំណេញដោះស្រាយជីវភាពគ្រួសារ។
ស្ត្រីវ័យ ៤២ឆ្នាំរូបនេះ មិនមានលុយជួលកន្លែងលក់ជាកម្មសិទ្ធិផ្ទាល់ខ្លួនទេ គឺឃើញ កន្លែងណាទំនេរចូលលក់ ហើយនៅពេលម្ចាស់គេមកដល់ ក៏ឱ្យក្មួយរុញរទេះដូរទីតាំងផ្សេងបន្តទៀត។
លោកស្រីជួលបន្ទប់មួយនៅចម្ងាយប្រមាណ ៥រយម៉ែត្រពីផ្សារក្រឡាញ់ រស់នៅជា មួយកូនស្រី និងក្មួយស្រីម្នាក់ ដែលមានបញ្ហាស្មារតីខ្លះៗ។ ក្នុង ១ថ្ងៃលោកស្រីទៅផ្សារនោះ ២ដង គឺពេលព្រឹក ពីម៉ោង៦ ដល់ម៉ោង១០ ហើយពេលរសៀល ពីម៉ោង ៣ដល់ម៉ោង៦។
ប្រាក់ចំណេញប្រចាំថ្ងៃ ដែលបានពីការលក់ទាំង ២ពេល គឺបានប្រមាណ ២ម៉ឺនរៀល។
លោកស្រី ប៊ន់ ញ៉ន់៖ «ដូចថា ដើមទុនយើង ៥ម៉ឺនអ៊ីចឹងទៅ ហើយយើងទិញអស់ ៤ម៉ឺនជាង ថ្ងៃណាខ្លះក៏អស់ ៥ម៉ឺនអ៊ីចឹងទៅ ចំណូលក្នុង ១ថ្ងៃ បាន ៧ម៉ឺន គឺ ៧ម៉ឺនទាំងដើម»។
ប្រាក់ចំណេញ ២ម៉ឺនរៀល ស្ត្រីជនពិការរូបនេះ ដកទុក៥ពាន់រៀលរាល់ ថ្ងៃសម្រាប់ សន្សំទុកបង់ថ្លៃបន្ទប់បូកទាំងថ្លៃទឹក និងភ្លើង គឺចំណាយ ១៦ម៉ឺនរៀលក្នុង ១ខែ។ ចំណែកលុយសល់ ១ម៉ឺន ៥ពាន់រៀលទៀត លោកស្រីបែងចែកមួយផ្នែកសម្រាប់ អាហារមនុស្ស ៣នាក់ និងឱ្យកូនទៅរៀនខ្លះ។
លោកស្រីបានលុយពីការលក់បន្លែ ហើយពេលណាឈឺ មិនបានទៅលក់ ចំណូល ក៏មិនមានដែរ។ ដូច្នេះ ពេលខ្លះឈឺដែលនៅប្រឹងរួច លោកស្រីនៅតែប្រឹងទៅលក់។
លោកស្រី ប៊ន់ ញ៉ន់ បន្តថា អ្វីដែលគាត់ភ័យខ្លាចបំផុតនោះគឺ មិនអាចទៅលក់បន្លែកើត អត់លុយហើយមិនដឹងទៅពឹងអ្នកណាទេ។
លោកស្រី ប៊ន់ ញ៉ន់៖ «ធ្លាប់អត់ ធ្លាប់មាន ៤ ទៅ ៥រយ នៅក្នុងហោប៉ៅ ចេះតែគិត ចេះតែពិបាកចិត្ត មិនដឹងពឹងអ្នកណាគេ»។
លោកស្រី ប៊ន់ ញ៉ន់ និងកូនស្រីឈ្មោះ ឃុន សុហាន អាយុ ១២ឆ្នាំរៀនថ្នាក់ទី៥ អ្នកទាំង២ ពិការដូចគ្នា។ ពិការភាពនេះ គឺដៃ និងជើងមិនមានកម្លាំងគ្រប់គ្រាន់ក្នុងការធ្វើចលនា។
លោកស្រី ប៊ន់ ញ៉ន់ ថ្លែងថា រយៈពេលប្រមាណ ៣ឆ្នាំចុងក្រោយ សុខភាពគាត់កាន់ តែចុះខ្សោយ គឺដៃជើងមិនមានកម្លាំង ហើយសរសៃដៃ និងជើងចេះតែទាញឱ្យញ័រ ខុសប្រក្រតី។
កុមារី ឃុន សុហាន ថ្លែងថា នាងអាណិតម្ដាយ ដែលពេលខ្លះ ត្រូវប្រឹងប្រែងទៅលក់បន្លែទាំងឈឺ។ សុហាន ប្ដេជ្ញាចិត្តប្រឹងប្រែងរៀនឱ្យបានការងារធ្វើ ដើម្បីចិញ្ចឹមខ្លួនឯង និងម្ដាយ។
ការងារក្នុងក្តីស្រមៃរបស់ សុហាន គឺធ្វើការនៅក្នុងការិយាល័យ ព្រោះនាងមិនអាចដើរកើត។
កុមារី ឃុន សុហាន៖ «ថ្ងៃខាងមុខ គោលដៅរបស់ខ្ញុំ ចង់ធ្វើការងារគណនេយ្យលោកគ្រូ។ ពេលយើងធ្វើអ៊ីចឹងទៅ អង្គុយមួយកន្លែងវាស្រួល»។
ស្ថានភាពពិការរបស់ម្តាយនិងកូននេះគឺដៃជើងខ្សោយពីកំណើតដូចគ្នា។ សម្រាប់លោកស្រី ប៊ន់ ញ៉ន់ ថ្លែងថា ដៃ និងជើងលោកស្រីខ្សោយតាំងពីក្មេង ប៉ុន្តែអាចធ្វើការងារបានច្រើនគួរសម។ លុះដល់អាយុជាង ៤០ឆ្នាំ កម្លាំងដៃ និងជើងកាន់តែខ្សោយរហូតមិនអាចដើរខ្លួនឯងបាន។
ប្រធានអង្គការជនពិការកម្ពុជាប្រចាំខេត្តសៀមរាប អ្នកស្រី កាយ ស្រីអន មានប្រសាសន៍ថា អ្នកស្រីកំពុងធ្វើការងារជាមួយជនពិការប្រមាណ ៨០០នាក់ នៅក្នុងខេត្តនេះ តាមរយៈការបណ្ដុះបណ្ដាលជំនាញវិជ្ជាជីវៈ និងបង្កើតមុខរបរផ្សេងៗ។ អ្នកស្រីសាទរ និងជំរុញឱ្យជនពិការប្រឹងប្រែងរៀនសូត្រ ដើម្បីអនាគតល្អ។
អ្នកស្រី កាយ ស្រីអន៖ «សម្រាប់ជនពិការក្មេងៗ ជំនាន់ក្រោយ លើកទឹកចិត្តឱ្យពួកគាត់ប្រឹងរៀន ប្រឹងសិក្សាឱ្យបានកាន់តែច្រើនទៅ! រដ្ឋាភិបាលក៏ផ្តល់ឱកាសដល់ជនពិការ។ សម័យឥឡូវ គេផ្តល់ឱកាសច្រើន ឱ្យតែគាត់ប្រឹងរៀនកុំខ្លាច ក៏ដូចជាចាប់យកក្ដីស្រមៃ ដែលយើងប៉ង យើងចង់ធ្វើអី ប្រឹងរៀនជំនាញហ្នឹងទៅ អាចអនាគតអាចសម្រេចបំណងគាត់»។
ងាកមកលោកស្រី ប៊ន់ ញ៉ន់ ជាស្ត្រីមេម៉ាយ ហើយមិនចេះអក្សរទៀតនោះ បញ្ជាក់ថា គាត់ប្រឹងប្រែងមិនបោះបង់ទេ ទោះលំបាកយ៉ាងណាក៏ដោយ ដើម្បីឱ្យកូនមានអនាគតល្អ កុំឱ្យជួបការលំបាកដូចលោកស្រី។
លោកស្រី ប៊ន់ ញ៉ន់៖ «អនាគតកូនខ្ញុំចង់ឱ្យកូនតស៊ូរៀន។ ប្រឹងកុំឱ្យគេវាយតម្លៃគាត់ កុំឱ្យមើលងាយគាត់។ ឱ្យគាត់តស៊ូប្រឹងខ្លួនឯងអ៊ីចឹងទៅ ខ្ញុំប្រឹងប្រែងតស៊ូជួយគាត់អ៊ីចឹង ហើយសំខាន់ ចង់ឱ្យគាត់មានចំណេះដឹងខ្លួនឯង»។
អ្នកស្រី កាយ ស្រីអន លើកឡើងថា ជនពិការ ជាពិសេស អ្នកនៅតាមតំបន់ជនបទ ភាគច្រើនមិនទទួលបានការអប់រំទេ ហើយរស់នៅក្នុងស្ថានភាពលំបាក និងពឹងផ្អែកលើអ្នកដទៃ៕
កំណត់ចំណាំចំពោះអ្នកបញ្ចូលមតិនៅក្នុងអត្ថបទនេះ៖ ដើម្បីរក្សាសេចក្ដីថ្លៃថ្នូរ យើងខ្ញុំនឹងផ្សាយតែមតិណា ដែលមិនជេរប្រមាថដល់អ្នកដទៃប៉ុណ្ណោះ។