កម្មវិធី​វប្បធម៌ នៅ​ក្នុង​របប កម្ពុជា​ប្រជាធិបតេយ្យ (៧៣​ក)

នាទី​ប្រវត្តិ​នៃ​ដំណើរ​ទៅ​កាន់​វាលមរណៈ ភាគ​ទី​៧៣​ក សូម​លើក​យក​សេចក្តី​រាយការណ៍ ស្ដី​អំពី កម្មវិធី​វប្បធម៌​នៅ​ក្នុង​របប​កម្ពុជា​ប្រជាធិបតេយ្យ ។

0:00 / 0:00

បើ​តាម​សម្តី​របស់​អ្នក​ធ្លាប់​រស់នៅ​ក្រោម​របប កម្ពុជា​ប្រជាធិបតេយ្យ បាន​និយាយ​ឲ្យ​ដឹង​ថា នៅ​ក្នុង​សម័យ​នោះ រាល់​សកម្មភាព​ទាំងឡាយ​ដែល​ទាក់ទង​នឹង​វិស័យ​វប្បធម៌ ត្រូវ​បាន​បង្វែរ​ទិសដៅ​ទៅ​រក​ការ​បម្រើ​ឲ្យ​បដិវត្តន៍​របស់​បក្ស​កុម្មុយនីស្ត​កម្ពុជា ។

រដ្ឋធម្មនុញ្ញ​កម្ពុជា​ប្រជាធិបតេយ្យ ត្រង់​មាត្រា​៣ បាន​ចែង​ថា ៖ វប្បធម៌​របស់​ប្រទេស​កម្ពុជា​ប្រជាធិបតេយ្យ មាន​លក្ខណៈ​ជាតិ ប្រជាជន និង​ចម្រើន​ស្អាត​ស្អំ ដើម្បី​បម្រើ​ភារកិច្ច​ការពារ​ប្រទេស និង​កសាង​ប្រទេស​កម្ពុជា ឲ្យ​បាន​រុងរឿង​សម្បូរ​សប្បាយ ។ វប្បធម៌​ថ្មី​នេះ ប្រឆាំង​ដាច់ខាត​នឹង​វប្បធម៌​ពុករលួយ ប្រតិកិរិយា របស់​វណ្ណៈ​ជិះជាន់​ផ្សេងៗ និង​របស់​អាណានិគម​និយម ចក្រពត្តិ​និយម​នៅ​កម្ពុជា ។

ក្រោយ​ពេល​បណ្តេញ​ប្រជាជន​ចេញ​អស់​ពី​ទីក្រុង របប​កម្ពុជា​ប្រជាធិបតេយ្យ បាន​បិទ​លែង​ឱ្យ​មាន​រោង​ភាពយន្ត រោង​មហោស្រព សម្រាប់​សាធារណជន​ទាំងអស់ ។ ក្រៅពី​សៀវភៅ​រៀន​អក្សរ និង​លេខ​សម្រាប់​កុមារ និង​ទស្សនាវដ្តី​ដូចជា ទង់​បដិវត្តន៍ និង​ទស្សនាវដ្តី កម្ពុជា សម្រាប់​តែ​កម្មាភិបាល​តែប៉ុណ្ណោះ ។ សៀវភៅ ទស្សនាវដ្តី ឬ​កាសែត​ឤន អំពី​ដំណឹង​ផ្សេងៗ ក៏​ត្រូវ​បិទ​លែង​បោះពុម្ព​សម្រាប់​ឱ្យ​សាធារណជន​ទូទៅ​បាន​ឤន​ដែរ ។

លោក ទែន គីរី សាក្សី​ម្នាក់​នៅក្នុង​របប​កម្ពុជា​ប្រជាធិបតេយ្យ មាន​ប្រសាសន៍​ឲ្យ​ដឹង​ដូច្នេះ​ថា ៖ «šសម័យ​ប៉ុលពត មាន​កាសែត​មាន​ស្អី​ណា បាត់ឈឹង អត់​មាន​ទាំងអស់​តែម្តង អត់មាន​ព័ត៌មាន​អី​ទាំងអស់ មាន​តែ​ពលកម្ម ព្រឹក​ល្ងាចៗ រហូត​តែម្តង អត់មាន​កាសែត អត់មាន​ទស្សនាវដ្តី ស្អី​ទាំងអស់​តែម្តង ។ គ្រាន់តែ​យើង​អ្នក​ចេះ​ដឹង​បន្តិច ក៏​គេ​យក​ទៅ​សម្លាប់​ដែរ ដូច្នេះ​មាន​អ្នកណា​ហ៊ាន​ធ្វើ​អី ។ គេ​បំបិទ​អត់​ឱ្យ​មាន​តែម្តង ហើយ​គេ​មិន​ចូលចិត្ត​អ្នក​ចេះ​ដឹង ដូច្នេះ​អ្នកណា​មើល​កាសែត​អី អ្នក​ចេះដឹង គេ​យក​ទៅ​សម្លាប់​ចោល​បាត់​ទៀត​ហើយ›»

ស្ថានីយ​ទូរទស្សន៍​ក៏​ត្រូវ​បិទ ហើយ​វិទ្យុ​ផ្ទាល់ខ្លួន​របស់​ប្រជាជន ត្រូវ​បាន​ដកហូត​ដូច​កម្មសិទ្ធិ​ឯកជន​ដទៃ​ទៀត​ដែរ ។

អ្នកស្រី ហ៊ីង កន ជា​សាក្សី​ក្នុង​របប​កម្ពុជា​ប្រជាធិបតេយ្យ​ម្នាក់​ទៀត នៅ​ខេត្ត​កណ្តាល បាន​ឲ្យ​ដឹង​ថា វិទ្យុ​របស់​អ្នកស្រី​ត្រូវ​ខ្មែរក្រហម​ដកហូត​ដូច​កម្មសិទ្ធិ​ដទៃ​ទៀត​ដែរ ដោយ​អ្នកស្រី​មាន​ប្រសាសន៍​ដូច្នេះ ៖ «šជំនាន់​ហ្នឹង គេ​ដក​យក​អស់ សូម្បីតែ​ផ្តិល​ផឹក​ទឹក គេ​ដក​យក​ដែរ បាន​នៅ​ស្អី​ខ្ញុំ​នោះ›»

សាក្សី​ជា​ច្រើន​បាន​ឲ្យ​ដឹង​ស្រដៀង​គ្នា​ថា នៅ​ក្នុង​របប​កម្ពុជា​ប្រជាធិបតេយ្យ មានតែ​កម្មាភិបាល​ខ្មែរក្រហម​ទេ ដែល​មាន​វិទ្យុ​ប្រើ ហើយ​ចំពោះ​ប្រជាជន​វិញ បើ​ទោះជា​មាន​វិទ្យុ​ក៏ដោយ ក៏​មិន​ត្រូវ​បាន​អនុញ្ញាត​ឱ្យ​ប្រើ​ដែរ ។

លោក ទែន គីរី មាន​ប្រសាសន៍​ឲ្យ​ដឹង​បន្ថែម​ដូច្នេះ​ថា ៖ «šមាន​អ្នក​មូលដ្ឋាន គេ​មាន​ខ្លះ​អ៊ីចឹង​ទៅ តែ​ចំពោះ​ខ្ញុំ​អត់​សោះ អត់​ដែល​ស្គាល់ បាន​ស្តាប់​វិទ្យុ​អី​តែម្តង ។ គេ​ចាត់​ទុក​ជា​ខ្មាំង អ្នក​ណា​ប្រើ​វិទ្យុ​អី​ជា​ខ្មាំង​តែម្តង ។ អត់​ឱ្យ​ប្រើ​វិទ្យុ អត់​ឱ្យ​ប្រើ​អី​ទេ ទម្លាក់​ចោល​តែម្តង អត់​ឱ្យ​មាន​ព័ត៌មាន​ទាំងអស់ បើ​មាន​ក៏​ប្រើ​លួចលាក់​ដែរ អត់​ប្រើ​ជា​ចំហ​ទេ មានតែ​កម្មាភិបាល​អី​មួយចំនួន ហើយ​ប្រើ ក៏​ប្រើ​លួចលាក់​ដែរ អត់​ប្រើ​ជា​ចំហ​ទេ ឤថ៌កំបាំង​មែនទែន›»

ទោះ​ជា​បែប​នោះ​ក្តី របប​កម្ពុជា​ប្រជាធិបតេយ្យ បាន​រក្សា​ឲ្យមាន​វិទ្យុ​ផ្សាយ​សំឡេង​ជា​ផ្លូវការ​មួយ សម្រាប់​បម្រើ​ការ​ឃោសនា​នយោបាយ​របស់​ខ្លួន ដែល​នៅ​ក្នុង​កម្មវិធី​ផ្សាយ ភាគ​ច្រើន ច្រើន​តែ​ផ្សាយ​អំពី​សុន្ទរកថា​នយោបាយ និង​ចម្រៀង​បដិវត្តន៍ ។

នៅក្នុង​កម្មវិធី​ផ្សាយ​នា​ពេល​យប់​មួយ ក្នុង​ឆ្នាំ​១៩៧៧ ដែល​ត្រូវ​បាន​ថត​ទុក អ្នក​ផ្សាយ​វិទ្យុ បាន​ឤន​កម្មវិធី​ដូច្នេះ ៖ «šបង​ប្អូន​កសិករ សហករ យុទ្ធជន យុទ្ធនារី មិត្ត​កម្មាភិបាល​យើង នៅ​ស្រុក​ស្វាយរៀង សម្រុក​បង្ហើយ​ការ​ច្រូត​កាត់ ទុក​ដាក់​ផល​ស្រូវ និង​បន្ត​លើក​ទំនប់ ជីក​ប្រឡាយ លើក​ភ្លឺ ដាស់​ស្រែ​ទុក យ៉ាង​ខ្លាំងក្លា និង​ចម្រៀង​បដិវត្តន៍ ។ ម៉ោង​៨​យប់ ...​រឿង​ក្រោម​ចំណងជើង​ថា "វីរភាព​តា​មី និង​យាយ​ឡា បូជា​ជីវិត​ដ៏​ថ្លៃថ្លា ដើម្បី​បុព្វហេតុ​បដិវត្តន៍ និង​ចម្រៀង​បដិវត្តន៍ ។ ម៉ោង​៩​យប់ កម្មវិធី​នយោបាយ​ដដែល និង​ចម្រៀង​បដិវត្តន៍ ។ ម៉ោង​១០​យប់ ចប់​កម្មវិធី›»

កម្មវិធី​វប្បធម៌​ទាក់ទង​នឹង​ពិធី​បុណ្យ​ផ្សេងៗ ដែល​ធ្លាប់​មាន​មុន​សម័យ​បដិវត្តន៍ ក៏​ត្រូវ​បាន​ហាមឃាត់​មិន​ឱ្យ​មាន​ទៀត​ឡើយ ជាពិសេស​ពិធី​បុណ្យ​ភ្ជុំបិណ្ឌ ដែល​ជា​បុណ្យ​ទាក់ទង​នឹង​ពុទ្ធសាសនា ហើយ​ក៏​ជា​បុណ្យ​ដ៏​មាន​តម្លៃ​ក្រៃលែង​ចំពោះ​ប្រជាជន​ខ្មែរ សម្រាប់​រំឭក​ដល់​គុណូបការៈ​របស់​បុព្វបុរស ដែល​បាន​ស្លាប់​ទៅ​នោះ បាន​ឤក់ខាន​ពេញ​មួយ​សម័យ​បដិវត្តន៍ កម្ពុជា​ប្រជាធិបតេយ្យ ខ្មែរក្រហម ហើយ​ជំនួស​មក​វិញ នូវ​ពិធី​បុណ្យ​ផ្សេងៗ ទាក់ទងនឹង​បដិវត្តន៍ ដែល​ផ្តោត​ជា​សំខាន់​តែ​លើ​វិស័យ​កសិកម្ម ដូចជា​ការ​បង្កបង្កើន​ផល និង​ការ​កសាង​ប្រព័ន្ធ​ភ្លឺ​ស្រែ ជា​ក្រឡា​ឈើ​ត្រង់ ការ​លើក​ទំនប់ និង​ជីក​ប្រឡាយ​ជាដើម ។

អ្នកស្រី ហ៊ីង កន បាន​បញ្ជាក់​បន្ថែម​ដូច្នេះ​ថា ៖ «šអត់​ទេ មាន​តែ​បុណ្យ​កាប់​ជ្រូក កាប់​មាន់​ស៊ី វា​ស៊ី​តែ​គ្នា​វា​ហ្នឹង បុណ្យ​អី​មាន​លោក​សង្ឃ​ឯណា ? បើ​ព្រះអង្គ វា​សែង​យក​ទៅ​ទម្លាក់​ចោល នៅ​ក្នុង​ស្រះ›»

ជាមួយ​គ្នា​នោះ​ដែរ សកម្មភាព​កីឡា ការ​រាំកម្សាន្ត ទំនាក់​ទំនង​មិត្តភាព ជា​លក្ខណៈ​ឯកជន ត្រូវ​របប​កម្ពុជា​ប្រជាធិបតេយ្យ ហាម​មិន​ឱ្យ​មាន​ដែរ ដោយ​ចាត់​ទុក​សកម្មភាព​ខាង​លើ​នេះ​ថា សុទ្ធសឹង​ជា​សកម្មភាព​របស់​ពួក​សក្តិភូមិ មូលធន​និយម ដែល​ជា​ពួក​វណ្ណៈ​ជិះជាន់ និង​មិន​ចេះ​ធ្វើ​ស្រែ​ចម្ការ ។

ការ​តុបតែង​ខ្លួន​ឆើតឆាយ​ហ៊ឺហា តាម​បែប​អ្នក​ទីក្រុង និង​ការ​លាប​ក្រេម​ម្សៅ​របស់​នារី ក៏​ត្រូវ​បាន​ហាម​ឃាត់​ដែរ ដោយ​ចាត់​ទុក​សកម្មភាព​ទាំង​នោះ​ថា ជា​សកម្មភាព​ពិសពុល ដែល​ពួក​ចក្រពត្តិ និង​បរិវា​ពង្វក់​ស្មារតី​យុវជន យុវនារី​ខ្មែរ ឲ្យ​វិលវល់​ភ្លេច​គិត​អំពី​បញ្ហា​របស់​ប្រទេស​ជាតិ ហើយ​ម្តងម្កាល​ពាក្យ​ស្លោក​មួយ​ឃ្លា ត្រូវ​បាន​លើក​ឡើង​ប្រឆាំង​នឹង​សម្ផស្ស​នារី ដូច្នេះ​ថា ៖ "សម្ផស្ស​គឺ​ជា​ឧបសគ្គ​ចំពោះ​ឆន្ទៈ​ប្រយុទ្ធ" ឬថា "នារី​សក់​វែង​ស្នេហា​ប្តី នារី​សក់ខ្លី​ស្នេហា​ជាតិ" ។

អ្នកស្រី អ៊ូច ប៉ាច សាក្សី​ម្នាក់​ដែល​ធ្លាប់​រស់​នៅ​ក្រោម​របប​កម្ពុជា​ប្រជាធិបតេយ្យ បាន​លើក​ពាក្យ​ខាងលើ មក​អធិប្បាយ​ដូច្នេះ​ថា ៖ «šសក់​វែង​សម្រាប់​ប្តី​ហ្នឹង​ឯង ប្តី​ស្រឡាញ់​សក់​វែង ហើយ​ដល់​យើង​រវល់​តែ​សក់​វែង ទៅ​ស្នេហា​ជាតិ​ម៉េច​បាន សក់​អន្តេ​អន្តាយ​ហ្នឹង ទៅ​ច្បាំង​គ្នា​យ៉ាង​ម៉េច​ទៅ រវល់​តែ​សិត​សក់ រវល់​តែ​ស្អី​ហ្នឹង វា​ម៉េច​នឹង​បាន​ទៅ​ស្រួល ។ អ៊ីចឹង​សក់​ខ្លី គេ​គ្រាន់​តែ​រលាស់​ទៅប្រុយ មិន​បាច់​សិត​មិន​បាច់​អី​ទេ ប្រញ៉េប​ប្រញ៉ាប់​ទៅ​ហើយ នារី​កងទ័ព​នោះ​មាន​អ្នកណា​រវល់​តែ​សិត​ច្រើន ចង​តែ​ក្បាល​ក្រមា​រ៉ុយ ។ ត្រូវ​សែង​សែង ត្រូវ​លី​លី ទៅហើយ បើ​គេ​ដាច់ខាត​ហើយ›»

សាក្សី​ក៏​បាន​ឲ្យ​ដឹង​ទៀត​ថា នៅ​ក្រោម​របប​កម្ពុជា​ប្រជាធិបតេយ្យ នារីៗត្រូវ​អង្គការ​តម្រូវ​ឱ្យ​កាត់​សក់​ខ្លី​ត្រឹម​កញ្ចឹង​ក​ទាំងអស់​គ្នា ។ រាល់​សកម្មភាព​វប្បធម៌​ទាំងអស់ បាន​ស្ថិត​នៅ​ក្នុង​កណ្តាប់​ដៃ​របស់​បក្ស​កុម្មុយនីស្ត​កម្ពុជា ហើយ​សកម្មភាព​វប្បធម៌​ទាំង​នោះ គឺ​មាន​ទម្រង់​ជា​ចម្រៀង​បដិវត្តន៍ ការ​សម្តែង​ល្ខោន​ខ្លីៗ ឬ​ហៅ​ថា​ការ​សម្តែង​សិល្បៈ ។

រីឯ​ពាក្យពេចន៍​ក្នុង​បទ​ចម្រៀង និង​ការ​សម្តែង​សិល្បៈ បាន​ផ្តោត​ជា​សំខាន់​តែលើ​ការ​លើក​សរសើរ​អំពី​តម្លៃ​នៃ​សកម្មភាព​សមូហភាព វីរភាព​តស៊ូ​ធ្វើ​ពលីកម្ម និង​វីរភាព​ប្រយុទ្ធ​ក្នុង​សមរភូមិ ទាំង​ក្នុង​សមរភូមិ​សង្គ្រាម និង​សមរភូមិ​បង្កបង្កើន​ផល ដូចជា​ក្នុង​បទ​ចម្រៀង​នេះ​ជាដើម ។

ចមៀង​បដិវត្តន៍ ៖ «šយើង​ប្តេជ្ញា​ច្រូត​ស្រូវ​ឱ្យ​ហើយ​ឆាប់ ប្រមូល​ផល​ទុក​ដាក់​គ្រប់​សព្វ​កុំ​កន្តើយ បន្ទាប់​ពី​ច្រូត​កាត់​ទុក​ដាក់​ផល​រួច​ហើយ សម្រុក​ឥតធ្លោយ​លើក​ភ្លឺ​ស្រែ​ថ្មី›»

ការ​លេង​សើច​លែបខាយ​ត្រូវ​បាន​ហាម​ស្ទើរ​តែ​ទាំងស្រុង​នៅក្នុង​របប​កម្ពុជា​ប្រជាធិបតេយ្យ ។

អ្នកស្រី ហ៊ីង កន បាន​រំឭក​ឡើងវិញ​ដូច្នេះ​ថា ៖ «šគេ​ប្រាប់​ដែរ​ថា កុំ​ឱ្យ​ប្រើ​ចម្រៀង​ពី​សង្គម​អី គេ​មិន​ឱ្យ​ច្រៀង ហើយ​រាំ​ក៏​គេ​មិន​ឱ្យ គេ​និយាយ​អ៊ីចឹង​ដែរ​តើ ។ គេ​ថា កុំ​ឱ្យ​យក​ប្រវត្តិ​ពី​សង្គម យក​មក​លេង​សើច​អី​ទៀត ឈប់›»

ចម្រៀង​ស្នេហា ៖ šប្រុស ៖ «ឱ​ស្នេហា​អើយ យប់​ហើយ​ព្រលឹង អូន​ស្តាប់​ចម្រៀង រាត្រី​ស្ងាត់​ឈឹង ព្រលឹង​បង​ច្រៀង​បំពេរ​ថ្លើមថ្លៃ» ។ ស្រី ៖ «អូន​គេង​ចាំ​ស្តាប់ ស្តាប់​ពាក្យ​ភក្តី ចម្រៀង​ប្រុស​ស្នេហ៍...»› ។

បទ​ចម្រៀង​មាន​ខ្លឹមសារ​ស្នេហា​អូន​បង ឧទាហរណ៍​ដូច​មាន​ក្នុង​បទ​ចម្រៀង​នេះ ត្រូវ​បាន​ហាម​ឃាត់​ដាច់ខាត ហើយ​ជំនួស​វិញ​ដោយ​ចម្រៀង​បដិវត្តន៍ ដែល​ចម្រៀង​ទាំងនោះ ច្រើន​តែ​ច្រៀង​ក្នុង​លក្ខណៈ​ជា​ក្រុម ជា​ជាង​ការ​ច្រៀង​ទោល ដោយ​អ្នក​ចម្រៀង​ម្នាក់​ឯង ។

គ្មាន​បទ​ចម្រៀង និង​ការ​សម្តែង​ណាមួយ មាន​ខ្លឹមសារ​ដូច​បទ​ចម្រៀង​ខ្មែរ កាលពី​សម័យ​មុន​បដិវត្តន៍​ឡើយ ៕