មន្ត្រីរាជការ និស្សិត កសិករ មន្ត្រីសង្គមស៊ីវិល និងអ្នកទទួលទានចំណីអាហារក្នុងប្រទេសកម្ពុជាប្រមាណ ៨០នាក់ ជំរុញឲ្យរដ្ឋាភិបាល និងក្រសួងពាក់ព័ន្ធអនុវត្តច្បាប់គ្រប់គ្រងចំណីអាហារឲ្យបានតឹងរ៉ឹង ដើម្បីការពារសុខភាពអ្នកប្រើប្រាស់ និងទទួលទានចំណីអាហារ។
ការជម្រុញនេះបានលើកបង្ហាញឡើងក្នុងទិវាអ្នកបរិភោគពិភពលោក នៅថ្ងៃ១៥ មិនា ឆ្នាំ២០១១ បន្ទាប់ពីមានការបង្ហាញថា ម្ហូបអាហារភាគច្រើនសុទ្ធតែមានសារធាតុគីមី ដែលអាចបណ្ដាលឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់ដល់សុខភាព ចំពោះអ្នកបរិភោគ អ្នកប្រើប្រាស់។
មន្ត្រីរាជបណ្ឌិតសភាកម្ពុជា លោកស្រីបណ្ឌិត ចេក សុថា ថ្លែងថា បានធ្វើការវិភាគ ២ឆ្នាំ រកឃើញសារធាតុគីមីដែលរដ្ឋបានហាមប្រើ និងហាមលក់នៅបន្តមានដាក់បញ្ចូលក្នុងអាហារស្រស់ បន្លែ ផ្លែឈើ អាហារសាច់ស្រស់ និងផលិតផលសម្រេចទិញពីផ្សារក្នុងប្រទេសកម្ពុជាចំនួន ១៥ផ្សារ។ លោកស្រីបន្ថែមថា ៖ "ឧទាហរណ៍ ប័រ៉ាក់ ហ្វរ័ម៉ាលីន អីនេះ គឺជាសារធាតុដែលគេហាមឃាត់អស់ ហើយប័រ៉ាក់ គេប្រើនៅលើសាច់ប៉ាតេ ប្រហិត សាច់គោ ត្រីងៀត បង្គាក្រៀម មឹកក្រៀម គោងៀតអីនឹង សារធាតុនេះ បណ្ដាលឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់ដល់សុខភាពអ្នកបរិភោគ ដូចជាពុលតម្រងនោម និងក្រលៀន ឈឺក្បាល រមាស់ស្បែក រលាក អ៊ីចឹង។ នៅក្នុងនេះ គេបានហាមទៀត បើសិនសារធាតុនេះនៅក្នុងខ្លួនមនុស្សចាស់ ១៥ក្រាម ក្មេងតែ ៥ក្រាមទេ អាចបណ្ដាលឲ្យក្អួតឈាម និងស្លាប់បាន"។
មន្ត្រីរបស់អង្គការសេដាក (CEDAC) លោក ឃន់ ស្តុក ពន្យល់អំពីគ្រោះថ្នាក់នៃការទទួលទានអាហារ ដែលមានសារធាតុគីមីក្នុងចំណីអាហារថា សារធាតុហ្វរ៍ម៉ុល គេសម្រាប់ដាក់ក្នុងសាកសព ការពារស្អុយ ប៉ុន្តែអ្នកលក់ដូរក្នុងប្រទេសកម្ពុជាបានយកសារធាតុនោះមកដាក់ក្នុងអាហារ ដើម្បីរក្សាគុណភាព ទុកបានយូរ ៖ "អ៊ីចឹងការបង្កើតច្បាប់ ត្រូវរាជរដ្ឋាភិបាលមានតួនាទីសំខាន់ នៅក្នុងការជួយគិតគូរសុវត្ថិភាពចំណីអាហារអ្នកប្រើប្រាស់ ព្រោះរាជរដ្ឋាភិបាលគាត់មានសមត្ថកិច្ចក្នុងការឆែក ក្នុងការមិនអនុញ្ញាតឲ្យលក់ផ្សេងៗ"។
តំណាងក្រសួងពាណិជ្ជកម្មសុំមិនបញ្ចេញឈ្មោះបានថ្លែងថា សារធាតុគីមីមួយចំនួន ត្រូវរដ្ឋហាមលក់ដូរ និងហាមប្រើប្រាស់ ប៉ុន្តែដោយសារតែប្រទេសកម្ពុជានៅតែមិនទាន់អាចគ្រប់គ្រងឈ្មួញនាំចូលសារធាតុទាំងនោះបាន ទើបម្ហូបអាហារ បន្លែ ត្រីសាច់ និងផលិតផលសម្រេចនៅតែមានសារធាតុហាមឃាត់ ដែលគួរតែកសិករ និងអ្នកទទួលទាន ឬទិញប្រើប្រាស់ប្រុងប្រយ័ត្នដោយខ្លួនឯង ៖ "កិច្ចការពារអ្នកប្រើប្រាស់ ច្បាប់នៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជាយើងមិនទាន់មានទេ ប៉ុន្តែយើងបានរៀបចំរួចហើយ។ យើងបានដាក់ជូនទៅសភារបស់យើងហើយ គាត់នឹងរៀបចំអនុម័ត អ៊ីចឹងនៅពេលដែលមានច្បាប់ហ្នឹងគ្រប់គ្រាន់ បានវាអាចអនុវត្តច្បាប់បាន"។
ប្រធានអង្គការសេដាក លោកបណ្ឌិត យ៉ង សាំងកុមារ ថ្លែងថា មានការលំបាកក្នុងការជ្រើសរើសទំនិញឲ្យបានត្រឹមត្រូវ ទៅតាមប្រភេទ និងកម្រិតគុណភាពទំនិញ។ អ្នកប្រើប្រាស់ អ្នកបរិភោគ ត្រូវការដឹងព័ត៌មានមូលដ្ឋានមួយចំនួន ដូចជាតម្លៃ ប្រភព សុវត្ថិភាព និងគុណភាពនៃទំនិញ ដើម្បីធ្វើការជ្រើសរើសទំនិញ ឲ្យបានត្រឹមត្រូវ។ នៅឆ្នាំ១៩៥០ មានការងើបឡើងនៃសហជីពអ្នកប្រើប្រាស នៅសហរដ្ឋអាមេរិក។ សហជីពនេះ បង្កើតឡើងដើម្បីធ្វើការប្រៀបធៀបនូវទំនិញទីផ្សារ និងស៊ើបអង្កេតរួមទាំងតម្លៃ គុណភាព ការគ្មានរាក់ទាក់ពីអ្នកលក់ និងផលប្រយោជន៍ នៃរបាយការណ៍ ដែលចេញផ្សាយដោយសហជីព ៖ "ឧទាហរណ៍ថ្នាំពុល ម៉េវ៉ាំងប៉ុស្ត ប៉ូលីដុលនឹងវាពុល អត់ឲ្យប្រើទេ ឲ្យប្រើទៅក្នុងរយៈពេលប៉ុណ្ណេះថ្ងៃ ឈប់ប្រើហើយចាំប្រមូលផល ដូចថា ២អាទិត្យក្រោយ មកមុនប្រមូលផលឈប់ប្រើ ដើម្បីកុំឲ្យមានជាតិពុលសល់ក្នុងដំណាំ ប៉ុន្តែបើគាត់ដឹងហើយគាត់នៅតែប្រើ ពេលនេះយើងប្ដឹងពីណា? កសិករថាទេ ឃើញគេដាក់លក់ ហើយថ្នាំនឹងឃើញគេដាក់លក់នៅក្នុងទីផ្សារ និងនាំចូលមក ប៉ិនថ្នាំនឹង តាមច្បាប់ថាមិនឲ្យលក់ទេ ហើយអត់ឲ្យនាំចូលទៀត ប៉ុន្តែហេតុអីបានជាថ្នាំហ្នឹងមាននាំចូល ហើយមានលក់នៅទីផ្សារយើង? តើយើងប្ដឹងពីណា? វាជារឿងមួយ ដែលយើងត្រូវចាប់ផ្ដើមជជែកគ្នា ហើយវាជារឿងសំខាន់"។
លោកបណ្ឌិត យ៉ង សាំងកុមារ បន្តថា ឆ្នាំ១៩៨៣ មានការរីកដុះដាលពេញពិភពលោក ប្រារព្ធទិវាអ្នកបរិភោគពីភពលោក នៅថ្ងៃ១៥ មិនា ជារៀងរាល់ឆ្នាំ។ ដោយឡែកនៅប្រទេសកម្ពុជាវិញ ពុំទាន់មានការចាប់អារម្មណ៍ខ្លាំងទៅលើសុវត្ថិភាពអាហារ និងវត្ថុប្រើប្រាស់ និងការបង្កើតសមាគមអ្នកប្រើប្រាស់ អ្នកបរិភោគ ដើម្បីការពារផលប្រយោជន៍ខ្លួនឯងនៅឡើយទេ ទោះបីទីផ្សារសេរីកាន់តែទំនើប និងស្មុគស្មាញ ដូចជាទំនិញមួយចំនួនធំបាននិងកំពុងនាំចូលដោយពុំមានប្រភពច្បាស់លាស់៕